به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین - تاریخ هنوز کتابی را به خود ندیده که از سوی همگان ستایش شود یا نویسنده‌ای را ندیده که از خواندن نقدهای بد لذت ببرد. با اینکه انجی توماس، در رده‌های بالای نمودار قرار دارد و برای دو رمان که در حیطه ادبیات نوجوان منتشر کرده، «نفرتی که تو می‌کاری» و «هنگام درآمدن» یک بغل جایزه برده، درخواست اخیرش از بلاگ‌نویسان کتاب که نقدهای منفی را برایش نفرستند، او را با موجی از ناسزاها مواجه ساخته است.
توماس از منتقدان نخواست که نقدهای منفی ننویسند، فقط خواست که آنها را در توییتر یا اینستاگرام برایش نفرستند.
او در توییتر خود نوشت: «حدس بزنید چه شده؟ ما انسانیم و احساس داریم. هدف از تگ کردن یک نویسنده روی یک نقد منفی چیست؟ ما باید از فضای روانی خود محافظت کنیم. این‌همه نظر، چه خوب و چه بد، می‌تواند آن را تحت تاثیر قرار دهد. بازخورد گرفتن از این‌همه منبع می‌تواند به فرآیند نوشتن شما ضربه بزند. گروهی از افراد هستند که بازخوردشان برایم مهم است، ویراستارم، نماینده‌ام و نویسندگان دیگری که به عنوان خواننده‌ی دوم عمل می‌کنند. با موقعیتی که من در آن هستم، شبکه‌های اجتماعی مکانی است برای تعامل با خوانندگان، نه دریافت انتقادات.»
پس از آن توماس هدف خشونت خوانندگان و منتقدان قرار گرفت. یکی از خوانندگان اعلام کرد که کتاب‌های او را دور می‌اندازد. بقیه گفتند که واکنش او باعث شده که دیگر میلی به خواندن کتاب‌هایش نداشته باشند. «وقتی کسی این‌طور بی‌ادب و منفی باشد باعث می‌شود که نخواهم از او حمایت کنم.»
نویسندگان سال‌هاست که می‌گویند ترجیح می‌دهند در شبکه‌های اجتماعی روی نقدهای بد تگ نشوند. لارن گراف ماه نوامبر در این باره این‌طور نوشت: «توییت کردن یک نقد بد برای یک نویسنده مثل گرفتن گونه‌های او و فریاد زدن آن در صورت اوست.» این ماجرا حتا قبل از دوران شبکه‌های اجتماعی هم اتفاق افتاد، مثل وقتی که درباره نقد کِیلب کرین بر «خوشی‌ها و مصائب کار» آلن دوباتن به او گفتند و دوباتن در وبسایت کرین نوشت: «تا روزی که بمیرم از تو متنفر خواهم بود و برایت چیزی جز بدبختی در هر حرکتی که می‌کنی آرزو ندارم.»
اما وقتی واکنش منتقدان به این درخواست از سوی نویسندگان در گذشته با واکنش‌ها علیه توماس مقایسه می‌شود، به شدت نامتناسب می‌نماید. همان‌طور که خودش به این موضوع اشاره کرد: «تعداد زیادی از نویسندگان سفیدپوست حرفی مشابه من درباره نقدها زدند، بدون آنکه مورد چنین حمله‌هایی قرار بگیرند.»
شیوه‌ای که جامعه کتاب نوجوانان برای وارد شدن به چنین محیط سمی که آغشته به تهدیدها، توهین‌ها و تحریم‌هاست در پیش گرفته، دور از انتظار نبوده است. اگرچه توماس عقب‌نشینی نمی‌کند و نباید هم بکند. او می‌گوید: «من یک کتاب درباره ساکت نماندن نوشتم. پس می‌توانید مطمئن باشید که ساکت نمی‌نشینم. من مشکلی با فریاد زدن آزار و اذیت‌ها، حملات و خشونت‌ها ندارم. جامعه کتاب! شما سمی و مساله‌سازید.»
سه‌شنبه ۱۱ تیر ۱۳۹۸ - ۱۲:۰۲
نظر شما