به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، تکیه «بابافولاد حلوایی» مقبره استاد شجاع‌الدین حلوایی، از مشاهیر و عرفای شیعه (وفات در 959 ه.ق) را در خود دارد. سنگ قبر شجاع‌الدین حلوایی، یکی از قدیمی‌ترین سنگ قبرهای تاریخ‌دار در بین دیگر قبور است. بنا بر سند ارايه شده در کتاب «داستان‌هایی از مردان خدا» به نظر می‌رسد حلوایی در دوران شاه طهماسب صفوی می‌زیسته است.

استاد حلوايي در ميان مردم اصفهان به «بابا فولاد» شهرت يافت. لغت «بابا» به معني عارف حكيم و دانشمند راهنما و مرشد صاحب کرامت به کار می‌رفت. سنگ مزار وي امروزه به عنوان سند اصلي تاريخ تخت فولاد از ارزش و اهميت زيادي برخوردار است، زيرا علت نامگذاري تخت فولاد به اين نام را وجود همين قبر مي‌دانند و همان‌طور که در بالا بیان شد، سنگ قبر او یکی از قدیمی‌ترین سنگ‌های قبر تاریخ‌دار بین دیگر قبور تخت‌فولاد است.

یکی دیگر از قدیمی‌ترین تکایای موجود در تخت فولاد، تکیه بابارکن‌الدین است. در این تکیه مشاهیری مدفونند که جمع تالیفات همه آنان یک کتابخانه تخصصی شیعه را فراهم می‌سازد. این تکیه منسوب به آثار دوره ایلخانی است اما قدیمی‌ترین اطلاعات از این بنا، به تعمیر آن در دوره صفویه و به فرمان شاه عباس اول اشاره دارد.

در این تکیه بابارکن‌الدین شیرازی، حاج میرزا حسن‌خان جابری انصاری، ملامحمدعلی نوری مازندرانی، حاج میرزا جوادنوری، حاج میرزا بهاالدین نوری، حاج میرزا محمدتقی نوری، ملاحسن آرندی نایینی، ابراهیم راه نجات و جواد مجدزاده مدفونند.

بابا رکن‌الدین شیرازی، ملقب به «مسعودبن عبدالله بیضاوی» عالم و عارف بزرگ قرن هشتم است. استادان او در عرفان نظری شیخ کمال‌الدین عبدالرزاق کاشانی، شیخ داوود قیصری و نعمان خوارزمی بودند. مهم‌ترین کتاب او «نصوص الخصوص فی شرح الفصوص» شرحی بر فصوص الحکم محی‌الدین ابن‌عربی است. این کتاب را بابارکن‌الدین در سال 738 به درخواست استادش نعمان خوارزمی به نگارش درآورد.

حاج میرزا حسن‌خان جابری ملقب به «صدرالادبا» مورخ، محقق و ادیب، در اصفهان از محضر بزرگانی مانند آقا سیدمحمدباقر درچه‌ای و آخوندکاشی کسب علم کرد. او مفسر قرآن و یکی از مشروطه‌خواهان اصفهان بود. مهم‌ترین کتاب‌های او عبارتند از «تاریخ اصفهان و ری و همه ‌جهان»، «تاریخ نصف‌جهان و همه جهان»، «آگهی شهان از کار جهان» و «آفتاب درخشنده».

ملامحمدعلی نوری مازندرانی (وفات 1253 ه.ق) از علمای مشهور و ریاضت طلب عصر خود بود. از مهمترین آثار او می‌توان به «نخبة‌الاصول»، «حاشیه بر شوارق» و «حاشیه بر مثنوی» اشاره کرد.
حاج میرزا جواد نوری (وفات 1323 ه.ق) فرزند حاج ملامحمدعلی است که ملقب به «شیخ العلما» بود. او ریاست مذهبی اصفهان در عصر خود را بر عهده داشت و به فقاهت، دیانت، تقوی و مرجعیت قضا معروف بود و علاوه بر اجتهاد در علوم ادبی نیز تسلط کامل داشت. مهمترین کتاب‌های او عبارتند از «رساله نماز شب»، «رساله عملیه تقلیدیه» و «فقه استدلالی».

حاج میرزابهاالدین نوری (وفات 1343 ه.ق) فرزند میرزاجواد است که در شعر، فاضل تخلص می‌کرد. حاج میرزا محمدتقی نوری (وفات 1329 ه.ق) فرزند ملامحمدعلی نوری هم در علم تعبیر خواب استاد بود. ملاحسن آرندی نایینی (وفات 1270 ه.ق) جامع علوم عقلی و نقلی بود و به‌ويژه در حکمت، عرفان و ریاضیات تبحر خاصی داشت. ابراهیم راه‌نجات (وفات 1326 ه.ش) ادیب و روزنامه‌نگار آزادیخواه عصر مشروطیت است که روزنامه نجات را منتشر می‌کرد. وی خواهرزاده حاج میرزا نصرالله بهشتی ملقب به ملک المتکلمین فرزند میرزا محسن بهشتی، از رهبران مشهور مشروطیت است.

در نهایت اين‌كه جواد مجدزاده (وفات 1364 ه.ق) متخلص به صهبا، ادیب و شاعر و همچنین رییس اداره باستان‌شناسی بود. او در تجدید بنای تکیه بابارکن‌الدین همت کرد. مجدزاده به مدت دو سال روزنامه سرنوشت را منتشر می‌کرد. از او یک جلد دیوان اشعار نیز به یادگار مانده است.