به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، نشست گپ و گفتی با حسین حاتمی‌نژاد به همت گروه جغرافیای خانه اندیشمندان علوم انسانی در سالن حافظ خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. سلمان انصاری زاده دبیری این نشست را برعهده داشت.

در ابتدای جلسه، زهرا حجازی‌زاده، مدیر گروه جغرافیای خانه اندیشمندان علوم انسانی بیان کرد: شهادت خادم الرضا (ع)، خادم راستین مردم ایران و همراهان جهادی وی را در آستانه تولد حضرت رضا (ع) تبریک و تسلیت عرض می کنم. از تمام کسانی که در خانه اندیشمندان علوم انسانی برای برپایی این همدلی‌ها و نشست‌ها زحمت می‌کشند سپاسگزاری می‌کنم.

حسین حاتمی‌نژاد: توسعه پایدار را معادل جغرافیا م دانم

حسین حاتمی‌نژاد از استادان دانشگاه بیان کرد: از اینکه من را قابل دانستید و دعوت کردید، سپاسگزارم. یکی از کارهایی که واقعاً لازم است، مستندسازی است. باعث تاسف است که در کلاس درس هنگامی که نام استادان پیشکسوت جغرافیا را می‌گویم، دانشجویان با آنها آشنایی ندارند.

وی افزود: من در فروردین ۱۳۳۵ در شهر مشهد متولد شدم. در دوره دبستان به مدرسه غفاری می رفتم. دبیرستان در زمان ما دو مقطع بود و من تحصیلم را در دبیرستان امیرکبیر گذراندم. بزرگترین افتخار تحصیلی من، قبولی در مدرسه تیزهوشان مشهد بود. معلم‌های ما استادان دانشگاه بودند. در دبیرستان رشته ریاضی را انتخاب کردم. قبل از انقلاب، رشته ریاضی مهم‌تر از تجربی بود. برای قبول شدن در دانشگاه حداقل باید یک کلاس کنکور را می‌رفتی اما من نتوانستم به این کلاس‌ها بروم. در دانشگاه، رشته جغرافیا را قبول شدم. اولین کلاس ما با سیروس سهامی بود.

او ادامه داد: هیچکس در دنیا نمی‌تواند ادعا کند که جغرافیدان است، ما جغرافی‌خوان داریم. سیروس سهامی قلم توانایی داشت. او تحت تاثیر مکتب فرانسه بود. بعد از لیسانس، با رتبه یک ارشد، دانشگاه تهران قبول شدم. در آنجا از محضر استادانی چون فرج الله محمودی، پرویز کردوانی، و شاپور گودرزی نژاد بهره بردم. اساس فکر فلسفی عمدتاً ریاضی است و من از ریاضی و جغرافیا خوب استفاده کردم. در مورد مکاتب مختلف، من تحت تاثیر سیروس سهامی بودم. حسین شکویی هم بسیار استاد خوبی بود. من گفته‌ام که او آن قدر در جغرافیا زحمت کشید که شاید تا ۳۰ سال دیگر ما جوانان نتوانیم به اندیشه این بزرگمرد اضافه کنیم. متاسفانه امروزه در دانشگاه‌های ما استادان به فکر جمع کردن امتیازات هستند.

حاتمی نژاد اضافه کرد: در دوران انقلاب فرهنگی، فکر می‌کردیم که دیگر دانشگاه‌ها دایر نشود. از این رو مدتی به بازار آزاد رفتم و فروشنده ساعت شدم. من الان ۸۵ کتاب دارم که این برای ارتقاء خودم نبوده است بلکه برای خدمت به جغرافیا بوده است. اینها همگی عشق به جغرافیا را نشان می‌دهد.

وی در پایان سخنانش بیان کرد: من هرچه که دارم و هر جمله‌ای را که یاد گرفته‌ام، می‌دانم که از چه کسی گرفته‌ام. شاگرد هر کسی که بوده‌ام، حرف‌ها و جملاتش را به یاد دارم. با توجه به مطالبی که از استادانم از جمله پرویز کردوانی یاد گرفته‌ام، در جلسات دفاع به دانشجو مشکلات نگارشی را هم می‌گویم. من توسعه پایدار را معادل جغرافیا می‌دانم و روز به روز اهمیت جغرافیا بیشتر می‌شود.