نصرالله پورجوادی، پژوهشگر و نویسنده در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، عنوان کرد: ابوالحسن نجفی از معدود زبان‌شناسانی بود که به ادبیات کلاسیک و زبان فارسی انس و علاقه داشت و مرتب مطالعه می‌کرد. با اتکا به همین خصوصیات دست به ترجمه می‌برد.
 
وی افزود: اغلب مترجمان ما امروز یک زبان خارجی می‌دانند و زبان فارسی‌شان ضعیف است؛ چرا که مطالعه ندارند و کارشان را جدی نمی‌گیرند اما نجفی زبان ترجمه را با اتکا به ادبیات کلاسیک انتخاب می‌کرد. این‌گونه نبود که در جوانی و در دوران دبیرستان یا دانشگاه متون کلاسیک را خوانده باشد و حالا آن‌ها را کنار بگذارد.
 
این پژوهشگر ادامه داد: نجفی دائم سرش در ادبیات آرکائیک بود و با دقت کتاب می‌خواند و از همین متون فیش‌برداری می‌کرد. او دقت داشت تا ظرایف زبان فارسی را دریابد و به همین دلیل، نثرش بدون این‌که تحت تأثیر ترجمه‌های شلخته زبان فارسی باشد، پخته و اصیل از آب درمی‌آمد.
 
صاحب کتاب «تاریخ فلسفه در اسلام» گفت: وقتی کتابی را برای ترجمه به‌دست می‌گرفت، اگر تعبیر تازه‌ای به‌کار برده بود آن را با دوستانش در میان می‌گذاشت.  هنگام ترجمه «خانواده تیبو» چند بار از من خواست که به بخش‌هایی از ترجمه این رمان گوش بدهم.
 
وی گفت: نجفی یک پاراگراف را ترجمه می‌کرد و یک جمله را سه جور می‌نوشت و از دوستانش درخواست می‌کرد که درباره آن‌ها اظهارنظر کنند. یک‌بار یادم است به‌ ترجمه‌ای که به سه شکل از یک جمله نوشته بود، برخوردم. هریک از سه جمله از دیگری بهتر بود. شاید او با این کارش می‌خواست بگوید که یک جمله را می‌توان سه‌گونه نوشت. این‌ها هنرهایی است که نجفی را از دیگران متمایز می‌کند.
 
ابوالحسن نجفی، مترجم پیشکسوت، ظهر دیروز (دوم بهمن‌ماه) در پی یک دوره بیماری در سن 86 سالگی درگذشت.