خبرگزاري كتاب ايران ـ بخش انقلاب اسلامي: سالروز پيروزي انقلاب اسلامي خاطرات روزهاي خاصي را در تاريخ ايران زنده‌ مي‌كند و مردم روزهايي را به ياد مي‌آورند كه با همدلي و همداستاني تجربه‌اي بي‌نظير را محقق كردند. 

حاصل آن روزها پاي در سي‌وچهارمين سال زندگي گذاشته است و اين آغاز باز يادآور آرزوهايي‌‌اند كه در زمينه ترويج آرمان‌هاي انقلاب با سازوكارهاي فرهنگي داريم.

روزي از تاريخ انقلاب اسلامي نگذشته است كه در آن خبر و تاكيد و تصريحي درباره محصولات فرهنگي و بخصوص كتاب بر زبان و قلم نيامده باشد.

همه آرزو داريم كه تاريخ انقلاب اسلامي را در آيينه كتاب چنان به تماشا بنشينيم كه تكامل بياني و تصويري آن راضي كننده باشد و «خوب» يا «عالي» بودن آثار به راحتي در ذهن و بر زبان مخاطبان آشكار شوند. و همه خوب مي‌دانيم و دايم اين «بايد»ها را متذكر مي‌شويم كه كتاب و ادبيات انقلاب با پشتوانه‌هاي عقيدتي و پژوهشي به ايده‌آل نزديك مي‌شود.

اهتمام به شناسايي راهكارها و گره‌ها اميدبخش است و در ميان مدت راهگشا. اما در دراز مدت به همدلي و همداستاني چهره‌ها و روابط و ضوابط فرهنگي، بيش از گذشته نياز دارد و در همان ميزان كه مردم به كار گرفتند تا انقلاب اسلامي پيروز شد. تكرار «اگر»هاي هموارسازي اين مسير نيز در صورتي تاثيرگذارند كه حاصلي نزديك به ايده‌آل ديده شود.

در روزگار و سرزمين ما، كتاب همچنان ظرفي در دسترس‌تر از ديگر محصولات فرهنگي محسوب مي‌شود كه مظروف آن ضريب بالاتري را در تاثير داراست. اما اين محتواي دغدغه‌برانگيز هم هست و شايد همين وضعيت باعث مي‌شود تا گاهي در استفاده از آن خودداري بر توليد غلبه كند و گاهي بيشتر، سهل‌الوصول‌ها در اولويت قرار گيرند و اين دو از آرزوها دورند.

كارشناسان چاره اين دوري را در كسب اطلاعات هر چه كامل‌تر از تاريخ انقلاب اسلامي و تاليف و تدوين آن‌ها براساس مدل‌هاي پژوهشي دانسته‌اند. در اين صورت، بررسي اين دوره تاريخي روز به روز به سوي تكامل گام برمي‌دارد و توجه مخاطبان را جلب مي‌كند. آرايش‌ها و ترفندهاي نوشتاري نيز در اين صورت با توانايي عمل مي‌كنند،‌ حتي در آثاري كه با بهره‌مندي از آرايه‌هاي ادبي به لذت خوانندگان در مرور تجربه‌هاي تاريخي توجه دارند.

كارنامه گراميداشت تحولات انقلاب اسلامي در قالب آثار مكتوب تاريخي و ادبي در طول سال‌هاي گذشته از انقلاب كم‌بار نيست، اما عطش پربار شدن آن هم تاكنون فرصت پايداري بوده كه نمي‌توان از آن به سادگي گذشت. اين عطش در خاطرات روزهاي خاصي از تاريخ ايران ريشه دارد و تا روزي كه حتي يك نفر از شاهدان آن روزها زنده باشد، مي‌توان پاي حرف‌هايش نشست و 22 بهمن 1357 را گرامي داشت.