«ویتمن پارسی: فراتر از پذیرش ادبی» توسط دانشگاه لیدن منتشر شد
بهنام فومشی دانش آموخته دکترای ادبیات انگلیسی از دانشگاه شیراز است که دوره فوق دکتری خود را پس از دریافت فلوشیپ از بنیاد الکساندر فن همبلت در دانشگاه دورتموند گذراند و اکنون نیز در دانشگاه سیدنی استرالیا به پژوهش مشغول است. از او مقالات متعددی در حوزه ادبیات تطبیقی در مجلات معتبر داخلی و بین­المللی منتشر شده است. به تازگی کتاب او با عنوان «ویتمن پارسی: فراتر از پذیرش ادبی» در مجموعه ایران شناسی دانشگاه لیدن به سرپرستی پروفسور اصغر سیدغراب منتشر شده است.

«ویتمن پارسی: فراتر از پذیرش ادبی» عنوان کتابی است از بهنام فومشی پیرامون ترجمه‌­های فارسی شعرهای والت ویتمن و پیش­زمینه‌­ها و تأثیرات آن بر روشنفکران و شاعران ایرانی، و به توصیف ناشر «گفت‌‌­وگوی شاعر امریکایی و فرهنگ ایرانی» که در 256 صفحه و با قیمت 53 یورو و پنجاه سنت توسط انتشارات دانشگاه لیدن هلند منتشر شده است.

این کتاب به پذیرش والت ویتمن، شاعر آمریکایی در ایران می پردازد. سه فصل ابتدایی خواننده را با زندگی، آثار ویتمن، آرای ادبی او و گفتمان های سیاسی و ادبی آمریکای قرن نوزدهم آشنا می سازد و زمینه را برای شناخت بهتر ویتمن فراهم می کند تا خواننده با آمادگی بیشتربه سراغ فصل های بعدی و پذیرش او در ایران برود. فصل چهارم نخستین ترجمه فارسی از ویتمن را بررسی می کند که یوسف اعتصام الملک، پدر پروین اعتصامی در سال ۱۳۰۱در مجله بهار منتشر کرد. این فصل به شرایط ادبی ایران در دوران مشروطه و آغاز قرن جاری و تحلیل چرایی انتخاب ویتمن برای ترجمه در آن زمان می پردازد. خوانش انتقادی نیما یوشیج از ویتمن در مجموعه مقالات «ارزش احساسات» و استفاده شاعر نوپرداز از ویتمن برای پیشبرد اهداف تجدد ادبی موضوع فصل بعدی است. فصل ششم شعر «جولای خدا» سروده پروین اعتصامی و پذیرش خلاق شاعر ایرانی را از شعر «به عنکبوتی آرام و صبور» ویتمن بررسی می کند. پروین به زیبایی عناصر فرهنگ ایرانی را با ویژگی های شعر ویتمن در می آمیزد و نبوغش را در این آمیزش در راستای انتقاد از مردسالاری جامعه ایرانی به کار می گیرد. فصل بعدی به فعالیت های ادبی احسان طبری در معرفی نیما و ویتمن می پردازد، فعالیت هایی که نام نیما و ویتمن دو شاعر نوپرداز ایران و امریکا را در کنار هم در منظومه فکری چپ قرار می دهد.

فصل هشتم به بررسی طرح روی جلد دو ترجمه ویتمن که توسط فرید قدمی و محسن توحیدیان انجام شده می پردازد. فصل بعدی برکتاب «ای ناخدا، ناخدای من» ترجمه فرید قدمی از ویتمن متمرکز است. این فصل با بررسی روی جلد و پشت جلد کتاب، سخن ناشر، پیشگفتار مترجم و ترجمه قدمی از شعر «سرود جاده باز» نمونه مناسبی از پژوهش در زمینه ترجمه فارسی است. نتیجه گیری کتاب به ارتباط پذیرش ویتمن با مدرنیته ایرانی و شعر فارسی، تحولات پذیرش ویتمن در ایران و آینده آن اشاره می کند.

مطالعه این کتاب برای علاقه مندان به شعر فارسی، مدرنیته ایرانی، ادبیات تطبیقی و ترجمه­پژوهی سودمند است.