به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، آیا برای انجام دادن کارهای شگفتانگیز باید ابزار و وسایل شگفتانگیزتر در اختیار داشته باشیم؟ اگر بخواهیم ایدههای خلاقانه خود را پرورش بدهیم، حتماً باید زمینهای پر از اتفاقات جالب و هیجانانگیز در دستمان باشد، یا با چیزهای سادهای که داریم هم میتوانیم کارهای بزرگی خلق کنیم؟
قطعاً کسانی که در سراسر جهان اتفاقات عجیبی رقم زدهاند و کارهایی را برای نخستینبار انجام دادهاند، از چیزهایی استفاده کردهاند که بهطور معمول در زندگی همه ما وجود داشته؛ اما تخیل و نوآوری آنها باعث شده که به پدیدههای معمولی نگاه جامعتر و کاملتری داشته باشند و جوری نگاه کنند که تا آن روز هیچکس نگاه نکرده است.
یک مادربزرگ دوستداشتنی که کارهای عجیب و غریبی انجام میدهد، در کتاب «موزهی ما به را خوردیم» چنین احوال و خصوصیاتی دارد. او ناگهان یک روز صبح از خواب بیدار میشود و فکر میکند باید بزرگترین آدامسفروش دنیا شود! او کنترل تلویزیونها را بهعنوان کلکسیون جمع میکند، درباره قاشقها کتاب مینویسد و یک روز هم تصمیم میگیرد که به سفر دور دنیا برود.
این مادربزرگ بازیگوش حتی از اینکه کارهایش را زمانی که به نتیجه برسند، نصفهکاره رها کند هم ترسی ندارد؛ چراکه تنها از مسیر کاری که انجام داده، لذت میبرد. او روزی که به سفر دور دنیا میرود، یک «بِه» به نوه خود هدیه میدهد و از او میخواهد که با این «بِه» کارهای شگفتانگیزی انجام بدهد، چراکه یک میوه ساده نیست.
در نهایت هم یک موزه ساخته میشود و سراسر جهان را به خود مشغول میکند که با یک میوه معمولی چه کارهای خارقالعادهای را میتوان انجام داد. حتی ایده رفتن به فضا و ساختن غذاهای عجیبوغریب با «بِه» هم مطرح میشود و حسابی سر و صدا میکند.
این کتاب در واقع تلاش دارد ذیلِ مواجهه بچهها با پدیدههایی که به شکل معمول در اطراف ما وجود دارند و ممکن است فکرمان را مشغول نکنند، تخیل و خلاقیت آنها را پرورش دهد. «موزه ما به را خوردیم» را مرت آریک نوشته و سردار تورالی تصویرهایش را کشیده است. صدیقه پاشایی این کتاب را به زبان فارسی ترجمه کرده و انتشارات سفیر اردهال، که حق نشر آن را از ناشرش در ترکیه خریداری کرده، آن را با قیمت ۱۰۰ هزار تومان در دسترس علاقهمندان قرار داده است.
نظر شما