به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ونداد جلیلی  درباره‌ی داستان «کنگره‌ی ادبیات» می‌گوید: این اثر از بهترین نمونه‌های سبک داستانی سزار آیرا است و این ترکیب رویه و اندرونه و به‌ویژه لایه‌بندی را به شیوه‌ای بس خلاقانه در آن آورده است. داستان «کنگره‌ی ادبیات» از زبان راوی اول‌شخص و با حس‌وحالی رئالیستی روایت می‌شود اما پر است از رخدادهای خیالی که از نخستین فصل کتاب درمی‌گیرد. این تضاد ساختاری فرم و مفهوم از جمله‌ی ابزارهای آیرا است تا لایه‌بندی داستان را روشن‌تر و محکم‌تر کند.
داستان ِ کنگره‌ی ادبیات روایت، احوال شخصیت نویسنده‌ای است که روز‌های عاشقانه‌ زندگی‌ با همسرش‌ را یاد می‌آورد و در آن ایام به داروهای آرام‌بخش اعتیاد داشت و...
 
روبرتو بولانیو نویسنده صاحب نام شیلیایی در وصف سزار می‌گوید: «آیرا آدم عجیبی‌ست و  از چهار نویسنده‌‌ی اسپانیایی‌زبان برتر  دوران ماست.»

مترجم،  هم‌چنین می‌گوید: سزار آیرا  - تلفظ صحیح اسپانیایی نام‌اش سسار است -  نویسنده‌ی آرژانتینی معاصر، ‌استاد ادبیاتِ «مختصر و مفید» است. شاید توصیف ادبیات با این کلمه‌های دم‌دستی دور از دقت بیان، غریب و حتا سطحی‌ به‌نظر بیاید، اما دقیقاً به قصد دقت بیان این واژه‌ها را به کار می‌برم و نمی‌خواهم از واژه‌های مرسوم و جا افتاده، و بنابراین باردار و بعضاً از معنا افتاده، مثلاً «مینی مالیستی» استفاده کنم. نه که بگویم این برچسب‌ها چیز بدی است، نه: فقط به سزار آیرا نمی‌چسبد چون، صرفاً به‌سبب ویژگی‌های خاص آثارش، به جای آن که کارش را وصف کند وسعت کارش را محدود می‌نمایاند، یا اگر بچسبد خیلی از این برچسب‌ها می‌باید، چون آن قدر انواع سبک، موضوع، فرم و مفهوم را در آثار پُرشمارش آزموده است که اسم‌گذاری‌شان مثنوی هفت‌من می‌شود. حرف تازه‌ای نیست؛ بزرگ‌ترها گفته‌‌اند.
 

سزار آیرا  سال 1949 به دنیا آمد. از مهم‌ترین نویسندگان امروز آمریکای لاتین است، بیش از هشتاد عنوان کتاب، اغلب رمان و داستان بلند، به انتشار رسانده است و بیش‌تر آثارش را در بیست و پنج سال گذشته به زبان‌های دیگر ترجمه کرده‌اند. نویسنده‌ای روشنفکر و صاحب‌سبک است که از جمله‌ی مهم‌ترین ویژگی‌های سبکش ایجاز، حفظ بعضی مولفه‌های روایی ادبیات کلاسیک در عین نوآوری و روش خلاقانه‌اش در لایه‌بندی روایت و آمیختن واقعیت و خیال به شیوه‌ای معنادار است. نخستین کتاب این نویسنده با عنوان «بستنی با طعم توت‌فرنگی» با ترجمه امیرعلی خلج به فارسی منتشر شده است.