خواب

خوابش نمی‌برد. در بستر خفته، پهلو به پهلو می‌شد و با خود فکر می‌کرد که این ماجرا چیست؟ چرا تا حالا امیر را مثل برادری می‌دانسته و به او توجهی نمی‌کرده‌ اما الان او را طور دیگری می‌بیند؟ این همه یعنی چه؟ منیژه گمان می‌کرد که نباید به امیر فکر کند، می‌کوشید که با زور و به هر ترتیب اندیشیدن به او را از ذهن خود بیرون کند اما هرچه بیشتر می‌کوشید تا از این فکر به دربیاید و راحت شود، تصویر امیر به طرزی سمج و عذاب‌آور باز برمی‌گشت...
منیژه عاقبت به خواب رفت و خواب عجیبی دید، در واقع کابوس بود: خواب دید که در یک محله خلوت و نوساز، کنار خانه‌ای که شبیه به خانه خودشان بود،‌ در یک محوطه کوچک و شبیه باغچه که با دیواره‌ آهنی نسبتاً کوتاه محصور شده، یک اسب خاکستری رنگ در قیری انبوه و چسبنده گرفتار شده است.
اسب با زحمت فراوان و تقلای بسیار، می‌کوشید که از میان قیرها دربیاید و نمی‌توانست. دیگر خسته و بسیار ناتوان شده بود، به زور یکی دو قدم در میان انبوه قیرها پیش می‌رفت و می‌کوشید که از آن گرفتاری درآید و از محوطه پر از قیر و از روی دیواره آهنی به بیرون بجهد اما در قیر فرورفته بود. عجیب بود که هیچ‌کس از مردم محل به وضع ناجور و به گرفتاری اسب خاکستری توجهی نداشتند. محله خلوت بود. یک ماشین پیکان،‌ مانند پیکا‌ن‌ پدرش آمد و به سرعت از کوچه گذشت، اما سرنشینان آن، هیچ اعتنایی به اسب نداشتند. منیژه با خود اما به صدای بلند گفت: نمی‌شود کاری برای نجات دادن اسب کرد؟

صفحه 109/ رمان خانه کوچک/ نوشته محمدعلی علومی/ نشر آموت/ سال 1390/ 381 صفحه/ 8000 تومان