به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، مجموعهای گسترده از اسناد و نامههای شخصی نویسندگان صاحبنام قرن بیستم، که بسیاری از آنها تاکنون منتشر نشده بود، در پروندههای داخلی «صندوق ادبی رویال» (RLF) کشف شده است؛ سازمانی که به نویسندگان در شرایط دشوار معیشتی کمکهزینه پرداخت میکند.
در میان این اسناد، فهرست خرید سال ۱۹۵۱ دیلن توماس شامل سیگار، ویسکی ایرلندی، سوئیسرول، گینس و بادامزمینی توجه ویژه پژوهشگران را جلب کرده است. همچنین یادداشتی منتشرنشده از پزشک سیلویا پلات و نامهای دیدهنشده از دوریس لسینگ، برنده نوبل ادبیات، نیز در این مجموعه قرار دارد.
این پروندهها شامل درخواستهای کمکهزینه نویسندگانی همچون جیمز جویس، سی.اس. لوئیس، جوزف کنراد، مروین پیک و ادیت نسبیت است و هماکنون بخشی از آنها در کتابخانه بریتانیا در دسترس عموم و بخشی دیگر در دفتر صندوق ادبی رویال در نزدیکی فلیتاستریت لندن نگهداری میشود. فرایند فهرستنویسی و ثبت این اسناد هنوز ادامه دارد.
این مدارک برهههایی از زندگی نویسندگان را ثبت کرده که معمولاً در سایه شهرت پنهان میماند؛ از فروش اندک کتابها و مشکلات مالی تا بیماری، فقدان و بحرانهای خانوادگی.
در پرونده درخواست تد هیوز، یادداشت پزشک سیلویا پلات درباره بستریشدن او برای عمل آپاندیسیت دیده میشود. جویس نیز در نامه سال ۱۹۱۵ خود نوشته است که «هیچ درآمدی از حقالتألیف دریافت نمیکند» زیرا فروش آثارش «به حد لازم نمیرسد».
ادیت نسبیت، نویسنده «بچههای راهآهن»، در نامهای در سال ۱۹۱۴ مینویسد که شوک مرگ همسرش توان او را برای نوشتن «شعر، رمانس و قصههای خیالپردازانه» که منبع اصلی درآمدش بوده، از میان برده است.
لسینگ در نامهای در سال ۱۹۵۵ توضیح میدهد که در سال ۱۹۴۹ با ۲۰ پوند از رودزیای جنوبی (زیمبابوه امروز) به بریتانیا آمده و پس از انتشار رمان نخستش، «علفها آواز میخوانند»، کار خود را رها کرده و تماموقت به نویسندگی پرداخته است. او مینویسد: «از آن زمان از راه قلمم زندگی کردهام، اما بسیار بهسختی.» لسینگ در ادامه، به بدهیهایش و نبود حمایت مالی خانواده و همسر سابقش اشاره میکند.
او همچنین پیشنهاد نوشتن فیلمنامههای تجاری-جنایی را رد کرده است؛ زیرا معتقد بوده این کار اگرچه درآمدزا است، «اما مانع نوشتن آثار جدی» خواهد شد.
ازرا پاوند در نامهای که در حمایت از درخواست جویس نوشته، تأکید میکند که جویس «ده سال در فقر و گمنامی زندگی کرده تا بتواند بدون فشار تجاری آثارش را کامل کند». او «اولیس» را اثری نابرابر میداند، اما «پرتره هنرمند در جوانی» را «ارزشمند و ماندگار» توصیف میکند. همین نامه نقش مهمی در دریافت کمکهزینه توسط جویس داشت.
دیلن توماس که بین سالهای ۱۹۳۸ تا زمان مرگش در ۱۹۵۳ از حمایت صندوق بهرهمند بود، در درخواست سال ۱۹۳۸ نوشت: «پنج سال است از طریق نوشتن زندگی میکنم و تقریباً تمام این مدت در فقر بودهام… اکنون همسرم باردار است و وضعیت ما بسیار بحرانی است.»
در آن زمان به دلیل فاصله زیاد تا جلسه بعدی صندوق، درخواست او به «صندوق کمک سلطنتی» ارجاع شد؛ نهادی که بعداً تعطیل شد. با این حال، پاسخ دولت تند بود: «آیا توماس، که در ۲۳ سالگی توان تأمین مخارج خود را ندارد، باید ازدواج و تشکیل خانواده میداد؟»
براساس گزارش «انجمن صدور مجوز و جمعآوری حقالتألیف نویسندگان»، میانگین درآمد نویسندگان حرفهای بریتانیا ۷ هزار پوند اعلام شده است. به گفته ادوارد کمپ، مدیر کنونی صندوق ادبی رویال، مشکلات اقتصادی نویسندگان امروز در برخی موارد «شدیدتر از گذشته» است. بهگفته او، «قراردادهای نویسندگان میانرده پیوسته در حال کاهش است» و ناشران بزرگ «فقط به تعداد اندکی نویسنده هزینههای کلان پرداخت میکنند.»
در سالهای اخیر، نویسندگانی چون علی اسمیت، مونیک رافی، آنا برنز و حنیف قریشی نیز از این صندوق کمکهزینه دریافت کردهاند.
مروین پیک، نویسنده «گورمنگهست»، نخستینبار در سال ۱۹۴۸ برای تکمیل جلد دوم مجموعهاش درخواست کمک کرد. در دهه ۱۹۶۰، هنگامی که بیماریاش شدت یافت، همسرش در سال ۱۹۶۱ درخواست دیگری ارائه کرد و نوشت: «او از سال ۱۹۵۶ بیمار است… ابتدا تصور میشد افسردگی است اما بعدها مشخص شد التهاب مغز و در ادامه بیماری پارکینسون دارد.»
پژوهشها نشان دادهاند که پیک احتمالاً بهدلیل زوال عقل لویبادی درگذشته است.
نظر شما