به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ به همت پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی و مشارکت خانه علوم انسانی ایران نشست نقد و بررسی کتاب «واقعگرایی در علوم انسانی اسلامی» نوشته دکتر ابراهیم دادجو برگزار می شود.
این نشست با حضور محمدتقی موحدابطحی، روزبه زارع، ابراهیم دادجو و صادق عبداللهی برپا می شود.
این مراسم فردا ۲۹ مهرماه از ساعت ۱۰ صبح در خیابان استاد نجات اللهی (ویلا)، نبش خیابان ورشو، پارک ورشو، خانه علوم انسانی ایران برپا می شود.
علاقه مندان برای شرکت مجازی می توانند از لینک skyroom.online/ch/iict/farhang استفاده کنند.
کتاب واقع گرایی در علوم انسانی اسلامی به دنبال بسط و بازسازی ذاتگرایی جدید و احیای فلسفه اسلامی امروزین و واقعگرایی قوی آن است.
در این چارچوب فلسفه اسلامی همچون مابعدالطبیعهای میشود که میتواند به درستی و به نحوی واقعبینانه بنیانهای مابعدالطبیعی علوم و امور را به دست دهد و از طریق مبانی هستیشناختی، معرفتشناختی و روششناختی واقعگرایانهای که به دست میدهد، به تحلیلهایی واقعبینانه از علوم و امور رهنمون شود.
کتاب واقع گرایی در علوم انسانی اسلامی از این نظر که در قالب مابعدالطبیعه علوم و امور به بازسازی چهارچوب کلی فلسفه اسلامی مبادرت ورزیده و به مابعدالطبیعهای واقعگرایانه و قوی رهنمون میشود راه جدیدی را پیش روی اندیشمندان قرار میدهد و در عرصه مابعدالطبیعه نوآورانه است.
این پژوهش از این نظر که براساس «واقعگرایی مطلق و پیشرونده» به بازسازی معرفتشناسی و براساس «حدس و اثبات» به بازسازی روششناسی میپردازد، در عرصه معرفتشناسی و روششناسی نوآورانه است. گزیده کتاب واقع گرایی در علوم انسانی اسلامی واقعگرایی و ضد واقعگرایی واقعگرایی (رئالیسم) در مقابل ضدواقعگرایی (ضد رئالیسم) است.
واقعگرایی دارای معانی اصطلاحی گوناگون است؛ برای مثال، واقعگرایی در هنر، اخلاق، حقوق، سیاست گرفته تا واقعگرایی در فلسفه و معرفتشناسی. در فلسفه و معرفتشناسی نیز واقعگرایی دارای معانی اصطلاحی گوناگونی است.
در فلسفه واقعگرایی دارای دو معناست: واقعگرایی در مقابل اسمگرایی قرون وسطی و واقعگرایی در مقابل ایدهگرایی (ایدئالیسم) دوران معاصر. در اینجا مقصود واقعگرایی در مقابل ایدئالیسم است و واقعگرایی به معنای اعتقاد به وجود واقعیتهای خارجی صرفنظر از ادراک آدمی است و در مقابل ایدئالیسمی است که وجود واقعیتهای خارجی را صرفنظر از وجود ادراک آدمی انکار میکند.
در معرفتشناسی نیز جدا از مسائل مربوط به معیار و راه دستیابی به معرفت که به توجیه معرفت میپردازند ودارای مشربهای گوناگونی همچون عقلگرایی، تجربهگرایی، عملگرایی (فایدهگرایی) و ابزارگرایی هستند، مسائل مربوط به سرشت معرفت از حقیقت داشتن یا حقیقت نداشتن معرفت و نحوه ارتباط عالم با شی معلوم سخن میگویند و دارای مشربهای گوناگون واقعگرایی و ضدواقعگرایی هستند.
کتاب «واقعگرایی در علوم انسانی اسلامی» با اخذ، تحلیل و نقد ذاتگرایی جدید، و با بازسازی نقاط ضعف معرفتشناسی و روششناسی آن، درصدد بازسازی کلّی معرفتشناسی و روششناسی، با تکیه بر واقعگرایی قوی فلسفه اسلامی است.
«واقعگرایی مطلق و پیشرونده» محصول این بازسازی است. «واقعگرایی مطلق و پیشرونده» تقریری واقعگرایانه و امروزین از بنیانهای معرفتشناختی و روششناختی علم، و به طبع آن تقریری واقعگرایانه و امروزین از بنیانهای معرفتشناختی و روششناختی علوم انسانی و علوم انسانی اسلامی است.
«واقعگرایی مطلق و پیشرونده» نشان میدهد که، از منظری واقعگرایانه، علوم انسانی اسلامی به کدامین نحو و تا چه میزان و حدودی قابل تولیدند.
نظرات