خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- «سیستان و بلوچستان سرزمین پهلوانان اسطوره‌ای ایران همچون رستم و زال است؛ سرزمینی که نامش بارها در شاهنامه فردوسی ذکر شده است. نام قدیم سیستان زرنگا یا زرنگ بوده و در کتیبه داریوش زرنک آمده است. پس از مهاجرت سکاها به طرف جنوب و استقرارشان در منطقه در زمان فرهاد دوم اشکانی، این منطقه به نام سکستان خوانده شد. همچنین سرزمینی که هم‌اکنون بلوچستان نامیده می‌شود، در گذشته به مَکا، مَکه و مَکران شهرت داشته است. نام بلوچستان از زمانی به این سرزمین اطلاق شده است که بلوچ‌ها در آن سکونت کرده‌اند. در حال حاضر ساکنان نواحی شمال استان معمولا به لهجه بلوچی و نواحی جنوبی به لهجه سیستانی صحبت می‌کنند.»

آنچه درباره این منطقه خواندید، بخشی از کتاب «سیستان و بلوچستان» از سری کتاب‌های «گردشگری استان‌های کشور» است که در آن به معرفی این استان از نظر جغرافیایی، تاریخی و جاذبه‌های گردشگری پرداخته شده است.



همان‌طور که در معرفی کتاب‌های پیشین از این مجموعه آورده شد، فهرستی از مشخصات عمومی 31 استان کشور از جغرافیایی و تاریخی گرفته تا معرفی هتل‌ها و مهمانسراهای آنها برای گردشگران گردآوری شده است.

در این کتاب نیز در معرفی جغرافیایی این استان آمده است: «استان سیستان و بلوچستان، در جنوب شرقی کشور، یک نهم مساحت ایران را در برگرفته و در مرز شمالی خود با کشور افغانستان و در مرز شرقی خود با کشور پاکستان همسایه است. بخش وسیعی از این سرزمین را کوهستان‌هایی تشکیل می‌دهند که جزو رشته‌کوه‌های مرکزی ایران و به موازات کوه‌های زاگرس هستند و از الوند شروع  و به بلوچستان ختم می‌شوند. کوه‌های نسبتا بلندی مانند تفتان، بَزمان و بیرگ در دل این منطقه واقع شده‌اند.» (صفحه 2)

همچنین درباره جاذبه‌های فرهنگی و غذاهای محلی مردم این استان می‌خوانیم: «بیشتر اقوام ساکن در استان سیستان و بلوچستان عشایر هستند یا پیشینه عشایری بلوچ دارند؛ عشایری که با ییلاق و قشلاق و آداب و رسوم خود، صحنه‌های زیبایی از زندگی سنتی به نمایش می‌گذارند. مراسم عید نوروز در این منطقه رونق چندانی ندارد، ولی اعیاد مذهبی نظیر عید فطر و قربان با مراسمی بسیار باشکوه همراه می‌شوند. همچنین در ایام ماه مبارک رمضان، در این استان مراسمی به نام سحرخوانی برگزار می‌شود؛ بدین ترتیب که عده‌ای مرد یا نوجوان به درب منازل می‌روند، ترانه‌های محلی می‌خوانند و با صدای بلند به صاحب‌خانه می‌گویند: جواب یا سوال. صاحب‌خانه نیز مقداری میوه و یک کله‌ قند یا شیرینی و خرما به آنان می‌دهد.»




«غذاهای محلی استان سیستان و بلوچستان را بیشتر آش‌ها و آبگوشت‌هایی تشکیل می‌دهند که با آرد، آب، گوشت و ادویه‌ای محلی به نام آچار طبخ می‌شوند. کلوچه تابه‌ای، قَلِیفی، هَلِکاری، گرده، سیسِرک و پُناری، نان‌هایی هستند که تنها در این استان خواهید یافت. مردم منطقه در تهیه خورش‌هایی مانند واداپ از ادویه تند، پیاز فراوان و گوشت بز استفاده می‌کنند. اوجیزک (نوعی اشکنه با ادویه محلی) و کشک زابلی دیگر غذاهای سنتی این منطقه هستند. تنوری نیز یک لایه گوشت قرمز است که به سیخ می‌کشند و در تنور می‌پزند و برای مجالس استفاده می‌کنند.» (صفحه 11)

انتشارات کامل برای اطلاعات بیشتر و تهیه این کتاب‌ها، سایت اینترنتی خود را با عبارت (www.kamelnashr) به خوانندگان در پشت جلد کتاب نیز معرفی کرده است.

کتاب «سیستان و بلوچستان» تالیف مژگان سبزیان در 16 صفحه، شمارگان دو هزار نسخه و بهای 10 هزار تومان از سوی انتشارات کامل چاپ و منتشر شده است.