سرویس استانهای خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا): مریم رضوانی، عضو مرکز فرهنگی و هنری هشتگرد، از دوران کودکی با این مرکز همراه بوده و امروز بهعنوان یکی از فعالان تشکل «کانون یاران» و انجمن قصهگویی شناخته میشود. او که در هنر نقالی مهارت ویژهای دارد، توانست بهعنوان تنها نماینده استان البرز به مرحله نهایی مسابقه ملی قصهگویی نهال امید راه یابد و در این جشنواره بدرخشد.
به همین مناسبت با او گفتوگویی انجام دادهایم که در ادامه میخوانید.
چه زمینهها و تجربههایی شما را به دنیای قصهگویی کشاند؟
از کودکی شنونده قصههای مادر و مادربزرگم بودم و کمکم فهمیدم که قصهها میتوانند دنیایی تازه برای بچهها بسازند. همین علاقه باعث شد وارد دنیای شگفتانگیز داستانها شوم و به هنر قصهگویی روی بیاورم.
از حضور بهعنوان نماینده استان البرز در جشنواره ملی قصهگویی و موفقیت در این رویداد چه احساسی دارید؟
احساس فوقالعادهای دارم این موفقیت فقط متعلق به من نیست، بلکه برای جامعه استان البرز هم افتخار بزرگی محسوب میشود. نشان میدهد که فرهنگ و هنر در این منطقه زنده و پویاست.
به نظر شما مهمترین عوامل موفقیتتان در جشنواره چه بود؟
ترکیب عشق به قصهگویی، تمرین مداوم و ارتباط نزدیک با مخاطبان، عامل اصلی موفقیتم بود. البته انتخاب قصهای متناسب با فرهنگ و روحیه مخاطبان هم نقش مهمی در این مسیر داشت.
در جشنواره چه داستانی روایت کردید و چرا آن را انتخاب کردید؟
قصه «زادَن سیاوش» را اجرا کردم. این داستان برایم جایگاه ویژهای دارد، زیرا نماد عشق و امیدی است که با وجود چالشها به سرانجام میرسد. به همین دلیل آن را انتخاب کردم.
پیش از این جشنواره، تجربه حضور در رویدادهای مشابه را هم داشتهاید؟
بله، در جشنوارههای محلی، منطقهای و استانی بسیاری شرکت کردهام و از هرکدام تجربههای ارزشمندی به دست آوردهام.
از نگاه شما، یک قصه ماندگار و تاثیرگذار چه ویژگیهایی باید داشته باشد؟
قصه خوب باید شخصیتهای قوی، داستانی جذاب و پیامی عمیق داشته باشد. همچنین باید توانایی ایجاد ارتباط عاطفی با مخاطب را پیدا کند و او را با خود همراه سازد.
برای جذابتر شدن روایتهایتان از چه تکنیکها و شیوههایی استفاده میکنید؟
از تغییر لحن صدا، حرکات بدنی، میمیک صورت و ابزارهای بصری بهره میبرم. این عناصر کمک میکنند تا قصه زندهتر و تاثیرگذارتر روایت شود.
در دنیای امروز که رسانههای تصویری نقش پررنگی دارند، جایگاه قصهگویی را چگونه ارزیابی میکنید؟
قصهگویی یک هنر زنده است که میتواند احساسات و تجربیات انسانی را عمیقتر منتقل کند. در دنیای پررنگ رسانههای تصویری، قصهها فرصتی برای ایجاد ارتباط عاطفی و تفکر بیشتر فراهم میآورند و ما را از فضای صرفاً مجازی دور میکنند.
کسب این عنوان چه تاثیری بر ادامه مسیر و آینده هنری شما خواهد داشت؟
انگیزهام را چند برابر کرده است. قصد دارم مهارتهایم را بیشتر ارتقا دهم در کارگاههای آموزشی شرکت کنم و در جشنوارههای آینده نیز حضوری پررنگ داشته باشم.
به علاقهمندان و جوانانی که تازه میخواهند وارد عرصه قصهگویی شوند، چه توصیهای دارید؟
به آنها توصیه میکنم با عشق به قصه شروع کنند، هر روز تمرین کنند و شنونده قصهگویان دیگر باشند. یادگیری از تجربه دیگران در این مسیر بسیار مهم است.
در مسیر یادگیری و اجرا با چه چالشهایی بیشتر مواجه بودهاید؟
مدیریت استرس هنگام اجرا و انتخاب داستان متناسب با گروههای مختلف مخاطب، از اصلیترین چالشهایم بوده است.
به باور شما، هنر قصهگویی چه نقشی در ارتقای فرهنگی و اجتماعی جامعه ایفا میکند؟
قصهها حامل ارزشها و فرهنگها هستند و میتوانند موجب همبستگی اجتماعی شوند. همچنین با پرورش تفکر و آگاهی، به بهبود ارتباط میان افراد جامعه کمک میکنند.
اگر بخواهید یک پیام کوتاه و ماندگار برای مخاطبانتان بیان کنید، آن پیام چیست؟
هر داستان دری تازه به سوی دنیایی نو است؛ پس با عشق و صداقت روایت کنید.
نظر شما