به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، وحید بارانی سرپرست هیئت باستان‌شناسی 22 اسفند 1400با اعلام این خبر گفت: معمولا آثار تاریخی پس از مدتی به دلیل تغیرات مداوم آب و هوا، جذب و تبخیر رطوبت و ... دچار فرسایش زود هنگام شده و به سرعت آسیب می‌بینند.

او افزود: باستان‌شناسانی كه از 80 سال پیش، كاوشها را در تخت جمشید آغازکردند تا حدودی از فرایند فرسایش آگاه بوده و از همان ابتدا تلاشهای زیادی برای جلوگیری از تخریب نقوش برجسته پلكان شرقی آپادانا و پلكان كاخ شوراو... انجام داده اند.

بارانی تصریح‌کرد: این باستان‌شناسان با نصب سایه‌بانهای موقت و حتی دایمی تلاش در جلوگیری از تخریب نقوش برجسته و کتیبه ها كرده‌اند اما با این حال تمامی عوامل آسیب‌رسان حذف نشده و نقوش روز به روز وضعیت بدتری پیدا می‌كردند.

این باستان‌شناس با بیان اینکه یكی از دلایل آسیب‌های سطحی در سنگ های رسوبی و آهکی نفوذ، آب ناشی از بارندگی در بالای پلكانها بوده كه به پایین نفوذ كرده و سپس به جداره داخلی سنگها می‌رسد افزود: این رطوبت املاح موجود در خاك را به سنگها منتقل كرده و پس از عبور از داخل سنگ و حمل املاح درونی سنگ به سطح می‌رسد و پس از تبخیر آب از سطح بیرونی، املاح مضر روی سطح سنگ باقی می‌مانند.

او گفت: این پدیده باعث می‌شود در مدت كوتاهی سطح بیرونی سنگها كه دارای نقش برجسته و کتیبه هستند دچار آسیب و فرسایش شوند.

سرپرست هیئت باستان‌شناسی گفت: نبشته داریوش بزرگ هنگامی که ورودی در قسمت جنوبی تخت جمشید بود به مناسبت پی‌بنای کاخ تخت جمشید هک شده است که این سنگ نبشته  بر روی تخته سنگی بزرگ و یک پارچه به طول 8.15 متر(متن کتیبه 7.20) و ارتفاع 2.05 متر واقع در نمای جنوبی صفه حک شده است.

او تصریح‌کرد: از این رو كارشناسان گروه باستانشناسی، با همکاری دفتر فنی و حفاظت و مرمت پایگاه توجه خود را معطوف به حذف عامل آسیب‌رسان خصوصاً رطوبت و به بررسی امكان ایجاد كانال ناکش دفع رطوبت (با حداقل دخل و تصرف ممکن ) پشت کتیبه جنوبی صفه تختگاه پرداختند.

این باستان‌شناس با بیان اینکه ایجاد این كانال می‌بایست با توجه به پر شدگی و انباشت خاک در فضاهای معماری در بناهای هخامنشی به روش علمی باستان‌شناسی و با هدف حذف خاک‌های پشت کتیبه که انتقال رطوبت را به اصل کتیبه است اقدام شود گفت: این امر مهم توسط گروه باستان شناسی و به سرپرستی نگارنده انجام شد.