به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین - هفته گذشته جایزه‌ای به نام کریستوفر بِلند و با همکاری جامعه ادبی رویال برای تشویق نویسندگان مسن راه‌اندازی شد که اولین اثر خود را در بالای ۵۰ سالگی منتشر کرده باشند. پیش از این درباره کیفیت تازه‌واردهای آینده نگران بودیم: نمی‌دانستیم که غیر از کریستوفر که دو رمان را در دهه هفتم زندگی‌اش منتشر کرده بود، چه نویسندگانی مستحق دریافت چنین جایزه‌ای هستند؟
برای اینکه لیست کسانی را ببینیم که دیرهنگام نوشتن رمان را آغاز کرده‌اند با دنیل دفو شروع می‌کنیم که اولین اثر داستانی بلندش «رابینسون کروزوئه» را در ۱۷۱۹ و تنها یک سال پیش از تولد ۶۰ سالگی‌اش نوشت. و بعد نویسندگان معاصر بسیاری که خیلی دیر به این هنر روی آوردند و کتاب‌هایی نوشتند که جایگاه‌های ویژه‌ای در ادبیات انگلیسی به دست آورده‌اند. ریچارد آدامز ۵۲ ساله بود وقتی «تپه خرگوش‌ها» منتشر شد و پس از آن بیش از ۲۰ کتاب دیگر هم نوشت که آخرینش در ۹۰ سالگی بود. مری ویزلی ۵۷ ساله بود وقتی اولین کتاب از سه کتاب کودک خود را چاپ کرد و ۷۰ ساله بود وقتی اولین رمان بزرگسالانش را نوشت و به صف نویسندگان دیرهنگام پیوست. او خیلی زود در ۷۱ سالگی با «چمنزار بابونه» به موفقیت رسید و هشت رمان دیگر نوشت که آخرینش پیش از مرگش در ۹۰ سالگی بود. فرانک مک‌کورت با «خاکسترهای آنجلا» در ۶۶ سالگی به شهرت رسید و لورا اینگلز وایلدر با سری کتاب‌های «خانه کوچک» که با «خانه کوچک در جنگل بزرگ» در ۶۵ سالگی آغاز شد.
و در آخر ریموند چندلر که شاید بیش از همه الهام‌بخش بسیاری از افراد برای نوشتن بوده است. چندلر زندگی‌اش را به عنوان یک حسابدار آغاز کرد و نوشتن خود را به گزارش‌نویسی محدود کرد. او کارش را در دوران رکود بزرگ از دست داد و در اواخر دهه چهارم زندگی‌اش شروع کرد به فرستادن داستان‌های کوتاهش به مجلات مبتذل و سرانجام در ۵۱ سالگی اولین رمانش «خواب بزرگ» را منتشر کرد. چندلر یک نویسنده کُند و یک استاد ماهر بود که یک بار گفت «هر چیزی که یک نویسنده درباره هنر داستان‌نویسی می‌آموزد، کمی او را از نیاز یا میل به نوشتن دور می‌کند. درنهایت او تمام ترفندها را می‌داند اما چیزی برای گفتن ندارد.»
شنبه ۱۴ مهر ۱۳۹۷ - ۰۸:۴۵
نظر شما