محمودي، با بيان اين‌كه ادبيات در ذات خود پرسشگر است، به خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) گفت: در سال‌هاي گذشته ادبيات شنونده بود؛ در حالي‌كه روح ادبیات با پرسشگری عجین شده‌است. نمي‌گويم پرخاشگري؛ بلكه مي‌گويم پرسشگري!
اين شاعر در ادامه توضیح داد: خیلی وقت‌ها آناني كه شنونده‌هاي خوبي بودند، به عنوان شاعر، نويسنده و اديب در مملكت مطرح شدند و آنها كه پرسشگران خوبي بودند، خانه‌نشين.
وي اضافه کرد: نبايد شاعران و نويسندگان حقوق‌بگير دولت باشند، بايد خودشان با رفتار خلاقه‌شان معاششان را سامان دهند و هميشه پرسشگر باقي بمانند. در اين صورت، ادبيات مستقل شكل مي‌گيرد. ادبيات مستقل، يعني آنگونه كه فردوسي به طور مستقل در تاريخ سايه انداخته و هزاران عنصر غیر مستقل در تاریخ جایی ندارند.
وي درباره مساله قطع بيمه نويسندگان و هنرمندان اظهار كرد: بسيار طبيعي است كه نويسنده به بيمه نياز دارد، البته نه به عنوان رانت! در هر صنفي بايد مسايل اوليه زندگي لحاظ شود. اشكال از آنجا آشکار می‌شود كه آنها كه كارمندان دولت در حوزه ادبيات هستند گمان مي‌كنند بايد ادبيات در خدمت آنها باشد. اين تصور نادرستي است.
سيدحسن ثابت‌محمودي(سهیل محمودی) متولد تهران است.
«دریا در غدیر»، «فصلی از عاشقانه‌ها»، «ترانه‌ها»، «عشق ناتمام»، «عاشقانه در پاییز»، «حرف آخر من و تو»، «با کاروان شعر عاشورا»، «می‌خواهم عاشقانه‌تر بخوانم»، «سوگند من به نام شماست»، »خانهای روی ابرها»، «پرنده‌ها یکدیگر را دوست دارند»، «خانهای روی ابرها»، «شادی ستاره‌ها»، «شهر دیری‌ست که رفته‌ست به خواب»، «سپید، غزل، ترانه»، «پیش از تو یاس نام گلی بود»، «رویای درخت ریشه‌دار است»، «خانه هنوز سیاه است»، «بهار ادامه پیراهن توست»، «دختری که می‌خواست پرنده باشد»، «حالا هر دو تنهاییم» و «از شلوغی پیاده‌روها» از آثار اين شاعر و نويسنده هستند.
شنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۲ - ۱۵:۱۴
نظر شما