به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، مراسم رونمایی از کتاب «جشن‌نامه ابوالحسن نجفی» عصر دیروز سه‌شنبه ۱۵شهریور در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد. صالح حسینی، ضیا موحد، محمدعلی موحد، فتح‌الله مجتبایی، علی اصغر محمدخانی و امید طیب‌زاده در این جلسه سخنرانی کردند.
در ابتدای جلسه علی اصغر محمدخانی، معاون فرهنگی موسسه شهر كتاب و مجری این برنامه، در مورد لزوم برگزاری چنین مراسمی در زمان حیات نویسندگان و محققان صحبت كرد و افزود: این نكوداشت‌ها باید از حوزه‌های علمی، به بخش فرهنگی و ادبی هم راه یابد.
وی درباره كتاب «جشن‌نامه ابوالحسن نجفی» گفت: كه این اثر نسبت به جشن‌نامه‌هایی كه پیش از این منتشر شده بود تحولی قابل‌توجه داشته و گفتگویی مفصل در مورد زندگی و آثار نویسنده نیز در آن گنجانده شده است.
به گفته محمدخانی نكاتی جالب در مورد ابوالحسن نجفی برای اولین بار بیان شده كه می‌تواند چهره‌ای متفاوت از نویسنده‌ای ارایه دهد كه تاكنون كمتر كسی در مورد زندگی شخصی او اطلاعاتی در دست داشت.
محمدخانی در ادامه از دوران كودكی، تحصیلات و خانواده نجفی سخن گفت و سپس به معرفی آثار تالیفی و ترجمه‌های نجفی پرداخت.
امید طبیب‌زاده، گردآورنده کتاب «جشن‌نامه ابوالحسن نجفی»، صحبت‌هایش را با بحث در مورد جریان‌های فكری مختلف آغاز كرد و نجفی را بخشی از سلسله زنجیری دانست كه مخصوص كشور ایران است و در طول سال‌ها منتقل‌كننده ادب و دانش در فرهنگ.
وی با اشاره به اینكه نجفی شاگرد بزرگانی چون مارتینه و لازار بوده اظهار کرد: نجفی زبانشناسی نقش‌گرا را به خوبی فراگرفته و آن را در حوزه‌های مختلف نیز به خوبی به كار برده است
طبیب‌زاده در مورد تقابل زبان عربی و فارسی و هجوم زبان‌های بیگانه به ایران صحبت كرد و افزود: نجفی از مهمترین چهره‌هایی است كه به حفظ هویت، فرهنگ و زبان ایرانی كمک می‌کند.
محمدعلی موحد از دیگر كسانی بود كه از آشنایی‌اش با نجفی سخن گفت و از «رگبار شدید كتاب و مقاله» در عصر حاضر شكایت كرد. او با اشاره به اینكه در عالم واژگان معدود افرادی هستند كه توانایی جان بخشیدن به واژه‌هایی ساده و بی‌ارزش را دارند، نجفی را از پاسداران حریم واژگان پارسی دانست.
محمدعلی موحد افزود: هدف بزرگانی چون ابوالحسن نجفی همواره حفظ حیثیت و حرمت واژگان بوده و تاثیر آثار وی بر این حوزه غیر قابل انكار است.
فتح‌الله مجتبایی سخنران بعدی این مراسم بود. وی آشنایی با نجفی را مربوط به سال‌های پایانی دهه ۲۰ خورشیدی در دانشكده ادبیات دانست که به گفته او این آشنایی با همكاری در موسسه انتشاراتی «نیل» و مجله «سخن» قوی‌تر شد.
وی كه مدت‌های طولانی همكار نجفی بود، از خصوصیات شخصیتی نجفی سخن گفت و ارتباط عاطفی با وی را اطمینان‌بخش و گیرا دانست.
مجتبایی در بخشی از سخنانش، از تعصب نجفی به زبان فارسی، تجلیل كرد. وی افزود: ورود نجفی به سه حوزه «ترجمه»، «زبانشناسی و لغت» و «عروض و قافیه» و رسیدن به مدارج بالا و ارایه آثار فاخر در هر سه زمینه، نشان دهنده فراگیر بودن دانش وی در زمینه‌های متفاوت است.
ضیا موحد سخنانش را با شعری از حافظ آغاز كرد و صحبت‌هایی در مورد «حضور و وجود» چهره‌های مهم ارایه داد.
وی با ذكر مثال‌هایی در مورد حافظ، نیما و برخی دیگر از نویسندگان و شاعران ایرانی، به ارزش حضور افرادی چون نجفی اشاره كرد و گفت: این افراد هم در آثارشان ارزشمند هستند و هم در برخوردهایشان. حضور نجفی در هر دو حوزه فراگیر و چند جانبه و همچنین سازنده است و او در زمره افرادی قرار دارد كه تاثیرگذار، عمیق و به معنای واقعی كلمه محترم هستند.
در ادامه این سخنرانی‌ها، دكتر معصومی همدانی كتاب «جشن‌نامه ابوالحسن نجفی» را اثری خواندنی دانست كه به شناخت شخصیت و زندگی نجفی كمك زیادی می‌كند.
وی با تمجید از گفتگوهای ترتیب داده شده در این اثر، در مورد واكنش‌های اولیه منتقدان و اهالی ادبیات به كتاب «غلط ننویسیم» ابوالحسن نجفی صحبت كرد و گفت: نباید این كتاب را مجموعه‌ای از «منع»ها دانست و در برابر آن موضع گرفت.
وی در مورد تغییر و تحولات در زبان فارسی هم صحبت‌هایی داشت و در این باره گفت: هر تغییری را نمی‌توان به صرف رخ دادن پذیرفت.
او در پایان افزود: ممكن است بسیاری از افراد نگرش و تعهد نجفی را قبول نداشته باشند، اما همین امر باعث شده نجفی آثار بسیار قابل توجهی ارایه دهند.
پورجوادی از دیگر افرادی بود كه محور صحبت‌هایش، در مورد كتاب «غلط ننویسیم» بود. وی در این مورد گفت اساس این كتاب بر كلمه است و ریشه اصلی آن.
پورجوادی در مورد چرایی و چگونگی تغییر لغات در زبان فارسی و تهدیدات احتمالی سخن گفت كه در این كتاب به آن اشاره شده است. در این رابطه وی اضافه كرد: مدت‌ها است كاربرد زبان فارسی گسترده‌تر شده و باید تلاش كنیم در اینترنت نیز این مساله را دنبال كنیم.
وی در ادامه افزود لطمه‌ای كه ترجمه‌های غلط به زبان فارسی می‌زنند جبران ناپذیر خواهد بود و به همین دلیل لازم است «غلط ننویسیم» جدیدی برای حفظ زبان فارسی نوشته شود.
صالح حسینی، مترجم، آخرین فردی بود كه خاطره‌ای كوتاه از ابوالحسن نجفی گفت و از آشنایی‌شان در مركز نشر دانشگاهی نكاتی ذكر كرد. وی با تاسف از اینكه اين روزها، هر كسی بدون داشتن توانایی لازم دست به ترجمه می‌زند، افزود: باید ارزش افراد بزرگی چون ابوالحسن نجفی را بیشتر بدانیم.
در پایان این جلسه نیز ابوالحسن نجفی به سخنرانی کوتاهی پرداخت و گفت: با اینكه بسیاری از كتاب «غلط ننویسیم» من سخن گفتند، اما این كتاب، مهمترین اثر من نیست.
نجفی با اشاره به اینكه در این كتاب تمام مشكلات گفته نشده، در مقابل برخی انتقادها از کتابش دفاع كرد و توضیحاتی در این‌باره داد.
وی توضیح داد: باید مطالبی به این كتاب اضافه شود و از علاقه‌مندان به ادبیات می‌خواهم برای زنده نگه داشتن زبان فارسی فعالیتی انجام دهند.
او در پایان زبانشناسی را علمی دانست كه هیچ گاه پایان نمی‌یابد و انتقاد نكردن و ایراد نگرفتن را به معنای احترام گذاشتن به پیشینیان ندانست.
چهارشنبه ۱۶ شهریور ۱۳۹۰ - ۱۱:۳۷
نظر شما