علی باباچاهی به خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: در روزهایی که بحث نوبل ادبیات داغ است، حال و هوای مطالعه مجدد نمایشنامه «در انتظار گودو» را کردم، به همین دلیل مجددا به سراغ آن کتاب رفتم و برای چندمین بار این اثر ارزشمند را مطالعه کردم، چراکه این کتاب حس و حال خوبی به انسان می‌دهد. این کتاب توسط ساموئل بکت، نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس و برنده جایزه نوبل ادبیات سال 1969 نوشته شده و من خواندن این کتاب را برای تعطیلات پایان هفته پیشنهاد می‌کنم.
وی ادامه داد: شاید عده‌ای معتقد باشند که با خواندن این اثر نوعی حس پوچی به انسان دست می‌دهد، اما من با این نظر چندان موافق نیستم. من این اثر را به دلیل همپوشانی زمانی انتخاب کردم، چراکه با خواندن این اثر حس خوبی به من دست می‌دهد، درست مثل زمانی که کتاب «ترانه‌های خیام» صادق هدایت را می‌خوانم.
این شاعر با اشاره به ویژگی‌های ادبی این اثر اظهار کرد: نمی‌خواهم به برخی قوانین هستی بپردازم، اما وقتی این اثر را مطالعه می‌کنم به این نتیجه می‌رسم که در بین هیچ و پوچ‌هایی که اطراف ما را فراگرفته‌اند، حجمی از نور به چشم می‌خورد که انسان دوست دارد خودش را در آن غوطه‌ور کند.
وی افزود: «در انتظار گودو» انسان را دعوت به لحظه‌های شاد نمی‌کند، اما در دقایقی انسان قدرتی را احساس می‌کند که او را به سمت پوچی می‌برد و در بدگمانی‌ها شناور می‌کند تا انسان حواسش به همه چیز باشد.
باباچاهی در توضیح وجه زیبایی‌شناسی این اثر گفت: به‌نظر من وجه اجتماعی و فلسفی این اثر چندان اهمیت ندارد، بلکه چیزی که اهمیت دارد، وجه زیبایی‌شناسی آن است، چراکه متن خودارجاع است؛ یعنی متنی که مصداق بیرونی ندارد، اما باورپذیر است، درست مانند «بوف کور» هدایت. البته هر متن خودارجاعی بیانگر ارزشی بودن یک اثر نیست، بلکه نویسنده است که به آن اثر ارزش می‌دهد.
این شاعر ادامه داد: به هر حال ساموئل بکت نویسنده این نمایشنامه، فرد صاحب سبک و خوش‌فکری است که اسم او برای مطالعه یک اثر کفایت می‌کند. البته او در آثارش نگاهی پوچی به زندگی دارد و به اصطلاح، کمی نسبت به اتفاقات پیرامونش بدبین است، اما به‌نظرم این دلیل مناسبی برای نخواندن آثار او نیست، چراکه اغلب، این حس بدبینی با طنزپردازی قوی و به اصطلاح نیش‌دار وی تلطیف می‌شود. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که انسان به این نتیجه برسد که زندگی ارزشمند است و ارزش این را دارد که تلاش و کوشش کنیم.
علی باباچاهی، متولد 1321 در کنگان از توابع بوشهر است و از سال 1346 به شعر و شاعری پرداخته و حدود 50 عنوان کتاب شعر، نقد و بررسی و تئوری شعر منتشر کرده است. او حدود 18 سال در بوشهر به تدریس ادبیات اشتغال داشت. این شاعر در طول مدت تدریس خود علاوه بر انتشار شعر در نشریات پایتخت، از فعالیت مطبوعاتی نیز غافل نبود. «عقل عذابم می‌دهد»، «به شیوه خودشان عاشق می‌شوند» و «در غارهای پر از نرگس» نام برخی از مجموعه شعرهای اوست.
پنجشنبه ۲۹ مهر ۱۳۹۵ - ۰۸:۰۰
نظر شما