به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ عسگر حکیم اف در سال ۱۹۹۱ میلادی در دهمین انجمن ادیبان تاجیک به‌عنوان رئیس کانون نویسندگان تاجیکستان انتخاب شد و در یازدهمین دوره این انجمن، در سال ۱۹۹۷ میلادی نیز در همین سمت باقی ماند. وی مدتی نیز به‌عنوان نماینده مجلس در این کشور فعالیت کرد و از سال ۲۰۰۰ میلادی عهده‌دار سمت معاونت اول رئیس مجلس عالی تاجیکستان است. وی که به مناسبت هفدهمین دوره جشنواره بین‌المللی شعر فجر به ایران سفر کرده است با ایبنا گفت‌وگو کرده است که در ادامه می‌خوانید.

این شاعر مطرح تاجیکستانی در توضیح وضعیت زبان فارسی در تاجیکستان گفت: زبان تاجیک یا فارسی در حال حاضر نسبت به قرن بیستم خیلی غنی‌تر شده است. متأسفانه ما در اواخر قرن 20 به جایی رسیده بودیم که زبان فارسی فقط در خانواده استفاده می‌شد؛ البته از لحاظ قانونی همه اسناد به زبان تاجیکی یعنی فارسی بود؛ اما زمانی بود که مخصوصاً ضیایی‎‌های تکنیکی تاجیک و فیزیکدان‌ها، شیمیدان‌ها و سیاستمداران تاجیکی بیشتر به زبان روسی تحصیل و کار می‌کردند. بعد در تاجیسکتان کانون زبان تأسیس شد با این هدف که باید همه کارکنان و کارگزاران تاجیکی به زبان فارسی صحبت کنند. از این طریق بود که زبان فارسی یا تاجیک در همه طیف‌های زندگی تاجیک‌ها کاربرد پیدا کرد.

وی ادامه داد: از سال ۱۹۹۲ میلادی که تاجیکستان به استقلال رسید، ارتباط بین کشورهای همسایه مثل ایران و افغانستان گسترده شد و طبیعی است که زبان تاجیکی به‌واسطه ارتباط با ایران که از لحاظ زبان فارسی بسیار غنی و در مقام اول است، از لحاظ سیاسی، فرهنگی و... غنی شد و ترکیب و واژه‌های تازه‌ای وارد زبان تاجیک شد.

عسگر حکیم اف با اشاره به اتفاقاتی که برای زبان فارسی در این کشور رخ داده است، اظهار کرد: جالب اینجاست که زبان تاجیکی، با وجود استعمار شوروی در سال‌های قبل، به همان اصالت قدیمی‌اش باقی مانده است و بسیاری از واژه‌هایی که امروزه از شاهنامه برای مردم ایران شرح و توضیح می‌خواهد مردم تاجیک به‌راحتی استفاده می‌کنند و برای آن‌ها قابل فهم است.

وی افزود: زبان در افغانستان دری و در تاجیکستان، تاجیک نام دارد؛ اما تاجیکی و دری شاخه‌ها و لهجه‌های زبان فارسی هستند. من معتقدم که هرچه قدر تلاش کنیم تا زبان دری و تاجیکی را خوب کنیم در واقع داریم تلاش می‌کنیم که زبان فارسی را خوب کنیم. من شعری دارم در این خصوص:
من عاشق عاشق‌ترین
از عشق هم شایخ‌ترین
اما سه خواهر برده‌ام
از یک مَن صادق‌ترین
این خواهران که هم‌تنند
همچون گل یک گلشنند
یک دلبر من فاریسست
دیگر دری نازنین
تاجیکی هم سه دیگریست
دلبر کجا خوش‌تر از این
گویند هرچی دیگران
من عاشق سه خواهران

این شاعر فارسی‌زبان بعد از خوانش شعرش گفت: در حال حاضر در تاجیکستان وضعیت زبان فارسی به‌خاطر وجود روزنامه‌ها و مجلات مختلف و همچنین برنامه‌های متنوع در صداوسیما که همگی به زبان فارسی هستند، خیلی خوب است. همچنین همه کارگزاران دولتی تاجیکستان هم به زبان تاجیکی یعنی فارسی صحبت می‌کنند.
 
عسگر حکیم اف در توضیح چشم‌انداز و آینده مطالعات ادبی و ایرانشناسی در تاجیکستان اظهار کرد:
شکر خدا ارتباط فرهنگی ما با ایران سال به سال بهتر می‌شود؛ البته در همان سال‌های تسلط شوری بنده به مدت ۱۰ سال، از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ سال سردبیر هفته‌نامه «ادبیات و صنعت» بودم. آن موقع تاجیکستان پانصد میلیون نفوذ (جمعیت) داشت که هفته‌نامه ما صدهزار نفر اشتراکی داشت. در این هفته‌نامه بنده برای اولین بار در تاجیکستان صفحه‌ای را به حرف فارسی اختصاص داده بودم و مردم هر هفته منتظر هفته‌نامه بودند تا خط و حرف فارسی را یاد بگیرند.

وی ادامه داد: در حال حاضر کتاب‌های نویسندگان و شعرای فارسی در تاجیکستان از فارسی به خط سریلیک که خطی روسی است چاپ می‌شود. شاعرانی مثل ملک‌الشعرای بهار، شهریار، ایرج میرزا، نادر نادرپور، و سیمین بهبهانی شناخته شده هستند. همچنین در برنامه‌های صداوسیما شعرها و داستان‌های ایرانی پخش می‌شود.
 
این شاعر با ارائه پیشنهادهایی برای بیشتر و بهتر شدن همکاری فرهنگی بین ایران و تاجیکستان اظهار کرد: علم، اقتصاد، سیاست و شاخه‌های دیگر، هر کدام اصطلاحاتی دارند و پیشنهاد بنده این است که بین ایران و افغانستان و تاجیکستان کمیته‌ای تشکیل شود برای گردآوری اصطلاحاتی که در زمینه‌های مختلف فرهنگی و سیاسی بین این سه کشور مشترک است تا اصطلاحات موجود در کشورها را همگون سازد.

وی در پایان گفت:‌ این کار سبب افزایش بار علمی کشورها و همچنین فهم و درک متقابل بیشتر و صمیمیت بیشتر بین سه کشور می‌شود؛ البته صحبت‌هایی شده مبنی بر اینکه در آینده نزدیک صداوسیمای سه کشور شبکه‌ مشترکی ثبت کنند.