رابطه علم و معجزه
از مسایلی که جمعی از خرده‌گیران در زمینه ادیان مطرح می‌کنند آن است که معمولاً در هر دین آسمانی سخن از معجزه به میان می‌آید و داستان‌هایی درباره آن‌ها و پیشوایان دین بیان می‌شود که برخلاف عادت است و مردم معمولی از آوردن آن ناتوانند، و اصولاً معنای معجزه هم همین است که پیامبران برای اثبات حقانیت خود کارهایی انجام می‌دهند و بدین ترتیب مردم متوجه می‌شوند که پیغمبران قدرتی مافوق بشر دارند و از طرف خدا تأیید شده‌اند و این خدای تواناست که برای حمایت آنان و اثبات راستگویی و حقیقت آنان چنین اموری را بر دست آنان جاری می‌کند.
اکنون در زمینه معجزه بحث‌های فراوانی است، اما آنچه به این مقاله مربوط است رابطه علم و معجزه است یعنی چگونه معجزات انبیاء با قوانین علمی قابل توجیه است؟ ممکن است ایراد را بدین‌گونه بیان کنیم:
ما می‌دانیم که قوانین علمی سنن ثابت و لایتغیری هستند که همین ثبات و دوام آن‌ها پایه ایجاد صنایع و حرف و اختراعات گوناگون شده است، با آنکه در زمینه معجزه قوانین علمی نقض شده است و این اصول ثابت در هم ریخته است و چون ما پذیرفته‌ایم که علم لایتغیر است، پس باید در واقعیت این معجزات تردید کنیم و دامنه این تردید به خود ادیان و اصول و مبانی آن هم می‌کشد.
صفحات 56 و 57 / رابطه علم و دین/ عباسعلی سرفرازی/ انتشارات بعثت/ چاپ اول/ سال 1391/ 80 صفحه/ 2500 تومان
شنبه ۲۵ شهریور ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما