طبایی در گفت‌‌و‌گویی با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به مناسبت سالروز تولد فریدون مشیری اظهار کرد: از سال‌های بسیار دور هم با شعر و هم با شخصیت مشیری آشنا بودم. به بیان دقیق‌تر می‌توانم بگویم این آشنایی از حدود سال ۱۳۴۰ آغاز شد.
وی گفت: مشیری از نظر روحی و شخصیتی انسانی بسیار منعطف، مهربان، مردم‌دار و اهل نرمش بود. به راحتی با دیگران ارتباط برقرار می‌کرد و آنها را به خود جلب می‌کرد. در شعرش نیز جلوه‌ای از تمامی این ویژگی‌ها و خصوصیت‌ها دیده می‌شد.
این شاعر با تاکید بر پرداختن مشیری به روشنایی‌ها، نیکی‌ها و خوبی‌ها در شعر توضیح داد: مشیری بیشتر به سراغ نیکی‌ها، روشنایی‌ها و خوبی‌هایی می‌رفت که در جامعه یا وجود انسان‌ها نهفته است و کمتر در شعرش به سیاهی‌ها و تلخی‌ها می‌پرداخت؛ برهمین اساس شعر او با استقبال روبه‌رو می‌شد.
وی به زبان شعری این شاعر اشاره و تصریح کرد: زبان شعری مشیری بسیار نرم، شفاف و راحت بود. او بدون هیچ دشواری یا پیچیدگی در زبان آن‌چه را مدنظرش بود در شعرش به زیبایی بیان می‌کرد و به راحتی مخاطبش را مورد خطاب قرار می‌داد.
طبایی افزود: برهمین اساس افرادی که اهل عاطفه و احساس بودند و به‌ویژه در سنین نوجوانی یا آغاز جوانی بیشتر و بهتر با شعر مشیری ارتباط برقرار می‌کردند. از سوی دیگر مشیری ذهن پاکی داشت و این پاکی را در شعرش جاری ساخته بود.
وی در ادامه خاطره‌ای از مشیری نقل کرد و گفت: مشیری سال‌ها مسوولیت صفحه شعر مجله «روشنفکر» را با عنوان «هفت تار چنگ» برعهده داشت. مشیری در این صفحه بیشتر آثار شاعران معاصر را با روالی ویژه به چاپ می‌رساند. روزی در دفتر مجله بودم و قرار شد یک نمونه از اشعار من در این صفحه منتشر شود.
طبایی ادامه داد: سروده‌ای که من برای آن مجله انتخاب کرده بودم کمی رنگ و بوی اعتراض نسبت به شرایط آن روزگار داشت و کلمه «چکمه‌پوش» را در آن به‌کار گرفته بودم. مشیری خواستار تغییر این کلمه با توجه به شرایط زمانی آن دوران شد و گفت: «آیندگان خواهند فهمید که منظور اصلی تو چه چیزی بوده است.»
فریدون مشیری متولد ۳۰ شهريور ۱۳۰۵ در تهران است. پدر و مادر او هر دو از ادبیات و شعر سررشته داشتند و پدربزرگ مادری او میرزا جوادخان موتمن‌الممالک از شاعران روزگار ناصری بوده است.
مشیری دوره آموزش‌های دبستانی و دبیرستانی را در مشهد و تهران به پایان رساند و سپس وارد دانشگاه شد و در رشته زبان ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت، اما آن را ناتمام رها کرد و به سبب دلبستگی بسیاری که به حرفه روزنامه‌نگاری داشت از همان جوانی وارد فعالیت مطبوعاتی در زمینه خبرنگاری و نویسندگی شد و بیش از سی سال در این حوزه کار کرد.
مشیری سال‌ها عضویت هیات تحریریه مجلات «سخن»، «روشنفکر»، «سپید و سیاه» و چند نشریه دیگر را داشت. از سال ۱۳۲۴ در وزارت پست و تلگراف و تلفن و سپس شرکت مخابرات ایران مشغول به کار و در سال ۱۳۵۷ بازنشسته شد.
مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در سن ۷۴ سالگی درگذشت.
پنجشنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما