سرویس استانهای خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا): چند خط دستنویس از دل یک کتابخانه روستایی، کافی بود تا دوباره یادمان بیندازد کودکان، مخاطبانی جدیتر از آن هستند که گاهی تصور میکنیم. کودکان کتابخانه شهدای ابویسان، روستای دوستدار کتاب شهرستان جغتای، در نامهای صمیمی خطاب به ناشران کودک کشور، خواستهای ساده اما مهم را مطرح کردند؛ اینکه کتابهای کودک، شماره صفحه داشته باشند.
در این نامه، بچهها از تجربههای واقعی خود گفتند: کتابهایی که امانت گرفتهاند، صفحاتی که ممکن است گم شوند، سختی پیدا کردن بخشهای مورد علاقه و لذت صحبت درباره داستانها وقتی شماره صفحهای برای ارجاع وجود ندارد. نامهای کودکانه است، اما بازتاب واقعی زندگی روزمره آنها در کتابخانه.
بازتاب این نامه، به حوزه نشر دیجیتال هم رسید. علیرضا شعبانی، مدیر انتشارات دیجیتال شنوبوک، در گفتوگو با خبرنگار ایبنا، با اشاره به این مطالبه، از تصمیم شنوبوک برای همراهی با کودکان کتابخانه ابویسان خبر داد.
شعبانی با بیان اینکه نامه کودکان ابویسان نشاندهنده زنده بودن جریان کتابخوانی در مناطق روستایی است، گفت: ما در شنوبوک تصمیم گرفتیم با هماهنگی خانم ابویسانی، مسئول کتابخانه ابویسان، قدمی هرچند کوچک اما ماندگار برای کودکان این روستا برداریم؛ کودکانی که با دقت کتاب میخوانند و با شجاعت نظر میدهند.
مدیر شنوبوک افزود: در همین راستا، کدهای هدیه اشتراک یکساله شنوبوک شامل کتابها، قصههای صوتی و انیمیشن، به کودکان کتابخانه ابویسان اهدا میشود؛ هدیهای برای تشویق به کتابخوانی و شروع یک دوستی طولانی با کتاب و قصه.
او با تأکید بر نقش کتاب در شکلگیری آینده کودکان گفت: کتاب فقط سرگرمی نیست؛ کتاب یعنی فکر کردن، فهمیدن، انتخاب درست و ساختن آیندهای بهتر. اگر بچهها از امروز با کتاب دوست شوند، فردا میتوانند عمیقتر و مؤثرتر به ایران خدمت کنند.
شعبانی با اشاره به اهمیت توجه به کودکان مناطق کمتر برخوردار ادامه داد: ما باور داریم آینده ایران با دستهای کوچک اما ذهنهای بزرگ ساخته میشود؛ ذهنهایی که با کتاب، قصه، دانایی و خیالپردازی رشد میکنند. این کد هدیه، دعوتی است برای آغاز همین مسیر.
نامه کودکان ابویسان، بار دیگر نشان داد که توجه به جزئیات ساده کتابخوانی، میتواند به گفتوگویی جدی در حوزه نشر منجر شود. پاسخی که این بار، نه در قالب وعده، بلکه در قالب همراهی و هدیهای فرهنگی داده شد.
شاید هنوز همه کتابهای کودک شماره صفحه نداشته باشند اما حالا در کتابخانهای کوچک در ابویسان، قصهها فقط خوانده نمیشوند؛ شنیده هم میشوند و همین، یعنی امید به آیندهای روشنتر از دل یک کتابخانه روستایی.
نظر شما