مرتضی داوری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بجنورد با بیان اینکه شعر، دروازه ورود به هنر انقلاب است بیان کرد: علاقه‌مندی من به شعر انقلاب از دوره دانشجویی در مشهد آغاز شد؛ زمانی که با اشعار شاعرانی چون قیصر امین‌پور و سیدحسن حسینی آشنا شدم. فضای جلسات شعری که در آن حضور داشتم، سبب شد دغدغه‌های ارزشی و اجتماعی در من شکل بگیرد و آنها را در قالب شعر بیان کنم.

وی با بیان نقش حوزه هنری در مسیر حرفه‌ای‌اش گفت: حوزه هنری فرصت آشنایی با شاخه‌های مختلف هنر انقلاب را برایم فراهم کرد. هرچند شعر حیطه تخصصی من است، اما آشنایی با فضای هنرهای نمایشی، تجسمی و ادبیات پایداری، نگاه من را به هنر انقلاب کامل‌تر و چندبعدی کرد.

این شاعر درباره اهمیت آموزش و جذب نسل جوان به هنر انقلاب تاکید کرد: برای پیوند زدن نسل امروز با هنر انقلاب، باید از زبان مورد پسند آن‌ها استفاده کرد و برگزاری کارگاه‌های تخصصی با حضور اساتید توانمند و ایجاد جشنواره‌هایی ویژه جوانان، می‌تواند بستر خوبی برای جذب نسل تازه باشد.

داوری با اشاره به ضعف رسانه‌ها در ارائه تصویری جذاب از هنر انقلاب افزود: رسانه‌ها، به‌ویژه پلتفرم‌های آنلاین و شبکه‌های اجتماعی، باید از قالب‌های سنتی فاصله بگیرند و با استفاده از رنگ، روایت و تکنیک‌های نوین، زیبایی‌های هنر انقلاب را بازتاب دهند. نسل امروز مخاطب سخت‌گیری‌ست و نمی‌توان او را با شیوه‌های قدیمی مجاب کرد.

وی در ادامه تصریح کرد: در میان سروده‌هایم، شعری که برای فلسطین سروده‌ام، به نظرم بیش از بقیه نمایانگر روح هنر انقلاب است؛ شعری که از دلِ باور و مسئولیت آمده و برایم جنبه عاطفی و اعتقادی خاصی دارد.

این شاعر درباره تعادل میان تعهد و خلاقیت گفت: گاه شعری می‌سرایم که از لحاظ زیبایی‌شناسی قوی است، اما اگر در تعارض با ارزش‌های انقلاب باشد، آن را منتشر نمی‌کنم.

وی افزود: شاعر هنرمند متعهد کسی است که علاوه بر خلق اثر زیبا، مسئولیت پیام اثرش را هم بپذیرد و شعر متعهد نقطه آغاز ورود بسیاری از جوانان به عرصه هنر انقلاب اسلامی بوده است که باید برای ماندگاری این جریان زبان آن را با نیاز و سلیقه نسل امروز هماهنگ کرد.

داوری بیان کرد: شعر برای من فقط یک قالب ادبی نبود، بلکه راهی برای بازتاب دادن آرمان‌ها و مسائل مهم جامعه بود.

وی در مورد بالندگی شعر انقلاب بیان کرد: نباید هنر انقلاب را به نهادهای رسمی محدود کرد. مردمی‌سازی، مهم‌ترین راهکار برای پویایی این هنر است که شاعر باید در متن جامعه نه در سایه باشد.