به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، انتشارات بنیاد محمود افشار با همکاری نشر سخن چاپ دوم کتاب «نامه بختیار؛ مقالات، ترجمه‌ها و یادداشت‌های دکتر مظفر بختیار» به قلم حمید رضایی را به چاپ دوم رساند.
جمع‌آوری مجموعه مقالات و یادداشت‌های استاد از سال ۱۳۷۹ آغاز شد و طی سال‌های مختلف نسخه‌هایی از آثار و تألیفاتش به ویژه آنچه در خارج از ایران منتشر شده بود در اختیار مولف گرفت. از همین رو فهرستی که از تألیفات استاد در ابتدای مجموعه آمده دربر دارنده همه تألیفات فارسی، عربی، انگلیسی، چینی، اویغوری و نیز ترجمه‌ها، یادداشت‌ها، سخنرانی‌ها و گفت‌وگوهاست.
این مجموعه در هشت بخش تنظیم شده است؛ بخش نخست رسائل کهن، بخش دوم تحقیقات ادبی و تاریخی، بخش سوم کتاب‌آرایی، بخش چهارم ترجمه‌ها، بخش پنجم وفیات، بخش ششم پیش‌گفتارها، بخش هفتم کتابشناسی و معرفی کتاب و بخش هشتم گفت‌وگوها. برخی از این مقاله‌ها مانند «زندگانی استاد مویدالدین طغرایی اصفهانی» و «شکسته نویسی و شکسته خوانی» که در زمره مفصل‌ترین و ارزشمندترین تحقیق‌ها در همین زمینه به شمار می‌آید پیشتر چاپ شده و در اینجا تجدید طبع شده است. برخی دیگر نیز همچون «فخرالدوله، نویسنده کتاب امیرارسلان» و «کتابچه خاطرات حسینقلی‌خان ایلخانی» که دربردارنده مطالبی نویافته و دقیق است، برای نخستین بار منتشر می‌شود.
مظفر بختیار، ادیب، محقق، مصحح، هنرشناس، ایران‌شناس و چین‌شناسی برجسته در آذر ۱۳۲۴ خورشیدی در اصفهان متولد شد. پدرش منوچهرخان بختیار و مادرش مهین‌دخت بختیار بود. از سوی پدر نواده فتحعلی‌خان سردار معظم بختیاری فرزند لطفعلی‌خان امیرمفخم و بی‌بی کوکب بختیار دختر نصیرخان سردار جنگ و از سوی مادر نواده دوست محمدخان معیرالممالک و میرزاحسن مستوفی‌الممالک بود. عمارت پدری او در روستای درک در چهار محال بختیاری قرار داشت. این بنا مدت دو سال محل اقامت علامه علی‌اکبر دهخدا بود. علامه با استفاده از کتابخانه همین عمارت، اولین یادداشت‌های لغت‌نامه را فراهم آورد.
او در سال ۱۳۵۵ از رساله دکتری خود با عنوان «همبستگی‌های ادبیات فارسی و عربی در دوره سلجوقی» دفاع کرد. در سال ۱۳۵۶ برای نظارت برای بر انتشار کتاب ایران پل فیروزه به ایتالیا و فرانسه سفر کرد. او در سال ۱۳۶۱ ازدواج کرد. حاصل آن ازدواج دو فرزند به نام‌های «اورمزد» و «زروان» است. پس از آن برای مدت طولانی در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران به تحقیق و پژوهش مشغول شد تا اینکه در سال ۱۳۶۹ برای مدت چهار ساله به چین رفت و در دانشگاه پکن به تدریس زبان فارسی و پژوهش حوزه چین‌شناسی پرداخت که حاصل آن آثار متعددی است که به صورت کتاب و مقاله به چاپ رسیده است. او در این دوره به عنوان استاد ممتاز دانشگاه پکن نیز برگزیده شد.
بختیار بعد از اتمام مأموریت چین، از سال ۱۳۷۷ مدت دو سال به تدریس زبان فارسی در دانشگاه هانکوک کره جنوبی نیز پرداخت. وی پس از بازگشت از سئول علاوه بر تدریس در دانشگاه تهران به تحقیق، پژوهش و انتشار آثارش مشغول بود و تدریس در دانشگاه را تا سال ۱۳۸۸ که بازنشسته شد، ادامه داد.
انتشارات بنیاد محمود افشار با همکاری نشر سخن چاپ دوم کتاب «نامه بختیار؛ مقالات، ترجمه‌ها و یادداشت‌های دکتر مظفر بختیار» به قلم حمید رضایی را به چاپ دوم رساند.
نظر شما