به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در همدان، این روزها که فراخوان دوره بیست و دوم جشنواره قصه­‌گویی منتشر شده و قصه‌­گوها در حال ارسال آثار خود به این جشنواره هستند، مصطفی رحماندوست، شاعر و نویسنده پیشکسوت و مطرح حوزه کودک و نوجوان و دبیر این جشنواره در اولین دوره، به زادگاه خود، همدان آمد تا برای هم‌­استانی­‌هایش کارگاه قصه‌­گویی برگزار کند.

رحماندوست در این کارگاه با تاکید بر اینکه هر فردی می‌­تواند قصه‌­گو باشد، بیان کرد: ارتباط کلامی در قصه­‌های نوشتاری 11 درصد است اما در قصه­‌گویی این ارتباط افزایش می­‌یابد.

قصه‌­گویی مادر تئاتر است
شاعر «صد دانه یاقوت» با اشاره به اینکه استفاده از ابزارها به نوعی که قصه‌­گویی را به تئاتر نزدیک کند، اشتباه است، افزود: قصه­‌گویی مادر تئاتر است و همانگونه که مادر نباید ادای فرزندش را دربیاورد، قصه­‌گویی نیز نباید با استفاده از ابزار و پوشش قصه‌­گو، به شیوه‌­ای از تئاتر تبدیل شود.
این استاد دانشگاه ادامه­ داد: فرمول خاصی برای شروع قصه وجود ندارد و این مسئله به ابتکار قصه­‌گو بستگی دارد. قصه‌­گو باید به گونه‌­ای روایت کند که خودش هم تحت تاثیر قرار بگیرد. روایتگری یعنی اینکه قصه‌ی دلت را بگویی و جان کلمه را دربیاوری. این نوع از روایت، ضعف­‌های قصه‌­گو را می‌­پوشاند.

این پیشکسوت حوزه قصه‌گویی تاکید کرد که شرکت کنندگان در انتخاب قصه دقت کنند و قصه­‌ای را انتخاب کنند که برای گفتنش بی‌­تاب باشند؛ قصه‌­ای که با تمام وجود دلشان بخواهد برای دیگران تعریف کنند.
 
قصه‌گویی تعاملی؛ مبتنی بر هوشیاری و خلاقیت است
نویسنده «قصه­ دوتا لاکپشت تنها»، قصه‌گویی را نوعی تکنولوژی دانست و گفت: قصه‌گوییِ تعاملی یکی از انواع قصه‌گویی است که باید در زمان هوشیاری و محکم آن را گفت. این نوع قصه‌گویی مبتنی بر هوشیاری و خلاقیت زبانی است.
وی که زمان قصه‌گویی را همیشه می­‌داند، توصیه کرد که شرکت­‌کنندگان به عنوان یک هنرمند دل مخاطب را در دست بگیرند و به گونه‌­ای قصه بگویند که مخاطب لحظه به لحظه از قصه در ذهنش نقاشی بکشد.

رحماندوست افزود: کسی که شرح حال خود را می­‌نویسد اعتماد به نفس و قدرت دارد.
 
آرزویم این بود معلم شوم
این شاعر همدانی که در محله امامزاده یحیی به دنیا آمده است، در حاشیه این کارگاه در گفت‌وگویی با خبرنگار ایبنا کمی از پیشینه‌اش در زادگاه خود گفت و یادآور شد: پس از اتمام تحصیلاتم در دانشگاه بسیار دوست داشتم که به همدان برگردم و معلم شوم؛ در واقع این موضوع آرزوی من بود، اما به دلیل سابقه سیاسی که داشتم، مانع معلم شدنم شدند و من مجبور شدم به تهران برگردم و تحصیلاتم را ادامه دهم و به کار مشغول شوم.

نویسنده «بچه زمین» گفت: تمام شهرها و روستاها و نقاط ایران را یکی می­‌دانم و افزود: همانگونه که قلبم برای سیستان و بلوچستان، کرمان و کرمانشاه و کردستان می‌­تپد، برای همدان و تهران هم می­‌تپد.

وی ادامه داد: اگر می‌­گویم «کاش آکادمی قصه‌گویی در همدان راه‌­اندازی شود» به این دلیل است که هم در همدان علاقه‌مندان بسیاری وجود دارد و هم اینکه تمام ایران می‌­توانند از آن استفاده کنند.

رحماندوست با بیان اینکه تدریس در آکادمی قصه‌گویی ترکیه، فنلاند و کره جنوبی را رد کرده است، گفت: اگر این آکادمی تشکیل شود و من در آن کار کنم، برای همه ایران کار کرده‌­ام.
 
قصه‌گوهای همدان نکته‌سنج هستند
این نویسنده همدانی درباره اوضاع نشر و کتاب هم عنوان کرد: ادبیات کشور فراز و فرود داشته است و اکنون با گران شدن کاغذ و پس از آن گران شدن کتاب، تیراژ کتاب نیز پایین آمده است و نویسنده و ناشر نمی­‌توانند درآمد مناسبی داشته باشند که این موضوع باعث می­‌شود آثار ترجمه‌ایی افزایش یابد. تا وضع اقتصادی مملکت خوب نباشد، وضع نویسندگی نیز خوب نیست.
 
رحماندوست که خالق بیش از 320 اثر است، با اشاره به اینکه از نظر او هیچ یک از کتاب­هایش کامل نیست، افزود: هر کدام از کتاب­‌هایم را که نگاه می‌­کنم، احساس می­‌کنم اگر امروز می­‌نوشتم، تغییر بهتری در آن ایجاد می­‌کردم. در تلاش هستم که یک اثر خوب خلق کنم و هنوز آثارم را کامل نمی­‌دانم. همیشه حس می­‌کنم آثارم بچه­‌های کوچکی هستند که باید بزرگشان کنم.
 
این پیشکسوت قصه‌گویی که برای تدریس در کارگاه قصه‌گویی به همدان آمده بود، با بیان اینکه قصه‌گوهای همدان را قصه‌گوهای خوبی دیدم که بسیار نکته­‌سنج بودند، اذعان کرد: آن­ها در انتخاب قصه مسئله دارند و باید قصه­‌های خوبی انتخاب کنند.
 
این شاعر همدانی که پس از چند سال به زادگاهش آمده است، بیان کرد: چند سال بود که به گنجنامه نرفته بودم؛ به آنجا رفتم و دیدم که بسیار زیبا شده است. در مجموعه تلکابین گنجنامه ایام جوانی و کوهنوردی خودم را به یاد آوردم.

رحماندوست در پایان با آرزوی تداوم روند زیبا شدن استان همدان گفت: امیدوارم مردم همدان همانگونه که خوش‌اخلاق بودند، خوش اخلاق‌تر شوند و گردشگر بیشتری از همدان بازدید کند و اوضاع اقتصادی شهر بهبود یابد.