به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، در ادامه ترجمه آثار مدرن کلاسیک از سوی نشر روزگار نو، این بار اثری از نویسنده و نمایشنامه‌نویس بزرگ ایرلندی، ساموئل بکت با عنوان «رانده شده» که مجموعه‌ای از دو داستان «رانده شده» و «اولین عشق» است توسط مرضیه خسروی ترجمه شد.

خسروی با بیان این خبر افزود: در این مجموعه دو داستان کوتاه بکت گنجانده شده که با درون‌مایه‌ای از لحن طنز تلخ همیشگی وی، روایتگر فردی است که به دلایل مضحکی از خانواده رانده شده و به جهت برخورداری از شخصیتی خاص، قادر به درک معمول از جامعه خود نیست. بکت در این داستان‌ها از شخصیت اصلی چهره‌ای قهرمانانه عرضه نمی‌کند و او را با تمام جوانب خوب و بدش به تصویر می‌کشد. این داستان‌ها در سال‌های گذشته به قلم استادانی مانند مرحوم نجفی و آقای بدیعی به فارسی برگردانده شده‌اند.

به گفته خسروی وی هم اکنون در حال ترجمه پنج جلد دیگر از این مجموعه شامل آثاری از جیمز جویس، رینوسوکه آکوتاگاوا، یان فلمینگ، ادورا ولتی و دیوید هربرت لارنس است و این آثار به زودی وارد بازار نشر خواهند شد.

ساموئل بارکلی بکت، نویسنده، شاعر و نمایشنامه‌نویس ایرلندی و برنده جایزه نوبل ادبیات، در ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ میلادی متولد شد. این نمایشنامه‌نویس ده‌ها سال در پاریس به صورت مهاجر زیست و بسیاری از آثار خود را به زبان فرانسه نوشت. از او به همراه اوژن یونسکو به عنوان یکی از پایه‌گذاران و نظریه‌پردازان تئاتر «ابزورد» نام ‌می‌برند.

کمیته نوبل دلیل اعطای جایزه به بکت را در سال ۱۹۶۹ «اوج هنری آثار با تکیه بر موضوع تنهایی انسان مدرن» اعلام کرده است. همچنین از بکت به عنوان نخستین نمایشنامه‌نویس مدرن زبان انگلیسی نام می‌برند.

گفته می‌شود که بکت از دوران نوجوانی همواره احساس اندوه و تنهایی می‌کرد، زندگی‌اش را ساعت‌ها در رختخواب می‌گذراند و از معاشرت و هم‌صحبتی با مردم، گریزان بود. وی پس از مهاجرت به پاریس در سال ۱۹۲۸ با جیمز جویس دیگر نویسنده ایرلندی آشنا شد. دوستی این دو پررنگ‌تر شد و سرانجام هر کدام سبک ادبی خاصی را به وجود آوردند. جویس با خلق رمان‌های خود سبک ادبی سیلان ذهن در رمان را به کار گرفت و بکت در نمایشنامه، تئاتر ابزورد را معرفی کرد.

از وی آثاری چون «در انتظار گودو» (۱۹۵۲)، «دست آخر» (۱۹۵۷)،‌ «آخرین نوار کراپ» (۱۹۵۸)، «من نه» (۱۹۷۲)، «فاجعه» (۱۹۸۲)، «چی کجا» (۱۹۸۳) و رمان‌هایی مانند «مورفی» (۱۹۳۸)، «وات» (تالیف: ۱۹۴۵، انتشار ۱۹۵۳)، «مولوی» (۱۹۵۱)، «مالون می‌میرد» (۱۹۵۱) و «نام‌ناپذیر» (۱۹۵۳) باقی مانده‌اند.

تاکنون در ایران مترجمان بسیاری نمایشنامه‌ها، رمان‌ها و اشعار بکت را ترجمه کرده‌اند که از میان آن‌ها می‌توان به مهدی نوید، علی‌اکبر علیزاد، احمد کامیابی‌مسک، پویان غفاری، علی باش، سیامک بهرام‌پرور، بهروز حاجی‌محمدی و چند شاعر دیگر اشاره کرد.