به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از نیویورک تایمز، هینی به عنوان یکی از بزرگترین شاعران قرن بیستم شناخته می شود. رابرت لوول شاعر از او به عنوان «مهمترین شاعر ایرلندی از زمان ییتس» تا به حال یاد کرد.

انتشارات فیبر اند فیبر که کارهای او را به مدت 50 سال چاپ می کرد در بیانیه ای او را «یکی از بزرگترین نویسندگان دنیا» خواند که «تاثیرش بر فرهنگ ادبی، بی اندازه بوده است».

هینی که سیزدهم آوریل 1939 در مزرعه ای در کاونتی دری به دنیا آمده بود، در دهه 1960 با چاپ نخستین شعرش با عنوان «مرگ یک طبیعت گرا» به شهرت رسید. دیگر مجموعه شعرهای او شامل «درجه روح»، «بخش و دایره» و «شعرهای باتلاق» می شوند.

او که پیوسته برای سرودن شعرهایی  در جهت تحقق آرمانهای کاتولیک هایی که می خواستند ایرلند جدا از کنترل بریتانیا باشد،تحت فشار بود، بیشتر کارهایش را بر روی خشونت های فرقه ای در منطقه بریتانیایی اولستر متمرکز کرد.

اما او هر دو سمت درگیریها را می دید و هیچ گاه چیزی نسرودکه کاملا از  خشونت در ایرلند حمایت کند. او از تعدی بریتانیا متنفر بود و به آن حمله می کرد، اما فرهنگ و ادبیات بریتانیا را بسیار تحسین می کرد. وی از معدود شاعران امروزی بود که نه تنها بیشتر منتقدان تحسینش می کردند بلکه میلیونها خواننده نیز کتابهایش را می خریدند. آمارها نشان از این دارند که شعرهای او در دهه های اخیر بیشتر از هر شعری در بریتانیا خوانده می شدند.

در دسترس بودن کارهایش نیز به این موضوع کمک کرد. آثارش به افسانه های یونانی و سلتی ارجاع می دادند، اما واضح و معمولا همراه تصاویری از طبیعت و در پی کشف روح بودند. او طوری از سنگها و باتلاقها می نوشت و آنها را به پیش زمینه هایی برای مسایل اخلاقی تبدیل می کرد که نه تنها عرفا بلکه کاتولیکهای معتقد نیز آنها را می خواندند.

بعد از اینکه او برنده جایزه نوبل شد،  تایمز ایرلند درباره اش نوشت: فروش کتابها ممکن است در زمینه های داستانی و یا بیوگرافی خیلی اهمیت نداشته باشند، اما زمانی که یک شاعر هزاران هزار نسخه از آثارش را به فروش می رساند کاملا ثابت می کند که این قابلیت را دارد که با شعرهایش آن چه را به نادرستی «مردم عادی»نامیده می شوند، تحت تاثیر قرار دهد. با این حال محبوب بودن آثارش نباید این حقیقت را پنهان کند که این شعرهای عمیق از تفکر  و اندیشه ای باز به روی دنیا، بویژه به روی طبیعت به دست آمده اند.

هینی در یکی از مجموعه سخنرانی هایش به نام «قرمز بودن شعر» گفت: از نوشتن لذت ببرید. یک اثر را مانند تصور دستتان در نیمه شب و یا رویای خورشید بر روی سینه تان کشت دهید. حال غذا نخورده اید، سرتان گیج می رود و خطرناک هستید. از اینجا شروع کنید و اینقدر سنگین نباشید.

یاد و خاطرات شیموس هینی توسط همسرش ماری، و فرزندانش کریستوفر، مایکل و کاترین آن زنده می ماند.