به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اثر جولین بارنز، نویسنده بریتانیایی برنده بوکر، جستاری است کوتاه، طنزآمیز و تأملبرانگیز، درباره رابطهی انسان با آشپزی، دستور غذا و وسواس کمالگرایی. برخلاف آنچه از عنوانش برمیآید، کتاب نه یک راهنمای آشپزی است و نه رسالهای جدی درباره خوراک، بلکه سفری شخصی و پر از طنز در ذهن نویسندهای است که میخواهد در میان آشوب ظرف و ظروف و قابلمهها و بیرحمی دستورالعملهای آشپزی، معنا و لذت را پیدا کند.
بارنز در این مجموعهی طنزآمیز از جستارها، تصویر مردی را میسازد که با وسواس، قواعد دستورها را مو به مو دنبال میکند اما در نهایت درمییابد که آشپزی چیزی فراتر از اندازهگیری دقیق و تبعیت کور کورانه از دستور است؛ آشپزی نوعی آفرینش است، درست مثل نوشتن.
او با همان نگاهی که در رمانهایش به زمان، حافظه و عشق دارد، اینبار به «خوراک» مینگرد و از خلال آن دربارهی کنترل، شکست، صبر و حتی ترس از خطا حرف میزند.
لحن کتاب آمیختهای است از طنزی انگلیسی، طعنهی فلسفی و نوعی خودافشایی طنزآلود: نویسنده مدام از اشتباهاتش میگوید؛ از اینکه نمیداند «کمی نمک» یعنی دقیقاً چقدر نمک، یا چرا بعضی دستورها با عدد و رقم شروع میشوند («دو قاشق چایخوری روغن زیتون، نصف فنجان شیر…») و ناگهان وسط کار به جملات مبهم میرسند («کمی نمک اضافه کنید»، «تا وقتی احساس کردید قوام آمده، هم بزنید»). بارنز با طعنه میپرسد چرا سرآشپزها معیارشان را از قاشق و پیمانه به احساس ما تغییر میدهند؟ و این برای یک ملانقطی شکنجهای تمامعیار است.
در نهایت، ملانقطی در آشپزخانه کتابی است دربارهی شکستهای لذتبخش؛ دربارهی اینکه چطور میشود در میان بخار و بوی پیاز سرخکرده، به حقیقتهای کوچکی دربارهی زندگی رسید.
نظر شما