به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از پیپل، رمان گرافیکی مگالوپولیس (Megalopolis)، اقتباسی تازه از فیلم بحثبرانگیز و پرخرج فرانسیس فورد کاپولا، توسط انتشارات آبرامز آماده انتشار است. این کتاب ۱۶۰ صفحهای با نویسندگی کریس رایال و تصویرگری هنرمند برنده جایزه آیزنر، جیکوب فیلیپس، قرار است تجربهای تازه از جهان بصری و فلسفی کاپولا را برای مخاطبان رقم بزند.
کاپولا از همان آغاز خواهان آن بود که این اقتباس «بهطور مستقل» از فیلم عمل کند. رایال در گفتوگویی اختصاصی توضیح میدهد: «فرانسیس میخواست این اثر روی پای خودش بایستد، ما هم همینطور. جالب این بود که در نهایت، برخی از صحنهها و تصاویر، بهطور غریزی شباهتهایی با فیلم پیدا کردند، بدون اینکه قصدی در کار باشد.»
فیلیپس نیز در توضیح روند طراحی میگوید: «هدف این بود که جهانی را بنا کنیم که شخصیتها در آن زندگی میکنند — جهانی ناپایدار و درگیر، با یک ماده ساختمانی معجزهآسا که قرار است همهچیز را اصلاح کند. در صفحات نخست، تلاش کردم با استفاده از رنگهای طلایی و دانهدار، حس دوگانگی این جهان را منتقل کنم؛ جایی که زیبایی و زوال در کنار هم قرار دارند.»
در رمان گرافیکی، همچون فیلم، دو چهره محوری داستان حضور دارند: شهردار سیسرو، چهرهای اقتدارگرا و جاهطلب، و سزار کاتالینا، قهرمان پیچیده و معمار آرمانگرایی که در پی بازسازی شهری به نام «رُم نو» است. شخصیت جولیا، دختر شهردار، نیز به گفته نویسنده، بیشترین تحول را در طول روایت تجربه میکند.
رایال توضیح میدهد که «صحنههای ابتدایی کتاب مانند سکانس آغازین فیلم هستند، اما بهجای تکرار، دنیایی تازه از تضاد طبقاتی و کشمکشهای درونی را نشان میدهند.»
فیلیپس میگوید او در هنگام طراحی، به تصاویر صحنهها و طرحهای مفهومی فیلم دسترسی داشت، اما از آنها تنها برای الهام اولیه استفاده کرد: «این تصاویر برای شروع کار فوقالعاده بودند، اما نمیخواستم محدود به آنها بمانم. میخواستیم کتاب روح خود را داشته باشد، نه اینکه صرفاً نسخهای مصور از فیلم باشد.»
در حالیکه رایال بهعنوان نویسنده فرصت حضور در محل فیلمبرداری و دیدن نسخههای اولیه فیلم را داشت، فیلیپس در انگلستان تنها بر اساس فیلمنامه مصور کار کرد. همین فاصله باعث شد که رمان گرافیکی به گفته رایال «به اثری مستقل بدل شود، نه یک اقتباس خطبهخط.»
فیلیپس در پایان میگوید: «وقتی فیلم را روی پرده دیدم، تجربهای سوررئال بود. برای بیش از یک سال روی این تصاویر کار کرده بودم، و حالا دیدنشان بر پرده بزرگ — گاهی بسیار شبیه، گاهی کاملاً متفاوت؛ حس تماشای رویایی بود که واقعیت یافته است.»
نظر شما