به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، همه‌گیری کووید-19 ممکن است برای بسیاری از ثروتمندان جهان موضوعی کم‌اهیمت باشد، اما بیل گیتس به عنوان پیشگام نرم‌افزار و فردی بشردوست، می‌خواهد صاحبان قدرت به سرعت برخی چیزها را بیاموزند. او در کتاب «چگونه از همه‌گیری بعدی جلوگیری کنیم» (آلن لین) رویکرد تکنوکراتیک خود را جهت آماده کردن جهان برای شرایط اضطراری بعدی در زمینه بهداشت عمومی به کار می‌گیرد. منظور او، ساختن سیستم‌های هشدار زودهنگام است که می‌تواند بیماری‌های جدید را وقتی برای نخستین بار در جمع‌های انسانی شروع به انتشار می‌کنند، شناسایی کند، و توسعه فناوری‌ برای فراهم کردن درمان و واکسن‌های بهتر که می‌تواند به سرعت با پاتوژن‌های کاملا جدید مقابله کند، و نیز بهینه‌سازی فرآیندها و ساخت تجهیزات تولید که می‌تواند به سرعت، مواردی مانند دارو و آزمایشات فوری را در مواقع اضطراری به تولید انبوه برساند. در مرکز طرح گیتس، نهاد جدیدی قرار دارد که او آن را جِرم (واکنش و خیزش جهانی در برابر همه‌گیری) می‌نامد، متشکل از چند هزار متخصص- از اپیدمیولوژیست‌ها گرفته تا واکسن‌شناسان و دیپلمات‌ها- که باید برای مقابله با تهدید جهانی، آماده باشند. در بین موارد اضطراری، این گروه باید به سرتاسر جهان برود تا زیرساخت‌های پیشگیری از همه‌گیری را تقویت و دولت‌ها را تشویق کند تا به هزینه‌ کردن برای اموری مانند نظارت بر بیماری و تحقیقات علمی ادامه دهند. هیچ یک از ایده‌های مطرح شده در این کتاب، ریشه‌‌ای نیستند، در واقع، چندین دهه است که دانشمندان بر سر نسخه‌ای از همه آنها بحث می‌کنند. اما با توجه به اینکه چه کسی این توصیه‌ها را می‌کند، افرادی که قدرت ایجاد تغییر دارند، ممکن است در نهایت به این حرف‌ها گوش کنند.
 
«فراتر از تبلیغات» اثر فیونا فاکس (الیوت اند تامپسون)
پایان همه‌گیری، همچنین زمان خوبی برای خواندن «فراتر از تبلیغات» اثر فیونا فاکس، مدیر اجرایی مرکز رسانه‌های علمی (اس.ام.سی) در لندن است. این کتابی درباره علم جدید نیست، بلکه داستان چگونگی تغییر جایگاه علم در چند دهه گذشته در جامعه است. در روزهای ابتدایی شیوع کووید-19 دولت بریتانیا بارها اعلام کرد که برای تصمیم‌گیری درباره نحوه واکنش به این مساله، «علم را دنبال خواهد کرد». هر روز، گروهی از کارشناسان در تلویزیون، رادیو، توییتر و جاهای دیگر حضور پیدا می‌کردند تا درباره اپیدمیولوژی، ویروس‌شناسی، کشف دارو و موارد دیگر صحبت کنند. اوضاع همیشه اینطور نبوده است. این واقعیت که دانشمندان از نخبگانی دوردست در برج‌های عاج خود به متخصصانی در دسترس و درگیر در مکالمات عمومی تبدیل شده‌اند، برای همه ما مفید بوده است. فاکس با توجه به مسئولیتی که در مرکز رسانه‌های علمی لندن دارد، این تغییر فرهنگی مهم را مشاهده کرده است.
 
«این مارپیچ فانی» نوشته اندرو دایگ (بلومزبری)
اندرو دایگ، بیوشیمیدان دانشگاه منچستر در کتاب «این مارپیچ فانی» (بلومزبری) تاریخ شگفت‌انگیز چگونگی مرگ انسان‌ها را ترسیم می‌کند. اگر فکر می‌کنید ممکن است این موضوع، ناخوشایند است، نگران نباشید. دایگ در کنار برخی توصیف‌های وحشتناک از بیماری و مرگ، داستان نشاط‌آوری را بیان می‌کند درباره اینکه چگونه نبوغ بشر در چند هزار سال گذشته به بیشتر ما اجازه داده است که زنده بمانیم، و بیشتر زنده بمانیم- ابتدا با استفاده از نوآوری‌هایی مانند کشاورزی و سپس با به کارگیری دلایل و شواهد درباره سلامتی و شکست دادن برخی بیماری‌های عفونی بزرگ. در بیشتر تاریخِ گونه ما، امید به زندگی حدود 30 سال بود. امروز- به لطف قرن‌ها کار کشاورزان، پزشکان، مسئولان بهداشت عمومی و دیگران- مردم می‌توانند انتظار داشته باشند که حداقل 70 یا 80 سال زندگی کنند.
 
«فراری» نوشته فرانک کلوز (آلن لین)
صبح روز 8 اکتبر 2013 در اتاق خبر گاردین بودم و در انتظار اخبار برنده جایزه نوبل فیزیک، مدام صفحه وب آکادمی سلطنتی علوم سوئد را به روز می‌کردم اما در موقع اعلام نام برنده، او حاضر نبود. فرانک کلوز، فیزیکدان دانشگاه آکسفورد در کتاب «فراری» توضیح می‌دهد که پیتر هیگز، دانشمند خجالتی- که در نهایت آن روز بعدازظهر به عنوان یکی از برندگان جایزه فیزیک معرفی می‌شد- آن روز با قدم زدن در ارتفاعات اسکاتلند، به طور عمدی خود را از دسترس خارج کرده بود. او برای ایده‌ای برنده جایزه نوبل شد که در سال 1964 منتشر شد- راهی برای توضیح اینکه چرا ذرات بنیادی، جرم دارند. این ایده با ترکیب بوزون معروف هیگز، از آن پس به سنگ بنای فیزیک نظری مدرن تبدیل شد. کتاب کلوز نه تنها داستان چگونگی شکل‌گیری ایده هیگز را بیان می‌کند، بلکه نشان‌دهنده تلاش چندین دهه‌ای برای طراحی، ساخت و اجرای آزمایش بزرگ- برخورد دهنده هادرونی بزرگ در سازمان تحقیقاتی سرن ژنو- است که در 2012 در بوزون ساخته شد.
 
«متاورس» نوشته متیو بال (دبلیو دبلیو نورتن)
احتمالا تا پیش از سال 2021 کلمه متاورس را نشنیده بودید، اما امروز فرار از آن دشوار است. برای کسانی که می‌خواهند فارغ از تبلیغات، بفهمند که واقعا وعده این فناوری کجا عملی می‌شود، کتاب «متاورس» جایی برای آغاز است. بال در صنعت فناوری کار کرده و توسعه جهان‌های مجازی سه‌بعدی را در بازی‌های رایانه‌ای دیده است. او ظرفیت استفاده از دنیای مجازی دیجیتال را در سایر بخش‌های زندگی، به وسیله خرید، سرگرمی، پزشکی از راه دور یا دورکاری، بهتر درک می‌کند. اما مهم‌تر از همه، او حامی هیچ نسخه خاصی از چگونگی شکل‌گیری متاورس و کمیاب و ارزشمند بودن آن، نیست. بنابراین این کتاب، راهنمایی قابل اعتماد در دنیایی است که غرق در منافع شخصی است.
 
«بازسازی صورت» نوشته لیندسی فیتزاریس (الن لین)
جراحی پلاستیک با توجه به ارتباط نزدیک آن با روش‌های زیبایی برای از بین بردن چین و چروک یا تغییر اندازه اعضای بدن، اغلب مورد کم‌لطفی پزشکی قرار می‌گیرد، درحالی که بهتر است به عنوان یکی از جنبه‌های کار بسیار مهم‌تری دیده شود که از زمان جنگ متولد شده است، کاری که به دنبال بازسازی بدن و زندگی پس از زخمی شدن است. فیتزاریس، مورخ پزشکی در این کتاب بر کار هارولد گیلیز، پزشکی که نخستین واحد فک و صورت بریتانیا را راه‌اندازی کرد و پدر جراحی پلاستیک مدرن در نظر گرفته می‌شود، تمرکز می‌کند. گیلیز در اوایل قرن بیستم کار می‌کرد و می‌خواست با اثرات مخرب بمب‌ها و تفنگ‌های مورد استفاده در جنگ جهانی اول مقابله کند. این سلاح‌ها نه تنها میلیون‌ها نفر را کشتند، بلکه صدها هزار نفر دیگر را نیز معلول کردند. پزشکان پیش از این هرگز چنین جراحات مخربی را ندیده بودند و گیلیز به ابداع تکنیک‌هایی- جراحی ترمیمی، پیوند استخوان و پوست- برای بازگرداندن بخشی از ظاهر سربازان کمک کرد.
 
«آهنگ سلول» سیدارتا موکرجی (بادلی هد)
اگر می‌خواهید بدانید بدن انسان واقعا از چه چیزی ساخته شده‌، بهتر است، باید کتاب «آهنگ سلول» را بخوانید. موکرجی، انکولوژیست و نویسنده پرکار، نگاه عمیقی به زیست‌شناسی انسان‌ها می‌کند تا توضیح دهد که این واحدهای عملکردی اساسی و روش‌های مختلفی که از طریق آنها کار می‌کنند، چه و چگونه هستند و دانشمندان، از قرن نوزدهم به بعد، این دانش را چگونه کشف کردند. با توجه به اینکه همه بیماری‌ها، از عفونت گرفته تا سرطان، شامل سلول‌هایی هستند که راه اشتباهی می‌روند یا به نوعی در معرض خطر قرار می‌گیرند، تلاش برای درک واقعی آنها یک ضرورت همیشگی است.
 
«جهان بی‌‌انتها» نوشته اد یونگ (وینتیج)
اطلاعاتی که ما به وسیله حواس خود پردازش می‌کنیم- بینایی، بویایی، لامسه و بقیه- تنها بخشی کوچک از آن چیزی است که در بیرون می‌گذرد. در کتاب «دنیای عظیم» اد یونگ با بردن ما به دیدن شیوه‌های متنوعی که حیوانات از طریق آنها، چیزها را درک می‌کنند، پنجره‌ای حسی باز می‌کند. معروف است که خفاش‌ها «دیدن» را با انتشار امواج صوتی و تجزیه و تحلیل آن، انجام می‌دهند. زنبورها می‌توانند میدان‌های الکتریکی اطراف گل‌ها را حس کنند. پرندگان می‌توانند میدان‌های مغناطیسی را تشخیص دهند و از این اطلاعات برای سفرهای طولانی استفاده می‌کنند. نوشته‌های رنگارنگ و پر از شخصیت یونگ، دنیایی چند بعدی را نشان می‌دهد که تاکنون برای ما پنهان مانده است. او همچنین هشدار می‌دهد که آلودگی صوتی و نوری در شهرها که ممکن است برای مردم چندان آزاردهنده نباشد، می‌تواند تاثیرات بسیار جدی‌تری بر حیوانات بگذارد و به طور ناخواسته، دنیای حسی ظریف آنها را مخدوش کند و گاهی آنها را به خطر بیندازد.