به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، داستان‌های کوتاه این کتاب به طور عمده در قالب روایت داستانی با زاویه دید اول شخص روایت شده و نویسنده در آن سعی کرده تا در قالب روایت یک ماجرای داستانی، مخاطب را با موضوع درگیر و از وی دعوت به مداقه و تامل بیشتر در زندگی پیرامونی خود کند.
 
عمده داستان‌های این کتاب در قالب پایان باز نوشته شده و نویسنده با وجود روایت کلاسیک تعمدی داشته تا پایان‌بندی داستان شکلی کلاسیک به خود نگیرد و مخاطب در ذهن و روان خود ادامه ماجرای داستان را شکل دهد. این موضوع در کنار زبان و عبارات ساده، موقعیت‌پردازی‌های مطلوب و البته استفاده نویسنده از تشبیهات بی‌بدیل و طنزی گاه تلخ و خفیف و دوری نویسنده از حواشی تکنیکال داستان‌نویسی که محتوا را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد، بر تاثیرگذاری بیشتر کتاب افزوده است.
 
مهدی پوررضاییان، دکترای روان‌شناسی بالینی با گرایش سایکو دراما از دانشگاه دهلی دارد و ‌اکنون عضو هیات علمی دانشگاه شاهد است. به قلم او تاکنون ۸۰ نمایشنامه در قالب ۱۰ کتاب منتشر شده و برخی از آثارش در مراسم کتاب سال و کتاب فصل به عنوان آثار برتر نمایشی قدردانی شده است.

سابقه کاری و تحصیلی نویسنده در زمینه روانشناسی در داستان‌های این کتاب نیز به خوبی به چشم می‌خورد و پوررضائیان سعی دارد تا با داستان، بخش‌های خواب‌مانده و کاویده‌نشده از روان و ذهن مخاطب را معرفی و او را در معرض واکاوی آن قرار دهد.

پوررضائیان در کنار فعالیت حرفه‌ای و مستمر در عرصه نمایش، سال‌ها در مقام روزنامه‌نگار و صاحب‌نظر در نشریاتی مانند تربیت، صحنه و نگره از نزدیک درباره آنچه که درباره ادبیات می‌اندیشد و می‌نویسد، بازخورد اجتماعی گرفته است. به عبارت دیگر این داستان‌ها حاصل صرف تفکر و قلم‌‌زدن نویسنده نبوده، بلکه باید آن را حاصل مراودات و مشاهده‌ها و تجربه‌های متعدد وی دانست که در گذر سال‌ها تکمیل و برای استفاده عمومی در قالب کتاب گردآوری شده است.