به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کتاب «بسترهای انحراف» اثر سید مجتبی نورمفیدی و با تنظیم و تدوین مصطفی مسعودی در ۲۳۹ صفحه به همت مؤسسه بوستان کتاب به چاپ رسید. اثر پیش رو دربردارنده گفتارهای سید مجتبی نور مفیدی است که توجه مخاطبان را به این دو بخش معطوف می‌دارد و مهم‌ترین عوامل زمینه‌ساز انحراف انسان از صراط مستقیم را تبیین می‌کند.

این کتاب در دو فصل تألیف شده است؛ فصل اول با عنوان «بسترهای درونی به بررسی خودخواهی» (تفاوت خودخواهی و خوددوستی، معنای حب ذات، ابزارهای غلبه بر خود حیوانی و کربلا صحنه رویارویی خود حیوانی و خود انسانی)، جهل و نادانی (هماهنگی جرم کفر و مجازات دائمی، پیامدهای منفی جهل و راه درمان جهل و نادانی) و شک و تردید (انواع شک و فرجام شک) پرداخته، آرزوهای دور و دراز (نقش آرزو در زندگی و آرزوهای پسندیده و ناپسند)، وسوسه (حقیقت وسوسه و وسوسه‌های شیطانی در کربلا) و مکر و حیله (مکر پروردگار و سیاست دینی) را مورد تأکید قرار داده و راه‌های درمان بیماری‌های روحی (معاشرت با نیکان و پرهیز از مصاحبت با اشرار و تفکر و تأمل) را شرح داده است.

«بسترهای بیرونی» عنوان دومین و آخرین فصل از این کتاب است که در آن وراثت (معنای وراثت، توصیه پیامبر (ص) درباره انتخاب همسر و وراثت فضایل در کربلا) و خانواده (معنای تربیت، خانواده و تربیت یزید و تربیت بنی هاشم و بنی امیه) به نگارش درآمده، جامعه (تأثیر جامعه بر فرد و جامعه در قرآن کریم) و شیوه حکمرانی (تأثیرگذاری حاکمان از دیدگاه قرآن و روایات، سعادت جامعه هدف حاکمان اسلامی و تأثیر طبیعت بر خلق و خوی انسان) تبیین شده و انسان کامل شاخص سنجش انحراف (حقیقت صراط مستقیم، بسترهای انحراف و صراط مستقیم و نقش تعیین کننده اراده و اختیار انسان) به رشته تحریر درآمده است.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «ابزارهای غلبه بر خودحیوانی: اساساً برنامه دین آن است که انسان از لذت‌های دنیا برای تکامل و تعالی خویش استفاده کند. ذکر یک نمونه در این باره خالی از فایده نیست: ازدواج مقوله‌ای است که شاید در آن بیشتر به جنبه ارضای غریزه جنسی و تولید مثل توجه می‌شود، اما از نگاه روایات و آموزه‌های دینی، مسئله اهمیت بیشتری دارد. قطعاً این دو مطلب در ازدواج مورد نظر می‌باشد، ولی مهم‌تر آن است که انسان با ازدواج از دایره خودخواهی و منیت خارج شده و مسئولیت پذیر گردد. کسی که ازدواج نکرده همواره به دنبال علایق و سلایق خود می‌باشد، اما با ازدواج، بستر کم‌رنگ شدن خودمحوری فراهم می‌شود. روان‌شناسان و حکماً می‌گویند: آنان که از ازدواج دوری می‌کنند، از نظر روحی ناقص اند، نه اینکه چون نقص دارند ازدواج نمی‌کنند، بلکه چون ازدواج نمی‌کنند دچار نقص می‌شوند. ازدواج انسان را کامل می‌کند؛ چون شخصی که تاکنون تنها خود را محور می‌دانست، با ازدواج، روح خویش را توسعه داده و دیگران را نیز مد نظر قرار می‌دهد».