سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - یوسف ملایی: «پسران» یا پسران ما (تیم ملی فوتبال اتریش) برای هفت دوره جام جهانی فوتبال واجد شرایط شده‌است و بهترین نتیجه آن‌ها مقام سوم، ۱۹۵۴ است. آخرین بار نیز در سال ۱۹۹۸، به جام جهانی راه یافتند. اتریش برای اولین بار در ۲۰۰۸ در جام ملت‌های اروپا بازی کرد که کشور سوئیس میزبان آن بود و بهترین نتیجه‌ای که تاکنون کسب کرده، حضور در مرحله یک‌هشتم نهایی، ۲۰۲۰ است.

عملکرد پسران مو بور اتریشی در یورو ۲۰۲۴

سفید و قرمز پوشان اتریش از گروه ۴ رقابت‌ها در مصاف با فرانسه با حساب یک بر صفر نتیجه را واگذار کردند. سپس در برابر لهستان با نتیجه ۳ بر یک پیروز شدند و با نتیجه پرگل ۳ بر ۲، نارنجی پوشان هلند را از پیش رو برداشتند و با ۶ امتیاز بالاتر از فرانسه و هلند به عنوان تیم اول به دور یک هشتم صعود کردند. اما در مصاف با ترکیه با نتیجه ۲ بر یک زیر بارش باران شکست خوردند و مجبور شدند آلمان را ترک کنند.

یورو ۲۰۲۴ (EURO ۲۰۲۴) هفدهمین دوره رقابت‌های جام ملت‌های اروپا محسوب می‌شود. این بازی‌ها از تاریخ ۲۴ خرداد ۱۴۰۳ تا ۲۲ تیر ۱۴۰۳ به میزبانی آلمان در حال برگزاری است.

سرزمینی زیبا در دل کوه‌های آلپ

جمهوری اتریش کشوری محصور در خشکی واقع در رشته کوه‌های آلپ شرقی است. این کشور از ۹ ایالت فدرال تشکیل شده است که یکی از آنها وین، پایتخت و بزرگ‌ترین شهر اتریش است. اتریش از شمال غربی با آلمان، از شمال با جمهوری چک، از شمال شرقی با اسلواکی، از شرق با مجارستان، از جنوب با اسلوونی و ایتالیا و از غرب با سوئیس و لیختن اشتاین همسایه است. اتریش ۸۳۸۷۹ کیلومتر مربع مساحت و نزدیک به ۹ میلیون نفر جمعیت دارد. در حالی که آلمانی اتریشی زبان رسمی این کشور است، بسیاری از اتریشی‌ها به‌طور غیررسمی به گویش‌های مختلف بایرنی صحبت می‌کنند.

تاریخ پر فراز و نشیب اتریش به عنوان قلب پادشاهی هابسبورگ

اتریش در ابتدا در حدود سال ۹۷۶ به عنوان یک پادشاهی ظهور کرد و به دوک نشین تبدیل شد. در قرن شانزدهم، اتریش به عنوان قلب پادشاهی هابسبورگ و شاخه کوچک خاندان هابسبورگ - یکی از تأثیرگذارترین سلسله‌های سلطنتی در تاریخ - شروع به کار کرد که یکی از اجزای اصلی و مرکز اداری امپراتوری مقدس روم بود. در اوایل قرن نوزدهم، اتریش امپراتوری خود را تأسیس کرد، که به قدرتی بزرگ و نیروی پیشرو کنفدراسیون آلمان تبدیل شد، اما پس از شکست در جنگ اتریش و پروس در سال ۱۸۶۶، مسیر خود را مستقل از سایر ایالات آلمان دنبال کرد. در سال ۱۸۶۷، در مصالحه با پادشاهی مجارستان، سلطنت دوگانه اتریش-مجارستان تأسیس شد. اتریش در جنگ جهانی اول در زمان امپراتور فرانتس جوزف به دنبال ترور آرشیدوک فردیناند، جانشین احتمالی تاج و تخت اتریش-مجارستان درگیر شد. پس از شکست و انحلال سلطنت، جمهوری آلمان-اتریش به قصد اتحاد با آلمان اعلام شد، اما نیروهای متفقین از دولت جدید حمایت نکردند و این کشور به رسمیت شناخته نشد. در سال ۱۹۱۹ اولین جمهوری اتریش جانشین قانونی اتریش شد. در سال ۱۹۳۸، آدولف هیتلر اتریشی الاصل، که صدراعظم رایش آلمان شد، اتریش را به آلمان الحاق کرد. پس از شکست آلمان نازی در سال ۱۹۴۵ و یک دوره طولانی اشغال متفقین، اتریش به عنوان یک کشور دموکراتیک مستقل و خودمختار به نام جمهوری دوم دوباره تأسیس شد.

نماد ملی اتریش

زبان رسمی اتریش آلمانی است. ۹۸ درصد مردم این کشور به این زبان صحبت می‌کنند. در کنار آلمانی، اقلیتی به زبان‌های کروات، اسلوونیایی و مجارستانی صحبت می‌کنند و پرستوی خانگی جزو نمادهای ملی اتریش است.

فرهنگ اتریش یکی از غنی‌ترین فرهنگ‌های اروپایی

فرهنگ اتریش به دلیل تاریخچه بلند و تنوع فرهنگی و زبانی که در این کشور وجود دارد، به عنوان یکی از غنی‌ترین فرهنگ‌های اروپایی شناخته می‌شود.

سرزمین بتهوون، بزرگ‌ترین آهنگسازان اروپایی

موسیقی اتریش از جمله مهم‌ترین ویژگی‌های فرهنگی این کشور است. موسیقی کلاسیک و ارکسترال اتریش به عنوان یکی از برجسته‌ترین موسیقی‌های دنیا شناخته می‌شود. از نمونه‌های معروف موسیقی اتریش می‌توان به آثار موتسارت، بتهوون، شوبرت و جوهان استراوس اشاره کرد.

مهد هنر و معماری

اتریش به عنوان یکی از مراکز هنری و معماری اروپا شناخته می‌شود. شهر وین به عنوان مرکزی برای هنرمندان و معماران از قرن‌های ۱۸ و ۱۹ میلادی، شناخته می‌شود. بناهایی مانند کاخ‌های بزرگ، کلیساها، موزه‌ها و مهد کودک‌های طراحی شده توسط آرشیتکت‌های برجسته‌ای مانند فردیناند فوندر، ادوارد فان در نول، و آوگوستین پیرسچ وجود دارد.

کشوری با خوراکی‌های مشهور جهانی

غذاهای اتریشی مانند شنیتزل، وینر شنیتزل، کولینگس، کاراملیزه، سوئتزلرکیچل و آپفل‌تورته در سراسر جهان شناخته شده‌اند. از دیگر غذاهای محبوب اتریش می‌توان به نوعی سوپ با نام گولاش و کالباس با نام وورست اشاره کرد.

تئاتر و سینما به عنوان ویژگی‌های فرهنگی اتریش

تئاتر و سینما همیشه به عنوان ویژگی‌های فرهنگی اتریش مطرح بوده‌اند. فستیوال‌های تئاتر مانند فستیوال سالزبورگ و فستیوال وین هر ساله برگزار می‌شوند. همچنین، سینمای اتریش در حال حاضر در حال توسعه و پیشرفت است و فیلم‌هایی مانند «ماجرای موسیقی»، «کرامر ضد کرامر»، و «فیلم‌های رودی» از جمله فیلم‌های برجسته اتریش هستند.

مشخصه‌های فرهنگ مردم اتریش

از مشخصه‌های فرهنگ مردم اتریش آرام صحبت کردن، خوش رفتاری، احترام به قانون و محافظه کاری و پایبندی به سنت‌ها می‌باشد. مردم اتریش با نمایش تعهد واحترام خود به فولکلور و فرهنگ خویش در ترویج سنن و آداب و رسوم و حفظ اشکال سنتی و بکر فرهنگ ذیربط نقش مؤثری دارند.. وجه تشابهی بین مردم اتریش و آلمان به جز زبان مشترک وجود ندارد. تنها در جنوب آلمان به ویژه شهر بایرن ارتباط فرهنگی نزدیکی با اتریش وجود دارد.

شخصیت‌های مشهور

از برخی از شخصیت‌های برجسته اتریش می‌شود به ولفگانگ آمادئوس، کمپر، فریدریش هایک، آرنولد شوارتزنگر، فریدریش فون هایک، ادوارد کراپل، گوستاو کلیمت، گوستاو مالر، گوستاو کلیمت، ادوارد مونک، فرانتز فردیناند مایر، الیزابت روسو، ویلیام کلاین، و فرانتس شوبرت اشاره کرد.

کارل ماریا کرتبنی (۲۸ فوریهٔ ۱۸۲۴ – ۲۳ ژانویهٔ ۱۸۸۲) نیز یک نویسنده اهل اتریش بود.

دهمین زنی که برنده جایزه نوبل ادبیات

الفریده یلینک (۲۰ اکتبر ۱۹۴۶ - مورتسوشلاگ) رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و فمینیست اتریشی است که سال ۲۰۰۴ میلادی برنده جایزه نوبل ادبیات شد. او در دو شهر وین و مونیخ زندگی می‌کند.
الفریده یلینک سال ۱۹۴۶ از پدری اهل چک و مادری رومانیایی در اتریش متولد شد. پدرش یک شیمیدان یهودی بود. او دوران کودکی خود را در وین گذراند.
در یک مؤسسه مذهبی به نام نوتردام دوسیون تحصیلات ابتدایی را فرا گرفت و در همان مؤسسه رقص کلاسیک و زبان فرانسه آموخت. در همان سال‌ها مادرش او را نزد معلمی برد تا ویولن، ارگ و پیانو به او بیاموزد.
یلینک در ۱۶ سالگی به هنرستان موسیقی وین رفت ولی خیلی زود فهمید که در این زمینه استعدادی ندارد. دوران دانشجویی شروع به شعر گفتن کرد که در مجله اتریشی پروتکل منتشر می‌شد.
پدرش یک سوسیالیست بود که کارش به جنون کشیده شد و در سال ۱۹۶۸ در یک آسایشگاه روانی درگذشت. مادرش نیز کاتولیک و مستبد بود. رمان نخست او سال ۱۹۷۰ منتشر شد.
سال ۲۰۰۴ کمیته نوبل ادبیات اعلام کرد جایزه خود را به الفریده یلینک اعطاء می‌کند، چرا که او در آثارش از زبانی خاص برای بیان کلیشه‌های جذاب جامعه استفاده می‌کند.
یلینک دهمین زنی بود که جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کرد. او هنگام اعلام خبر برنده شدنش گفت نمی‌تواند برای گرفتن این جایزه به سوئد برود.
یلینک پیش از دریافت جایزه نوبل ادبیات جوایز دیگری نظیر جایزه هاینریش بل، ۱۹۸۶، جایزه گئورگ بوشنر، ۱۹۹۸، جایزه هاینریش هاینه، ۲۰۰۲ و جایزه فرانتس کافکا، ۲۰۰۴ نیز به دست آورده بود.

مهمترین اثر او رمان پیانیست است که سال ۱۹۸۳ منتشر شد. میشائیل هانکه سال ۲۰۰۱ فیلمی با نام معلم پیانو بر اساس این رمان ساخته است.

برنده ۴ جایزه معتبر جهانی و بین‌المللی ادبیات

پیتر هانتکه (زادهٔ ۶ دسامبر ۱۹۴۲ در گریفن) نویسنده و نمایشنامه‌نویس پیشرو (آوان-گارد) اتریشی و برنده جایزه نوبل ادبیات سال ۲۰۱۹ است.

وی علاوه بر نوبل ادبیات موفق به کسب جایزه گئورگ بوشنر (۱۹۷۳)، جشنواره بین‌المللی ادبیات ویله‌نیتسا (۱۹۸۷) و جایزه فرانتس کافکا (۲۰۰۹)
نیز شد.

آثار اولیه او مانند دشنام به تماشاگران و ترس دروازه‌بان از ضربه پنالتی او را به سرعت در دهه شصت معروف ساخت.
پیتر هانتکه پدر واقعی‌اش را ندید و از ۲ سالگی به همراه مادر و ناپدری‌اش، ۴ سال را در آلمان شرقی گذراند. پدربزرگ مادری‌اش اهل اسلوونی بود. در سال ۱۹۴۸ دوباره به گریفن بازگشت. پس از پایان دورهٔ دبیرستان در مدرسه مذهبی کاتولیک‌ها، به مدت ۴ سال در دانشگاه گراتس در رشته حقوق تحصیل کرد. پس از آن به ادبیات روی آورد و با آثار نویسندگانی چون داستایوفسکی، ماکسیم گورکی، توماس وولف و ویلیام فاکنر آشنا شد.
در سال ۱۹۶۶ به ایالات متحده آمریکا رفت و در گردهمایی موسوم به گروه ۴۷ در دانشگاه پرینستون به رواج نوعی نوشته‌های رئالیستی در ادبیات معاصر آلمان تاخت و برای نخستین بار نامش بر سر زبان‌ها افتاد.
انتخاب پیتر هانتکه به عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات سال ۲۰۱۹ انتقادهای زیادی از آکادمی نوبل را به چند دلیل برانگیخت. یکی این بود که کمیته نوبل، یک اروپایی را برگزیده بود. دیگر اینکه برنده ۲۰۱۹ نیز از میان زبان‌های همیشه ستایش شده، گزینش شده‌است. اما مهمترین انتقاد این بود که هانتکه در دوره جنگ بوسنی از نیروهای صرب پشتیبانی کرده بود.

او با آفرینش آثاری نو و نامتعارف و تغییر نشانه‌ها و روابط بین شخصیت‌ها در نمایشنامه‌هایی چون دشنام به تماشاگران و کاسپار، شیوه‌های بدیعی به کار گرفت و به تجربه‌گرایی دست یازید. هانتکه در آثار بعدی خود از شیوه‌های نوآورانهٔ درهم شکستن مرزهای زمان و بازگشت به اصل خویش و به کاربستن اشیاء و رویدادهای عادی برای تصویر اسطوره‌های نهان در دل آن‌ها سود جسته‌است.

بزرگ‌ترین نویسندگان آلمانی‌زبان و برنده نوبل ادبیات

فرانتس کافکا (زاده ۳ ژوئیهٔ ۱۸۸۳ – درگذشته ۳ ژوئن ۱۹۲۴) یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان آلمانی‌زبان در قرن ۲۰ میلادی بود. آثار کافکا در زمرهٔ تأثیرگذارترین آثار در ادبیات غرب قرار دارند.

فرانتس کافکا به دوست نزدیک خود ماکس برود وصیت کرده بود که تمام آثار او را نخوانده بسوزاند. ماکس برود از این دستور وصیت‌نامه سرپیچی کرد و بیشتر آثار کافکا را منتشر کرد و دوست خود را به شهرت جهانی رساند.
پُرآوازه‌ترین آثار کافکا، رمان کوتاه مسخ و رمان‌های محاکمه، آمریکا و رمان ناتمام قصر هستند. اصطلاحاً، به فضاهای داستانی که موقعیت‌های پیش‌پاافتاده را به شکلی نامعقول و فراواقع‌گرایانه توصیف می‌کنند - فضاهایی که در داستان‌های فرانتس کافکا زیاد جلوه می‌کنند - کافکایی می‌گویند.
کافکا در یک خانوادهٔ آلمانی‌زبان یهودی در پراگ زاده شد. در آن زمان پراگ مرکز منطقه بوهِم بود. این منطقه، یکی از سرزمین‌های متعلق به امپراتوری اتریش-مجارستان بود. او بزرگ‌ترین فرزند خانواده بود که دو برادر و سه خواهر کوچک‌تر از خود داشت. هر دو برادر پیش از شش سالگی فرانتس مُردند و سه خواهر او بعدها در جریان جنگ جهانی دوم در اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها جان باختند.

پدرش بازرگان یهودی و مادرش زنی متعصب بود. رفتار مستبدانه و جاه‌طلبانهٔ پدر، چنان محیط ترسناکی در خانواده به وجود آورده بود که چشم‌انداز کودکی کافکا را سایه‌ای مملو از ترس احاطه کرده بود، به گونه ای که تصویر این کابوس هرگز در سراسر زندگی او فراموش و دور نشد. شاید همین نفرت از زندگی در کنار پدری سنگدل موجب شد تا کافکای نوجوان ابتدا به مذهب پناه ببرد.

کافکا زبان آلمانی را به عنوان زبان نخست خود آموخت. اما زبان چکی را نیز کم‌وبیش و بدون نقص صحبت می‌کرد. همچنین با زبان و فرهنگ فرانسه نیز آشنایی داشت. یکی از رمان‌نویسان محبوبش گوستاو فلوبر بود. آموزش یهودی او، به انجام جشن تکلیف در سیزده سالگی و چهار بار در سال به کنیسه رفتن به‌همراه پدرش محدود بود.

کتابخانه ملی اتریش با بیش از ۱۲ میلیون اثر

کتابخانه ملی اتریش بزرگ‌ترین کتابخانۀ این کشور است که بیش از ۱۲ میلیون اثر را در مجموعه‌های گوناگون خود میزبانی می‌کند. این مکان فرهنگی در مرکز شهر وین واقع شده است. این کتابخانه که توسط خاندان هابسبورگ بنیان‌گذاری شده است، نخست کتابخانۀ دربار امپراتوری نامیده می‌شد. تغییر نام فعلی در سال ۱۹۲۰ و پس از پایان سلطنت هابسبورگ و اعلام جمهوری اتریش رخ داد. مجموعۀ کتابخانۀ ملی اتریش شامل چهار موزه و همچنین چندین مجموعه و آرشیو ویژه است. یکی از وظایف اصلی کتابخانۀ ملی اتریش، جمع‌آوری و بایگانی همۀ نشریات منتشر شده در اتریش، از جمله رسانه‌های الکترونیکی‌ست. افزون بر این، این کتابخانه تمام آثار نویسندگان اتریشی را که در خارج از کشور منتشر می‌شوند و همچنین آثاری که درباره اتریش یا با مضمون فرهنگ اتریشی هستند، جمع‌آوری می‌کند. این مکان تاریخی و فرهنگی ریشه در کتابخانه امپراتوری قرون وسطی دارد. در آن دوران، دوک اتریشی «آلبرت سوم» (۱۳۴۹-۱۳۹۵ میلادی) کتاب‌های اشراف‌زادگان وینی را به این کتابخانه منتقل کرد. آلبرت همچنین ترتیبی داد که آثار مهمی از لاتین به آلمانی ترجمه شود.او حامی دانشگاه وین بود و یک کارگاه سلطنتی برای تصویرسازی نسخه‌های خطی تأسیس کرد. قدیمی‌ترین کتاب ثبت شده در کتابخانه، انجیل‌های مقدس زرین مربوط به سال ۱۳۶۸ میلادی‌ست که به «آلبرت سوم» تعلق داشت. در تالار اصلی ساختمان این کتابخانه، تندیس‌های مرمرین امپراتورهای اتریش قرار دارد که تندیس میانی مربوط به امپراتور «چارلز ششم» است.

کتابخانه ادمونت ابی اتریش، اولین مقصد زیباترین کتابخانه‌های دنیا

از میان تمام کتابخانه‌های قرن هجدهمی که در صومعه‌ها واقع شده‌اند، «ادمونت» شگفت‌انگیزترین معماری را داراست. هیچ میزی در این کتابخانه‌ی اتریشی دیده نمی‌شود، چرا که اتاق‌ها برای مطالعه در نظر گرفته نشده بودند. راهبه‌ها کتاب‌ها را به محل زندگی خود می‌بردند و می‌خواندند. این سالن تنها برای نگهداری و نمایش آثار ادبی ساخته شده است

اولین مقصد زیباترین کتابخانه‌های دنیا، کتابخانه ادمونت ابی در اتریش است. این کتابخانه در جنوب‌شرقی اتریش قرار گرفته و طراحی داخلی شگفت‌انگیزی دارد.