اسمیت بیشتر از اینکه خودش را نقاش بداند احساس می‌کند نویسنده است و اعتقاد دارد رمان‌های تصویری خیلی بیشتر از نوشته‌ها به خصوص برای قشر کودک تاثیر گذار است. او در گفت‌وگو با روزنامه نیویورک تایمز درباره شخصیت‌های مجموعه داستانی بون و تجربه‌اش در زمینه رمان‌های مصور صحبت می‌کند. اسمیت «هاکلبری‌فین» و «موبی دیک» را الهام‌بخش آثارش عنوان می‌کند. به گفته اسمیت مجموعه داستان‌های بون تاکنون به 20 زبان زنده دنیا ترجمه شده است.
اول اینکه درباره خلق بون‌ها بگویید. چرا بون... شبیه حیوان خاصی است؟
خب مسئله شخصیت حیوانی یا انسانی نیست. از بچگی همیشه می‌دیدم که شخصیت کارتون‌های والت دیزنی هرچند از روی حیوانات الهام می‌گرفتند ولی هیچ بچه‌ای آنها را حیوان یا پرنده صدا نمی‌کرد. همه کودکان هم نسل من دامبو را فیل صدا نمی‌کردند یا اینکه دونالد داک را اردک نمی‌‌دانستند. مثل اینکه آنها شخصیت انسانی داشته باشند. این مسئله نقطه عطف کار یک کارتونیست است. مخاطب وقتی شخصیت کارتونی شما را با نام حیوان صدا نکرد مطمئن باشید که در کارتان موفق بودید. شاید شخصیت بون شبیه سگ‌ها است ولی دوست ندارم حداقل خودم از نام حیوان برای شخصیت‌های رمانم استفاده کنم.
چرا در سال‌های اخیر کتابی از این مجموعه چاپ نمی‌کنید؟
به نظرم این شخصیت که معمولاً مخاطبان آن کودکان 2 تا 6 سال هستند، و در نه جلد مفصل منتشر شده است. به عبارتی 1400 صفحه رمان تصویری برای نشان دادن تمام چیزی که قرار است درباره بون تعریف شود، کافی است.
به عنوان کسی که هم کار نقاشی می‌کند و هم کار نویسندگی بگویید کدام کار سخت‌تر است. کشیدن تصاویر بون یا نوشتن مطلب درباره آن؟
خب البته مجموعه بون هر دو داستان و تصویر را با هم دارد ولی همیشه کشیدن یک تصویر سخت‌تر از نوشتن کلمات درباره یک شخصیت یا تعریف ماجراهای واقعی و تخیلی است. تصویر و یا به عبارتی بهتر رمان کمیک نیازی به توضیح و تفسیر ندارد و با نخستین نگاه مفهوم را به مخاطب خود منتقل می‌کند. به طور کلی بین خلق یک رمان و یک رمان کمیک استریپ یا همان رمان مصور زمین تا آسمان تفاوت وجود دارد. سختی کار در هر دو رمان بستگی به خود نوشته‌ها یا نقاشی‌ها دارد ولی از نظر من خلق تصاویر خیلی سخت‌تر از نوشتن کلمات هستند. شما جمله یا داستانی را در یک روز می‌نویسید ولی برای کشیدن تصاویر مربوط به این جملات باید یک یا دو هفته وقت بگذارید.
کودکان کتاب‌های شما را دوست دارند ولی به نظر می‌رسد شما نقاشی‌های خود را در ابتدا با هدف قشر بزرگسال می‌کشیدید. درست است؟
در سال‌های اول خلق شخصیت بون این کتاب ها بیشتر در کتابفروشی‌هایی فروخته می‌شد که معمولاً کتاب‌هایی با مخاطب بزرگسال عرضه می‌کردند. هیچ کودکی این شخصیت را نمی‌شناخت چون اطرافشان پر از شخصیت‌های کارتونی والت دیزنی مثل باگزبانی بود. حالا زمانه کمی تغییر یافته و رمان‌های مصور یا کتاب‌های کمیک کمی از آن فضا فاصله گرفتند.
کجا فهمیدید که این داستان می‌تواند برای مخاطب کودک باشد؟
نقاشی‌های کمیک من در سال‌های قبل برای روزنامه‌ها بود و به طور اتفاقی وارد دنیای کودکان شدم. وقتی فهمیدم شخصیت بون برای کودکان جذاب بود و به همین خاطر انتشار این کتاب را ادامه دادم. همانطور که می‌دانید مجموعه کتاب‌های بون را خودمان منتشر کردیم و می‌شنیدیم که کتابخانهها برای این کتاب‌ها درخواست می‌دادند. کتابخانهها معمولاً این کتاب را برای کودکان درخواست می‌دادند و به نظر می‌رسید داستان‌های بعدی باید با هدف قشر کودک منتشر می‌شد.
چه شد که تصمیم گرفتید دیگر کتابی با شخصیت بون منتشر نکنید؟
در جایی دیدم که بعضی از تصویرگران از شخصیت بون برای نقاشی‌های خود سوءاستفاده کرده بودند. در تصاویر بون را در حال نوشیدن الکل نشان داده بودند و به همین خاطر تصمیم گرفتم که دیگر انتشار کتاب‌های بعدی را معلق کنم.
نظر شما