منوری درباره مجموعه‌های شعر انتظار و آسیب‌هایی که این مجموعه‌ها با آن‌ها روبه‌رو هستند به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: به‌نظرم مهم‌ترین آفتی که شعر انتظار را تهدید می‌کند، سطحی‌نگری به این نوع شعر است. این درحالی است که شاعران باید بیشتر به فلسفه انتظار بپردازند و به عمق آن توجه داشته باشند.
وی درباره چگونگی این سطحی‌نگری‌ها و نمود آن در شعر انتظار توضیح داد: بیشتر شعرهای انتظار که دچار سطحی نگری می‌شوند از این منظر به موضوع انتظار نگاه می‌کنند که ما هیچ وظیفه‌ای به عنوان یک منتظر حقیقی در این زمینه نداریم و تنها باید حضرت مهدی (عج) ظهور کنند.
این شاعر ادامه داد: این مساله که ما چقدر از شرایط ظهور آگاهی داریم یا بسترهای لازم برای ظهور را فراهم کرده‌ایم، به‌طور معمول در شعر انتظار نادیده گرفته شده است؛ به‌گونه‌ای که اغلب شاعران در سروده‌های خود به‌طور دایم از این نکته گلایه دارند که امام زمان (عج) این جمعه هم نیامد و جمعه‌های پیش هم که نیامده بود!
وی با تاکید بر این نکته که در میان آثار این حوزه کارهای تکان‌دهنده و موثر هم دیده می‌شود، اما تعداد آن‌ها اندک است، گفت: متاسفانه اغلب شعرهای این حوزه یک‌دست هستند. فراموش نکنیم که انتظار برای امام زمان (عج) با انتظار برای دیگر افراد بسیار متفاوت است.
منوری توضیح داد: در بسیاری از مواقع اگر در آغاز سروده، آن شعر به امام زمان (عج) تقدیم نشود، نمی‌توانیم دریابیم که این شعر برای او سروده شده است و گویی شاعر آن‌را برای دوست یا یار خود سروده است. همچنین باید شاعر در ابتدا خود منتظر حقیقی باشد و تمام شرایط ظهور در او تحقق یافته باشد، تا بتواند شعری در خور و با مضمون انتظار بسراید.
وی در پایان یادآور شد: در شعر انتظار باید این نکته مشخص شود که منتظر امام و منجی بشر و فردی که قرار است زمین را پر از عدل و داد کند، هستیم، اما متاسفانه این مساله در شعرها مغفول مانده است. این مساله از سطحی بودن شناخت و عدم مطالعه در این حوزه ناشی می‌شود.
چهارشنبه ۱۴ تیر ۱۳۹۱ - ۱۴:۱۸
نظر شما