به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، شنبه (16 شهریورماه) طی مراسمی که در بنیاد نیشابور برگزار شد، از دفتر نخست «داستان ایران» با نام «از آغاز تا خاموشی دماوند» رونمایی شد. در این مراسم فریدون جنیدی ایرانشناس، شاهنامه‌پژوه و نویسنده به معرفی کتاب خود پرداخت. 

جنیدی در ابتدای سخنانش گفت: امیرکبیر جوانان ایرانی را برای ادامه تحصیل به فرنگ فرستاد تا آثاری را درباره ایران بنویسند اما آن‌ها پس از بازگشت متاسفانه دشمن ایران شدند. نویسندگان ما از حدود یک قرن پیش هرچه درباره تاریخ ایران نوشتند، همه بر پایه اطلاعات و دانش اروپاییان درباره کشور ایران بوده است و این جریان تا همین امروز ادامه داشته است. این نخستین‌بار است که این بانگ از ایران با نام «داستان ایران» بلند می‌شود و در حقیقت از دیدگاه کسانی‌که تحصیلات را تنها تحصیلات فرنگی می‌دانند این اثر غیر قابل باور است. 

وی افزود: متاسفانه اروپاییان فرهنگ ایران را به خوبی نمی‌شناسند و داوری‌های آن‌ها در این باره همواره سطحی بوده است. همه کسانی‌که در اروپا بر شاهنامه فردوسی کار کرده‌اند، معتقدند این اثر سندیت چندانی ندارد برای این‌که از آغاز دوره تاریخی ایران که دوره هخامنشیان است سخنی در شاهنامه نیست و این مساله درحقیقت نا آگاهی از شاهنامه است چرا که در شاهنامه فردوسی دوره هخامنشیان آمده اما با عنوانی دیگر. لقب هخامنشیان را اروپاییان به این سلسله دادند. در حالی‌‌که در شاهنامه از این سلسله با عنوان داراب یاد شده است و با وجود این‌که با حمله اسکندر همه چیز از بین رفت اخباری که از این دوره در شاهنامه وجود دارد حیرت‌انگیز است. 

نویسنده «داستان ایران» با اشاره به ساختن کانال سوئز از سوی هخامنشیان اظهار کرد: در کتاب این مساله را با دلیل و مدرک تاریخی آورده‌ام. سه سنگ نوشته از داریوش وجود دارد که در آن‌ها ذکر شده داریوش این کانال را راه‌اندازی کرده اما در اصل این کار را کمبوجیه آغاز کرد و فقط در دوره داریوش به اتمام رسید. تمام مدارک این قضیه را در «داستان ایران» آورده‌ام. نیاکان ما از پنج هزار سال پیش از پدیده جزر و مد اطلاع داشتند (که نام ایرانی آن آب خاست و آب کاست بود) و با همین آگاهی توانستند کانال را به رود نیل وصل کنند در حالی‌که اروپاییان تقریبا 150 سال پیش جزر و مد را درک کردند. 

جنیدی در ادامه به مباحث دیگری که در این کتاب به آن پرداخته است، اشاره کرد و گفت: مطلب بعدی که می‌خواهم به آن اشاره کنم این است که یک جریان‌هایی در کتاب‌های باستانی ما و شاهنامه وجود دارد که ظاهر آن کمی افسانه مانند است و به همین دلیل مردم فکر می‌کنند داستان‌های شاهنامه فردوسی افسانه است. یکی از این موضوع‌ها «دیو» است. در شاهنامه سه با نام دیو آمده است. یک‌بار دیوان مازندران که خواستند بلندی‌های مازندران را بگیرند. به همین دلیل مجلس مهستان به زال نامه می‌نویسد و این خبر را به او می‌دهد. در این داستان یک نکته ظریف وجود دارد و آن این‌که در همه جای دنیا تشکیل مجلس را به رومیان نسبت می‌دهند در حالی‌که مجلس مهستان که یک مجلس مشورتی بود از سال‌ها پیش از سنای روم وجود داشته است. در هر حال در این زمان دیو سپید با کاووس رو به رو می‌شود و در نهایت نبرد آن‌ها منجر به شکست کاووس می‌شود. 

وی ادامه داد: واژه‌ای در زبان ایرانی بوده و تنها دو بار در تاریخ ابن اسفندیار به آن اشاره شده و آن واژه «دوین» به معنای بلندی و کوه است. واژه‌ها در طول هزاره‌ها تغییر پیدا می‌کنند واژه «دوین» هم از این امر مستثنی نیست و می‌تواند تغییر پیدا کند. اگر در نظر بگیریم دوین یعنی کوه، بزرگترین آن‌ها می‌شود دماوند که همیشه ابر بر فراز آن است پس جمع آن‌ها می‌شود «دیو سپید». دومین باری که واژه دیو در شاهنامه به کار رفته، زمانی است که تهمورث دیوان را به اسارت در می‌آورد و دیوان به او نوشتن می‌آموزند. پس این دیو در حقیقت دیپ است یعنی نوشته. در دنیا معتقدند خط از سومر آغاز شده است اما دکتر یوسف مجیدزاده در حفاری‌های جیرفت کتیبه‌ای را کشف کرده که نشان می‌دهد خط از ایران آمده است. 

این ایرانشناس اظهار کرد: دیو سوم اکوان دیو است که به صورت گور بسیار زیبایی به گله اسب‌های کیکاووس حمله می‌کند. رستم به جنگ اکوان می‌رود و در نهایت هم این دیو را از بین می‌برد. در زبان فارسی «م» قابل تغییر به «و» است. بنابراین صورت قبل اکوان، اکومن یعنی اندیشه بد بوده است. 

جنیدی درباره نام کتاب گفت: جلد نخست کتاب از آغاز آفرینش از دیدگاه ایرانی تا خاموشی دماوند است. موضوعی که تاکنون هیچ کس در تاریخ به آن توجه نکرده است. در این کتاب تمامی اشاراتی که در متون اوستایی، پهلوی و فارسی است، جمع‌آوری کردم اما ستون اصلی آن شاهنامه است. دفتر نخست اين کتاب با آفرينش از ديدگاه ايراني آغاز مي‌شود و با خاموشي دماوند (پيرامون 6000 سال پيش) پايان مي‌يابد که اين دوره به روايت شاهنامه فردوسي برابر با رويداد به بند کشيدن ضحاک به‌دست فريدون در دماوند کوه است. 

وی افزود: اين کتاب دربرگيرنده‌ يازده فرگرد و هر فرگرد داراي چندين بخش است. سپس جنیدی بخشی از کتاب را برای حاضران در جلسه خواند: «آفرينش از ديدگاه ايراني، پيدايي کوه‌ها و درياها در گيتي، آغاز سخنگويي در ميان مردمان، پيدايي اندازه ميان مردمان، خانه‌هاي زمان جمشيد، پيدايي پره، درجه و پرگار، کره‌ي زمين، آگاهي ايرانيان از آن سوي کره، دگرديسي جانوران تا مردمان.» 

وی درباره جلد دوم کتاب گفت: این مجلد سه پاره شدن آریاییان تا آغاز هخامنشیان را در برمی‌گیرد و مطالبی را ارایه می‌دهد که باستانشناسان با آن روبه‌رو هستند. این جلد نیز سال آینده به چاپ خواهد رسید.

این شاهنامه‌پژوه در پایان سخنانش به ناآگاهی جوانان ایرانی از تاریخ نیاکانی اشاره کرد و گفت: مردم ما به ویژه جوانان از تاریخ نیاکان ما بی‌اطلاع هستند و وظیفه ماست آن‌ها را آگاه کنیم. وقتی یک ایرانی «داستان ایران» را می‌خواند، خواهد فهمید نیاکانمان چه تلاشی برای دانش و فرهنگ ما کردند و در نتیجه آن‌ها هم شروع به فعالیت می‌کنند و برای این فرهنگ و تمدن کهن گام برمی‌دارند. 

در پایان مراسم، جنیدی کتاب «فرهنگ نام‌های جغرافیایی باستانی در ایران و سرزمین‌های همسایه» تالیف حسین شهید مازندرانی که از سوی نشر بلخ همزمان با کتاب «داستان ایران» به چاپ رسیده بود برای حاضران در جلسه معرفی کرد.