سجادی درباره مجموعه‌های شعر انتظار و آسیب‌های این حوزه به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: این مساله که حوزه‌ای به نام شعر انتظار وجود دارد و شاعران با فرهنگ انتظار ارتباط برقرار می‌کنند و در سروده‌های خود به سراغ این موضوع می‌روند، ارزشمند و قابل احترام است.
وی ادامه داد: معضل اساسی در این حوزه و در ارتباط با مجموعه‌های شعر انتظار این است که اغلب شاعران از موضوع اطلاع کافی و دقیقی ندارند و از سوی دیگر فاصله و حرمتی که باید میان شاعر و کسی که او را توصیف می‌کند باشد، رعایت نمی‌شود.
این شاعر با تاکید بر لطمه‌ای که صمیمیت بیش از اندازه به شعر انتظار وارد می‌کند، اظهار کرد: صمیمیت بیش از حد بی‌احترامی را به دنبال دارد، به‌ویژه آن‌که این صمیمیت سبب می‌شود شاعران بیش از اندازه وارد جزییات شوند و به نوعی به مسایل دم‌دستی بپردازند.
وی درباره علت این امر توضیح داد: این مساله به ناآگاهی شاعر وابسته است. اگر شاعر شناخت صحیحی از امام زمان (عج) داشته باشد برای خودش فاصله و حریمی را تعریف می‌کند، بنابراین به آن شیوه‌ای که برای دوست خود شعر می‌سراید، شعر انتظار نمی‌گوید؛ به عبارت دیگر فقر اساسی در حوزه مفاهیم چنین آفت‌هایی را در شعر انتظار سبب می‌شود.
سجادی در ادامه به ساختار شعرهای انتظار اشاره و تشریح کرد: در طول این دو یا سه دهه در ساختار و فرم شعرها شاهد پیشرفت و جهش قابل توجهی بوده‌ایم که ظرفیت‌های بیشتری را در برمی‌گیرد. برای مثال در حوزه ترانه از جهت کمی و کیفی رشد چشمگیری را دیده‌ایم. بنابراین خوشبختانه در این حوزه مشکلی وجود ندارد و بیشتر باید مضمون و محتوا را تقویت کرد.
این ترانه‌سرا در پاسخ به این پرسش که آیا آفت‌ها و آسیب‌های ناشی از صمیمت بیش از حد شاعر تنها در حوزه شعر انتظار دیده می‌شود یا به کل شعر آیینی ارتباط دارد، گفت: شعر انتظار مستقل از شعر آیینی و مذهبی ما نیست، اما این آسیب‌ها و آفت‌ها در شعر انتظار بیشتر دیده می‌شود؛ چراکه شاعر احساس می‌کند با فردی سخن می‌گوید که روبه روی او نشسته است.
وی در پایان افزود: به عبارت دیگر شاعران احساس می‌کنند از آن‌جا که امام زمان (عج) غایب ولی ناظر به همه چیز است، بنابراین می‌توانند با زبانی بسیار صمیمی با او سخن بگویند.
پنجشنبه ۱۵ تیر ۱۳۹۱ - ۱۳:۱۳
نظر شما