مهشید ذهبیون در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) در شیراز، گفت: از همان دوران کودکی به شعر علاقه‌مند بودم. در دوران دبستان و راهنمایی، انشاءهای خوبی می‌نوشتم و همواره مورد تشویق خانواده و معلمان بودم. این ترغیب‌ها و تشویق‌ها، زمینه‌ساز اشتیاق نوشتن و سرودن در من شد.

وی افزود: بیشتر وقتم را با پدرم که بسیار اهل مطالعه و قلم بود، سپری می‌کردم و بیشتر اوقات به همراه ایشان به جلسات شعر می‌رفتم. دوم راهنمایی بودم که در مسابقات شعر استانی مقام دوم را کسب کردم. آن زمان در محیط پیرامون من، هنوز شعر نو و سپید، جایگاه محکمی نداشت و شاید به نوعی مورد تمسخر اطرافیان قرار می‌گرفت.

به گفته این بانوی شاعر، ازدواج باعث شد که وقفه‌ای در سرودن و حضور در انجمن و جلسات شعر ایجاد شود؛ اما هر از گاهی دلتنگ نوشتن و سرودن می‌شدم. شعر می‌خواندم و مطالعه می‌کردم و فرصتی که پیدا می‌شد در تنهایی خود می‌سرودم. تا اینکه دوباره به طور جد، سرودن را ادامه دادم. مدت زیادی طول نکشید که به واسطه‌ یکی از آشنایان، به شاعر و نویسنده شیرازی و مدیر‌مسئول انتشارات نویسندگان پارس معرفی شدم و به لطف ایشان اولین کتابم تحت عنوان «دست‌های فریاد» را در خردادماه جاری منتشر کردم.


این شاعر اصفهانی در خصوص شعر گفت: به نظرم شعر، یک متن ساده نیست که از ذهن کپی شود و روی کاغذ بیاید. شعر، بعنوان ناب‌ترین هنر انسان، چیزی فراتر از یک احساس ساده است و شاعر تحت تاثیر محیط و خلاقیت ذهن و با آمیخته شدن حس شعری، آن را بر قلم جاری می‌کند. شعر می‌تواند در یک بیان زیبا، عشق، طبیعت، زندگی، مشکلات جامعه و هر چیز دیگر را با زبان خاص خود بسراید و بر خواننده تاثیر به‌سزایی بگذارد. چون همه‌ انسان‌ها دارای احساس هستند و اغلب با خواندن شعر، با آن همگام می‌شوند.

به گفته ذهبیون، واژه‌ها، شاعر را آرام نمی‌گذارند.گاه در خواب، گاه در بیداری، واژه‌‌ها شاعر را همراهی می‌کنند تا شعر شوند. 

به گزارش ایبنا؛ «دست‌های فریاد»، مجموعه اشعار مهشید ذهبیون، شاعر اصفهانی با ویراستاری کرامت یزدانی(اشک)، در بیست و ششم خردادماه جاری توسط انتشارات نویسندگان فارس منتشر شد.