به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اصفهان، بعد از اعلام اسامی برگزیدگان دومین دوره جایزه ادبی محمدعلی جمالزاده، تعدادی از منتقدان عنوان کردند اینکه یک نویسنده صاحب کتاب، نباید برگزیده نخست جشنواره باشد و در هر دو بخش جایزه به او داده شود، علامت سؤال‌هایی را ایجاد می‌کند و به نظر می‌رسد بهتر بود که بخش جداگانه‌ای برای حرفه‌ای‌ها در این جایزه در نظر گرفته می‌شد؛ تا غیرحرفه‌ای‌ها در نوشتن، از نفس نیافتند.
 
نسترن مکارمی، برگزیده نخست دومین دوره جایزه ادبی محمدعلی جمالزاده در هر دو بخش آزاد و ویژه‌ اما نظر دیگری دارد. او که با  «ظل ظلیل» در بخش داستان اصفهان و با «زخم طاهره» در بخش داستان کوتاه این دوره از جایزه برگزیده شده است، در این رابطه به خبرنگار ایبنا می‌گوید: کتاب‌های قبلی من شامل دو مجموعه داستان و سه رمان است. مجموعه داستان «حال هیچ‌کس خوب نیست» در سال 93 با نشر نصیر منتشر شد، رمان «بن‌بست» هم در اردیبهشت سال 94 با نشر سرسرا و رمان «شب‌نشینی بعد از مراسم تدفین» هم سال 96 در نشر بوتیمار. مجموعه داستان «غبار صورتی» هم در نشر آفتاب‌کاران در سال 1397 و رمان «توتال» هم در نشر ثالث در سال 1399 منتشر شد.
 
نویسنده کتاب «حال هیچ‌کس خوب نیست» درباره شرکت در جایزه‌ ادبی جمالزاده هم گفت: من زیاد در جوایز شرکت نمی‌کنم. آخرین بار سال 95 در جایزه‌ مکتب جنوب شرکت کردم که داستانم در آن، شایسته‌ تقدیر شد. کتاب‌هایم روال خودشان را در جوایز طی می‌کنند و معمولاً ناشرها خودشان کتاب را به جوایز ادبی ارائه می‌کنند.
 
مکارمی گفت: من در دوره‌ اول جایزه ادبی جمالزاده شرکت نکردم چون هنوز نمی‌دانستم با چه سبک جشنواره‌ای روبه‌رو هستم. ولی از آنجاکه در دوره قبلی، جایزه جمالزاده را جایزه‌ای حرفه‌ای و بلندپرواز دیدم، مشتاق شدم در دوره دوم برای دو بخش آزاد و ویژه‌ آن داستان بفرستم که خوشبختانه داستان‌هایم با استقبال خوبی از جانب هیئت داوران در هر دو بخش مواجه شدند و برای من این میزان توجه، بسیار ارزشمند است.
 
وی ادامه داد: از گوشه و کنار بسیار می‌شنوم که می‌گویند: «ادبیات ایران مرده است و جان ندارد و هیچ اثر فارسی در خور تاملی چاپ و منتشر نمی‌شود». من با این کلی‌گویی‌ها به‌شدت مشکل دارم. طوری درباره‌ کلیتی به نام ادبیان ایران حرف زده می‌شود، انگار بناست تک‌تک کسانی که دست به قلم می‌برند، شکسپیر و تولستوی از کار دربیایند.
 
مکارمی گفت: از همین میز خطابه‌ی ایبنا می‌گویم، خیر! این‌طور نیست. در هر صد سال اگر به تعداد انگشتان دست، نویسنده‌ خوب به جامعه‌ ادبی تحویل دهیم، برکت و نعمت برای ادبیات بوده است.
 
این داستان‌نویس افزود: باید در بین آثار سیاحت کرد و کتاب‌های مختلف را خواند و زیر و رو کرد تا آن گوهرهای درخشان را پیدا کرد. بحث سلیقه و میل و کشش به سبک‌های مختلف نیز هست. نثر و رویکرد نویسندگان مختلف تفاوت دارد. خلاصه بگویم بهتر است دست از این نسخه‌پیچی‌های کلی برداریم و همه‌ ادبیات را به یک جارو نروبیم.
 
مکارمی در مورد نقش زنان در ادبیات گفت: همین‌که زنان بتوانند اثر برجسته و شایسته‌ توجه بنویسند و تأثیر خودشان را بر جهان ادبیات بگذارند، کار خودشان را کرده‌اند. نیازی نیست حتماً دست به نوشتن سوژه‌های گُل‌درشت فمینیستی یا مظلوم‌نمایی‌های اغراق‌شده بزنند. فقط کافی است خوب کار کنند و کارِ خوب ارائه دهند. اثر خوب و ارزشمند خودش بهترین بیانیه و نشانه توانمندی زنان در عرصه‌ ادبیات است.
 
وی در پایان عنوان کرد: همان کاری که سیمین دانشور و غزاله علیزاده کردند و تأثیرشان بر داستان‌نویسی تا ابد ماندگار و نامشان در ادبیات ایران به نیکی ثبت شد، باید ادامه پیدا کند.