این مجموعه یکی از نخستین تلاش‌ها برای ثبت و نشان دادن زندگی روزمره در شوروی برای مخاطب آمریکایی بود. این اثر شامل توصیفات شاعرانه و پراحساس از زندگی در روستاهای روسیه است. عکس‌هایی از روستاییانِ شاد در حال عرق ریختن در مزارع گروهی در اوکراین و قفقاز و تصاویری دقیق از واقعیات یاس‌آوری که کارمندان دولت، روشنفکران و کارگران کارخانه‌ها در شهرها با آن روبه‌رو هستند. اشتاین‌بک در جایی می‌نویسد: «هیچکس یک لحظه را نیز جز در زیر نگاه خندان، غم‌بار یا عبوس استالین سر نخواهد کرد. این چیزی است که یک آمریکایی از درک آن عاجز است.»
جولیوس استراوسِ روزنامه‌نگار و توماس دوراکِ عکاس، تابستان گذشته گام‌های اشتاین‌بک و کاپا به اروپای شرقی را دوباره ترسیم کردند. روسیه امروز در بسیاری از موارد بسیار متفاوت است، اما از آنجایی که این کشور به تمایلات نظامی‌گرایانه و ملی‌گرایانه دوران شوروی برگشته، برخی از جنبه‌های زندگی روزمره مردم یادآور همان چیزهایی هستند که اشتاین‌بک و کاپا ۷۰ سال پیش دیدند. ولادیمیر پوتین، در کرملین موزه‌هایی ساخته که یادآور جلال و شکوه شوروی قدیم باشد و رژه نظامی پرزرق و برقی که یادآور دوران تزارهاست را نمایش می‌دهند.
در کتاب قدیمی، کاپا عکس‌هایی گرفته و اشتاین‌بک شرح آن را نوشته، در کتاب جدید نیز استراوس شرح‌هایی زیر عکس‌های دوراک نوشته. در ادامه نمونه‌هایی از عکس‌ها هردو کتاب را به همراه شرح‌هایشان می‌بینیم.
۱۹۴۷: زن‌ها در میدان سرخ مسکو نشسته‌اند. تحت قوانین شوروی، این میدان مکان اصلی کرملین برای نشان دادن قدرت نظامی، راهپیمایی‌های عظیم دولتی و رژه‌ها بود. درواقع، برنامه‌ریز‌های شهریِ استالین پیشنهاد ویران‌سازی کلیسای جامع سنت‌باسیل را مطرح کردند -ساختمانی که در پس‌زمینه عکس پیداست- تا فضای بیشتری برای رژه‌های نظامی فراهم آورند.
۲۰۱۷: توریست آلمانی در میدان سرخ قدم می‌زند.
۱۹۴۷: یک تماشاگر به تماشای نمایش سیرک در کی‌یف اوکران نشسته است. بین سال‌های ۱۹۰۳ تا ۱۹۴۱، کی‌یف بزرگ‌تری سیرک اروپا را داشت.
۲۰۱۷: امروز نمایش‌های سیرک در تئاتر دوبروکای مسکو برگزار می‌شود، جایی که ستیزه‌جویان چچن در سال ۲۰۰۲ افرادی را که به تئاتر می‌رفتند به گروگان گرفتند و ۱۳۰ نفر را کشتند.
۱۹۴۷: استالینگراد که پیش از جنگ از مهم‌ترین شهرهای صنعتی روسیه بود، در طول جنگ جهانی دوم توسط لوفتوافه، نیروی هوایی آلمان نازی بمباران شد. زمانی که کاپا و اشتاین‌بک به این شهر رسیدند، دو سال پس از واگذاری استالینگردا توسط آلمان‌ها، شهر هنوز ویران بود.
۲۰۱۷: توریست آلمانی در میدان سرخ قدم می‌زند.
۱۹۴۷: یک تماشاگر به تماشای نمایش سیرک در کی‌یف اوکران نشسته است. بین سال‌های ۱۹۰۳ تا ۱۹۴۱، کی‌یف بزرگ‌تری سیرک اروپا را داشت.
۲۰۱۷: امروز نمایش‌های سیرک در تئاتر دوبروکای مسکو برگزار می‌شود، جایی که ستیزه‌جویان چچن در سال ۲۰۰۲ افرادی را که به تئاتر می‌رفتند به گروگان گرفتند و ۱۳۰ نفر را کشتند.
۱۹۴۷: استالینگراد که پیش از جنگ از مهم‌ترین شهرهای صنعتی روسیه بود، در طول جنگ جهانی دوم توسط لوفتوافه، نیروی هوایی آلمان نازی بمباران شد. زمانی که کاپا و اشتاین‌بک به این شهر رسیدند، دو سال پس از واگذاری استالینگردا توسط آلمان‌ها، شهر هنوز ویران بود.
۲۰۱۷: ارتش اوکراین در این ساختمان بمب‌خورده قایم می‌شود و خط مقدم دانبس را- منطقه‌ای در شرق اکراین که با روسیه مرز مشترک دارد- تحت نظر می‌گیرد. جدایی‌طلبان روسیه از ماه مارس ۲۰۱۴ در آنجا در حال نبرد با ارتش اوکراین هستند.
۱۹۴۷: رابرت کاپا در مسکو لنز دوربینش را روی جان اشتاین‌بک فوکوس کرده است. کتاب شوروی آنها که سال بعد منتشر شد، تحسین منتقدین را به دنبال داشت.
۲۰۱۷: توماس دوراک، عکس ۱۹۴۷ کاپا با اشتاین‌بک را در خانه نویسندگان جورجیا در تفلیس بازسازی می‌کند.
توماس دوراک بیش از ۲۰ سال است که اخبار مهم جهان را برای مطبوعات پوشش می‌دهد. او کتاب‌های بسیاری منتشر کرده و چندین جایزه معتبر ازجمله «وُرد پرس فوتو» را کسب کرده است. او عضو و رئیس فعلی آژانس عکس مگنوم است.
رابرت کاپا، عکاس- خبرنگار جنگی مجارستانی است که به احتمال زیاد مبارزترین و ماجراجوترین عکاس تاریخ محسوب می‌شود. او در ۱۹۴۷ میلادی به همراه دو عکاس دیگر، هنری کارتیر و دیوید سیمور آژانس عکس مگنوم را افتتاح کرد.
رابرت کاپا، عکاس- خبرنگار جنگی مجارستانی است که به احتمال زیاد مبارزترین و ماجراجوترین عکاس تاریخ محسوب می‌شود. او در ۱۹۴۷ میلادی به همراه دو عکاس دیگر، هنری کارتیر و دیوید سیمور آژانس عکس مگنوم را افتتاح کرد.
نظر شما