خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- غلامحسن عمرانی: در هر سطر از نوشته‌ها و شعرهای امام(ره) دریایی از خرد ایرانی نهفته است. کلیه اشعار و آثار عرفانی به جا مانده از امام(ره) در زمره آثار ارزنده و زنده ادبی و عرفانی به شمار می‌روند. با تأمل و واکاوی این آثار که در بطن هر سطرش جهانی از اندیشه و تفکر نهفته است، می‌توان به عمق و اندیشه تفکر امام(ره) دست یافت.

اندیشه و تفکر امام(ره) از حکمت عرفان اسلامی سرچشمه گرفته‌اند و نتیجه آن‌ها سعادت و پیروزی انسان در همه زمینه‌ها به ویژه در زمینه هویت فرهنگی و ارزش‌های اسلامی است. امام(ره) در دیوان اشعار و دیگر آثارشان، هیچ‌گاه رسالت تربیتی و ارزش‌های ارشادی و فرهنگی را فراموش نکرده‌اند. سروده‌های امام(ره) گواهی می‌دهند که ایشان به مسایل زمان آگاه و همچون حکیمان الهی و عارفان موحد، جهان دیده و پخته و کامل بودند.

از نظر جنبه‌های عاطفی و احساسی هنوز جای پرسش باقی است که یک رهبر سیاسی و دینی با توجه به اشراف به موازین عقل و میزان شرع چگونه می‌توانست انسانی عاطفی با قلبی مهربان باشد، تا جایی که وقتی زبان به سخن و سرودن می‌گشودند از بس آسان فهم و سنجیده سخن می‌گفتند، در دل‌ها نفوذ می کردند.

منشا عاطفی بودن امام(ره) را در سیر و سلوک معنوی و عرفانی ایشان باید جست‌وجو کرد. رویکرد به خداوند از طریق اشراق و اشراف به مبانی اصول و فروع دین و عشق به پیامبران و اولیاءالله و معصومان، انسان را رئوف و خداترس بار می‌آورد که این نکته در شعرهای ایشان نیز به وضوح دیده می‌شود و از نگاه مخاطب حرفه‌ای پوشیده و پنهان نمی‌ماند.

شاید بتوان گفت عاطفی بودن امام(ره) ریشه در فطرت انسانی ایشان داشت. تأثیر مسایل سیاسی و اجتماعی در دوران کودکی و نوجوانی و دوران طلبگی و تأثیر استادان امام(ره) به ویژه استاد عرفانشان مرحوم شاه‌آبادی از جمله نکاتی است که به لحاظ برون متنی می‌توانسته‌اند در رشد شخصیت عاطفی، معنوی، عرفانی و گرایش ایشان به شعر کلاسیک مؤثر باشد.

امام(ره) با تأثیرپذیری از آثار عرفان حکمای متاله و نظرسنجی حکیمانه خود بر شکل‌گیری فرهنگ‌ها و سنت‌ها و با تبیین جلوه‌های فرهنگی آن‌ها، سبب ترویج اصولی فرهنگ شده و آیندگان را نیز به پاسداشت آن فراخوانده است. امام(ره) با توانایی، با سادگی و شیوایی کلام بر اعتبار فرهنگ اسلامی افزودند و مسیر جدیدی را پیش روی فقهای شاعر قرار دادند. ایشان در دیوان خود موضوعاتی را که نشان از انسان دوستی و غیرت علوی، با تأسی و پیروی از ائمه معصومین به عنوان تهذیب نفس، عبرت‌اندوزی و علم‌آموزی است، برای همه روزگاران به یادگار گذاشت.

امام(ره) در آثار عرفانی خود با تأکید بر تهذیب نفس و علم‌آموزی و جهاد فی سبیل‌الله، از فرهنگ و گوهر معنای عرفان که برگفته از سیره معصومین است، بهره برده‌اند و در بیانات شفاهی و مکتوبات خود بزرگان و صاحبان قدرت را به مطالعه عمیق فرهنگ کهن ایران و ترویج آن فرهنگ، با فرهنگ اسلامی قرن اول هجری تا قرن چهاردهم هجری و ترویج با مؤلفه‌های عرفانی، فراخوانده‌اند.

اغلب مکتوبات امام(ره) با بهره‌وری از تهذیب در جهت کمال انسانی امروزی است. به همین دلیل افکار عمومی انسان‌های منصف جهان به اندیشه‌های امام خمینی(ره) معطوف است. در هر سطر از نوشته‌ها و شعرهای امام(ره) دریایی از خرد ایرانی نهفته است و دریای بزرگی از عرفان اسلامی در آن به غلیان آمده است. امام(ره) درد غربت عرفانی را در عصر حاضر حس کردند و بی‌تابانه می‌خواستند که نسل جوان فرهیخته و تحصیل کرده بتوانند جلو بی‌معرفتی قشریون بی‌درد و مرفهان بی‌فرهنگ بایستند و با سلاح علم و ایمان و آگاهی و معرفت به مبارزه با بی‌فرهنگی‌ها برخیزند.-