محدثیخراسانی درباره جلوه رمضان در شعر فارسی به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: رمضان در شعر فارسی یکی از سوژههای چشمگیر است و کمتر شاعری را سراغ داریم که به گونهای از رمضان، فرهنگ، آداب و رسوم و اصطلاحات آن در اشعارش بهره نگرفته باشد.
وی تقسیمبندی کلی درباره این نوع شعر ارایه کرد و توضیح داد: برخی از شاعران به خود رمضان، فضیلتهای آن و آداب روزه پرداختهاند. از این منظر مولانا پرچمدار این نوع شعر به حساب میآید و میتوان بخشی از آثار او را «رمضانیات» نامید؛ چراکه بیشترین اشعار را درباره رمضان، فضایل و تاثیر آن بر زندگی فردی و اجتماعی سروده است.
این شاعر ادامه داد: در نوع دیگر از رمضان سرودهها توجه شاعر به این مساله بوده است که از فرهنگ و تلمیحات رمضان برای مضمونپردازیهای شاعرانه و بیان احساس و اندیشه خود استفاده کند. بیشترین نمونه از این نوع شعر در میان اشعار حافظ دیده میشود.
وی به تقسیمبندی دیگری برای رمضانسرودهها اشاره و تشریح کرد: در ارتباط با رمضان سرودهها میتوان یک تقسیمبندی دیگر با توجه به نوع نگاه شاعران به رمضان ارایه کرد. از این منظر، یک رویکرد رمضانستایی و رویکرد دیگر رمضان ستیزی، البته در ظاهر است.
محدثیخراسانی اظهار کرد: در اشعاری که به ظاهر رمضانستیز به حساب میآیند، مخاطب احساس میکند شاعر به دلیل محدودیتهایی که در ماه رمضان ایجاد میشود، با این ماه درگیر شده است، اما اگر این اشعار را تاویل کنیم، متوجه نگاه عرفانی شاعر به موضوع میشویم؛ برای مثال برخی از اشعار حافظ از این دستهاند.
وی افزود: به عبارت دیگر شادمانی شاعر از فرارسیدن عید فطر و پایان ماه رمضان نشانه رمضان ستیزی نیست، بلکه تعبیرهای عرفانی دارد.
این شاعر در پایان و در ارتباط با معرفی کتابی در این حوزه گفت: یکی از کتابهای جامع در این حوزه اثری با عنوان «تجلی رمضان در شعر فارسی» به کوشش مرتضی امیریاسفندقه است و در این کتاب اسفندقه به خوبی تمامی تقسیمبندیهای مرتبط با رمضانسرودهها را ارایه کرده است.
سهشنبه ۱۷ مرداد ۱۳۹۱ - ۱۰:۱۶
نظر شما