به گزارش خبرگزاری ایران(ایبنا)، به نقل از خبرگزاری فرانسه، ویکتور هوگو را بیشتر با آثاری چون «بینوایان»، «گوژپشت نتردام» و «مردی که می‌خندد» می‌شناسیم. او نویسنده، شاعر، تاریخ‌دان و سیاست‌مدار فرانسوی بود که آثارش به بیشتر زبان‌های دنیا ترجمه و منتشر شده است.

هوگو را «امیر ادب» فرانسه می‌نامند که آثارش دستمایه اقتباس‌های سینمایی بسیاری قرار گرفته ‌است. او از نخستین کسانی بود که خواستار لغو اعدام‌های گسترده‌ با گیوتین شد و با نوشتن رمانی با عنوان «آخرین روز یک محکوم» از احساسات یک مرد محکوم به اعدام در روز آخر زندگی‌اش پرده برداشت و مخالفتش را با اعدام صریحا نشان داد؛ به‌طوری‌که مورخین هنوز هم نقش مهم او را در سیاست واکاوی می‌کنند؛ با این‌همه کم‌تر کسی است که بداند که ویکتور هوگو نویسنده، دستی هم در طراحی و نقاشی داشته و آثار ویژه و متمایزی را در این زمینه خلق کرده است.

 به همین منظور برای نخستین‌بار نمایشگاهی از نقاشی‌های او در موزه لئوپولد در وین، پایتخت اتریش برپا شده است. این نمایشگاه فرصت مناسبی را در اختیار بازدیدکنندگان برای رویارویی با آثار بصری یک هنرمند استثنایی قرار می‌دهد.

مدیر موزه لئوپولد در این باره گفته است: «بسیار مفتخریم که این موزه برای نخستین‌باز میزبان تک‌نگاری‌های ویکتور هوگو است. این تابلو‌ها تصویر‌های انسانی متعدد، دگردیسی‌های بی‌نظیری از ساختمان‌ها و طیف وسیعی از طراحی‌های انتزاعی مختلف را شامل می‌شود.»

در این نمایشگاه که از 17 نوامبر سال جاری (26 آبان‌‌ماه) آغاز شده و تا 15 ژانویه سال 2018 (26 دی‌ماه) ادامه دارد، بیش از 60 تابلو نقاشی که نمایانگر موهبت هوگو در هنر است به نمایش گذاشته می‌شود. بیشتر این تابلوها در زمانی کشیده شده که هوگو در تبعید به سر می‌برده و نقاشی برایش مامنی و مفری بوده برای پناه بردن به دامان رنگ‌ها و تصاویر و دورماندن از آشوب‌های سیاسی فرانسه.

 هوگو بیش از چهار هزار تابلو کشیده که بیشتر آن‌ها یا سیاه و سفید است و یا فقط دو رنگ قهوه‌ای و سیاه در آن‌ها به کار رفته است و تعداد کمی از آن‌ها رنگ‌های دیگری را نیز شامل می‌شود. او در رمان خود با عنوان «کارگران دریا» نیز به وضوح به توصیف قدرت تاریکی پرداخته است: «تاریکی شب سرگیجه‌آور است. آن‌هایی که در آن غرقه و غوطه‌ور شده‌اند برای بقا جنگیده‌اند. هیچ خستگی قابل مقایسه با مطالعه سایه‌ها نیست؛ چرا که مطالعه نابودگی است.»

 هوگو همان‌طور که سبکش در نوشتن منحصر به فرد و ویژه بود، نقاشی‌هایش نیز از هرگونه تقلید به دور بود و بسیاری بر این باورند که اگر او نقاشی را جدی‌تر دنبال می‌کرد، حالا بزرگ‌ترین نقاش جهان بود. با این‌همه نقاشی‌های او منبع الهام هنرمندان بسیاری قرار گرفته‌ است، گرچه به نسبت تالیفاتش کم‌تر سرو صدا کرده‌اند.

امروزه مورخین و منتقدین به دنبال دلایل و پاسخ برای چراهایی هستند که مانع شهرت ویکتور هوگو به عنوان یک نقاش شده است. معلوم هم نیست که دلایل شخصی در پس آن نهفته باشد و این‌که هوگو بیشتر تمایل داشته به عنوان یک نویسنده مطرح و شناخته شود تا یک نقاش.