به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، شعر علیرضا قنبری به شرح زیر است:

«شاید دعای پنج تن پشت سر تو است تا خانه‌ات از شش جهت آباد باشد
وقتی گرفتار تو شد دیگر طبیعی است از هفت دولت زائرت آزاد باشد

خورشید هشتم! عرش، فرش مرقد تو! ای نه فلک ناظر به رفت و آمد تو! 
هرگز نمی‌بیند جهان دست رد تو، شاهد مثالم قصه‌ی صیاد باشد!

هستی به نامت شد ازل تا بی‌نهایت! ای آب و خاک و آتش از دیوانه‌هایت!
عطر خدا پیچیده در صحن سرایت، انگار مویت در مسیر باد باشد

در چشم‌های خیس هر زائر نوشته است: حتی زمستان در حرم اردی‌بهشت است
هرکس که از جنت برایم گفت، گفتم: اینها که وصف صحن گوهرشاد باشد!

هرکس که از هر راه و بیراهه به ناگاه، پایش به اینجا باز شد، برگشتنی نیست
هرگز دری بسته نبیند آنکسی که دستش دخیل پنجره فولاد باشد

پلکی بزن حل کن تمام مشکلم را، از من بگیر این هستی ناقابلم را
امّید بستم باز کن چشم دلم را، حتی اگر دل کور مادرزاد باشد

بینی و بین الله ترس از مرگ دارم، ای‌کاش باشی آن دم آخر کنارم 
ای‌کاش می‌شد شهرتم در روز محشر، آن‌کس که در آغوش تو جان داد، باشد»