دمشناس که چند وقتی است درگیر بیماری شده اما روند درمان را باروحیه پیش میبرد درباره عنوان کتاب تازه خود گفت: عنوان کتاب، در واقع ترجیعبندی از آوازهای محلی جنوب است. «بیو» در لهجههای جنوبی – از آبادان و ماهشهر تا بوشهر و بندرلنگه و بندرعباس – همان «بیا» و این ترکیب به معنای دعوت به جشن و پایکوبی است. مقصود از عنوان، افزودن کارکردی به این واژه در قالب داستان و بررسی پیوند داستان با سایر مسائل پیرامونی است.
وی افزود: تغییر و تحولات و تصریح کلمات، حائز امکاناتی است که میتوان از آن استفاده کرد. من پاراگراف به پاراگراف یا جمله به جمله نمینویسم و واحد نوشتن برایم کلمه است و در دل این واژگان است که اتفاق رقم میخورد.
وی در تبیین زیرعنوان کتاب و حال و هوای داستان گفت: کتاب، روالی غیرمعمول را روایت میکند که بهروز شدن آداب و رسوم، سنتها و نگاهها را شامل میشود. همچنین به لحاظ صوری هم داستان در قالب یک گاهشماری آمده است. بین دو عروسی که در دل داستان روایت میشود، دو موقعیت متفاوت داریم. یک موقعیت بومی و موقعیت دیگری که در فضایی مدرن میگذرد. توجه به فرهنگ بومی برای نمایش این تغییر و تحولات است. درواقع زمان حال داستان در جنوب نیست؛ بلکه روایتگر احوال خانوادهای جنوبی در تهران با یادآوری یک عروسی در گذشته و روایت عروسی دیگری در زمان حال است.
دمشناس همچنین درباره داستانهای اقلیمی و نسبت کتاب اخیر با آثار پیشین خود افزود: قراردادن فضای بومی بهعنوان بستر داستانی، سنتی دیرپاست. من در داستانهایم یک نگاه واحد را دنبال میکنم که تصویری از وجوه مختلف فرهنگ جنوب است و تحولاتی که در گذر زمان حاصل شده اند.
وی در پایان گفت: این کتاب را از یک سو میتوان در امتداد آثار قبلی و از سوی دیگر، با آنها متفاوت دانست. مثلا «آتش زَندان»، بیشتر روایتی جنوبی از سنت حماسه ملی دارد، یا در داستان «نامه نانوشته» یک سنت نوشتاری، مبنای کار بود. اما این داستان، ابعاد فردی زندگی را بررسی کرده است. سنتی که از گذشته به ما رسیده و نسل جدید به دنبال بازخوانی آن است. مساله خواندن و تفسیر جنبههای مختلف گذشتگان، چیزی است که در خط داستانی من ظهور دارد.
نظر شما