به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، رمان «پاییز پرستوی سفید» نوشته ابراهیم سلیمی‌کوچی درواقع یک رمان خودنوشت از کودکی نویسنده در  ۱۴ سالگی است. موضوع اصلی این رمان سرگذشت یک پسر ایلیاتی است که به خاطر خشکسالی و بحران‌های زیست محیطی به حاشیه شهری در جنوب «فسا» می‌آید و در اثر یک اتفاق عاطفی برای این نوجوان، او با شهر آشتی می‌کند و درواقع شیفته شهری می‌شود که در ابتدا برایش قلعه‌ای با دیوارهای شیشه‌ای و قلعه‌ای با دیواری نامرئی بود.
 
این رمان داستان زندگی یک نوجوان ایلیاتی است که از کوهستان‌های سرزمین مادری به حاشیه شهری کوچک در جنوب فارس آمده و شیفته فوتبال و کتاب می‌شود. او عصر روز یکشنبه در یک کتابفروشی دختری را می‌بیند که با پدرش برای خرید وسایل نقاشی آمده است.

داستان این رمان از این قرار است که دختر هنگام سوارشدن به تویوتای پدرش با دست علامت 2 نشان می‌دهد و این نوجوان ایلیاتی ماه‌ها تمام کوچه و خیابان‌های شهر را دنبال خانه‌ای که تویوتای سفید داشته باشد،‌می‌گردد. این رمان داستان پرسه‌ای دیوانه‌وار در کوچه خیابان‌های شهر است که از این نوجوان آدم دیگری می‌سازد. شهر دیگر برای او قلعه‌ای با دیوارهای نامرئی نیست. جایی است برای تاب‌آوردن یک تجربه انسانی حیرت‌آور.

این کتاب، مروری است بر زندگی نسل دهه شصتی جوان‌های ایلیاتی  که به خاطر خشکسالی‌ها به حاشیه شهرها آمدند. در این اثر با رویکردی انتقادی به مسائل اجتماعی نگاه شده است. ضمن اینکه در این رمان، به نوعی از آدم‌های سنتی قصه‌گو نیز تجلیل شده است، و درواقع، در ورای رنج‌ها و در ورای تبعیض‌ها، مخاطب خود را به متحد شدن و یکی شدن دعوت می‌کند.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
« «این چندروز دوسه‌بار از خودم پرسیده‌ام که چطور بعضی‌ها می‌توانند ساعت‌ها تلفنی صحبت کنند؟ آن‌هم با آدمی که حرف‌های زیادی با او دارند. با آدمی که بهترین حرف‌های‌شان را فقط به او می‌توانند بگویند. حرف‌هایی که حیف است بدون دیدن آن آدم، بدون زل‌زدن به چشم‌ها و پیشانی او بگویند. حس می‌کنم صدایم، کلمه‌هایم، همه چیزهای قشنگی که پشت جمله‌هایم نشسته‌اند، در تودرتوی سیم‌های تلفن گم می‌شوند. این سیم‌های پیچ‌درپیچ، کلمه‌ها را از تو می‌گیرند، جمله‌ها را از تو می‌قاپند، امّا وسط راه، در یک چشم‌به‌هم‌زدن، بی‌ریختشان می‌کنند و به گوش آن آدم می‌رسانند. بی‌ریخت و عادی و تکراری. دیگر از آن‌همه چیزهایی که می‌خواستی بگویی چه می‌ماند، به جز یک مشت حرف‌های بیهوده؟ به جز حرف‌های معمولی بی‌رمق که هرروز توی دهان همه می‌چرخند و هزاران‌هزار از آن‌ها توی تکّه مچاله‌شده‌ای از یک روزنامه جا می‌شوند. من برای حرف‌زدن با او، فقط‌وفقط به چشم‌های او می‌توانم اطمینان کنم. چشم‌هایی که همیشه بیشتر از چیزهایی که خودش گفته، با من حرف زده‌اند. با من خندیده‌اند و حتی گاهی با من دعوا کرده‌اند. اگر چشم‌های او حاضر نباشند، اگر بوی گیسوهای او هوا را پر نکرده باشد، من چه می‌توانم به او بگویم».

ابراهیم سلیمی کوچی دانش آموخته رشته حقوق و دکترای ادبیات تطبیقی است که سال ۱۳۹۴ به عنوان پژوهشگر برتر شناخته شد و سال ۲۰۱۴ میلادی بعنوان استاد مدعو در دانشگاه سوربن فرانسه تدریس داشته است. سلیمی کوچی، نویسنده، عکاس و فعال محیط زیست و فعال رسانه است که اکنون با عنوان دانشیار ادبیات تطبیقی در دانشگاه اصفهان به تدریس اشتغال دارد. او همچنین به عنوان مشاور شبکه جهانی سحر در معاونت برون مرزی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران فعالیت داشته است. کتاب «پاییز پرستوی سفید» نخستین رمان ابراهیم سلیمی کوچی است که ازسوی انتشارات نشر خاموش منتشر شده است. این رمان در بیست‌وچهارمین دوره کتاب سال اصفهان در بخش ادبیات شایسته تقدیر شناخته شد.

رمان «پاییز پرستوی سفید» نوشته ابراهیم سلیمی کوچی، در  ۳۰۸ صفحه و شمارگان 2000 نسخه به قیمت ۲۲ هزار تومان از سوی نشر خاموش  در سال 1396 منتشر شده است.