به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اصفهان، در پی ترور شهید محسن فخری‌زاده، نشست مجازی كتاب‌خوان ویژه «شهدای هسته‌ای» به‌همت اداره كتابخانه‌های عمومی شهرستان شهرضا برگزار شد.
 
با وجود فعالیت بی‌دریغ نهاد‌های مستقل و دولتی در فضای مجازی، در حوزه‌های فرهنگی، همچنان وضعیت نامطلوب اینترنت کشور، مزاحمی بزرگ برای این دست نشست‌ها است و یکی از علل اقبال کم مخاطبان به نشست‌های مجازی. با این حال در این نشست «حكیمه علی‌عابدی»، مسئول كتابخانه عمومی علامه طباطبایی این شهرستان كتاب «به وقت نوترون» نوشته حسین ابراهیمی از انتشارات حدیث راه عشق را معرفی كرد.
 
علی‌عابدی در ادامه بیان کرد: به وقت نوترون، روایت زندگی چهار شهید هسته‌ای کشورمان؛ مسعود علیمحمدی، مجید شهریاری، داریوش رضایی‌نژاد و مصطفی احمدی‌روشن است. این كتاب بهترین چارچوب و مجرا برای نکوداشت شهدای هسته‌ای و به یاد داشتن دستاورد‌های خدمات آن‌ها است. «به وقت نوترون» خاطرات یک نفر نیست كه با شادی‌هایش بخندی و در غم‌هایش، همدردی كنی. شاید زره زردی باشد از جنس شكرگزاری كه موقع نوشتن این مجموعه روی دلت سنگینی می‌كند.
 
وی افزود: نوترون اول، 110 پرتو از زندگی شهید هسته‌ای، مسعود علی محمدی (اولین دكترای فیزیک هسته ایران، استاد و هیئت علمی دانشگاه تهران) است.
 
در ادامه ریحانه السادات قریشی از اعضای فعال كتابخانه كتاب «دانشمند عاشورایی» اثر حسین مروتی را معرفی كرد و درباره آن گفت: در این كتاب خاطرات شهید مجید شهریاری استاد فیزیک هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی تهران به چاپ رسیده است.

در پایان ریحانه كمانی نیز از دیگر اعضای فعال كتاب «شهید علم» دفتر دوم از یاسر عسگری را معرفی كرد.

كمانی در رابطه با این کتاب گفت: این كتاب دربرگیرنده خاطراتی از زندگانی شهید داریوش رضایی‌نژاد یکی از شهدای علوم هسته‌ای ایران است و ابعادی از خلاقیت، اخلاق، تواضع، مسئولیت‌شناسی و مردمی بودن این شهید و فعالیت‌های وی در زمینه گسترش فناوری هسته‌ای مطرح شده و همچنین دیدگاه‌های خانواده وی در زمینه اخلاق خانوادگی و نخبه بودن وی در مسایل علمی و مهندسی منعکس شده است.
 
وی افزود: از آنجایی‌که شهید داریوش رضایی‌نژاد جلوی چشم همسر و فرزند خردسالش به شهادت رسیده است، این كتاب نقل خاطراتی از زندگی وی را تحت‌الشعاع قرار داده است. در پشت جلد این كتاب می‌خوانیم: «یك روز مهمان‌شان بودیم. صحبت‌مان گل انداخته بود كه آرمیتا آمد. او را نوازش كرد و بوسید. سخت در آغوشش گرفته بود و می‌فشرد؛ انگار می‌خواست آرمیتا را بخشی از وجودش كند. آرمیتا كه رفت داریوش گفت: «من نمی‌دونم اونایی كه تو حادثه‌ای كشته می‌شن چی به سر بچه‌هاشون می‌آد؟» بعد از شهادت خودش، این جمله‌اش مدام در ذهن من تكرار می‌شد. آن را با یكی از نزدیكان شهید مطرح كردم. ایشان گفت: مثل اینكه یادتون رفته شهدا زنده‌اند.»
 
یادآوری می‌شود در پایان نشست، نازنین زهرا عدالت زاده اشعاری را در مدح شهدای هسته ای قرائت كرد.