به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ هادی مقدم‌دوست کارگردان سینما و تلویزیون، در یادداشتی در واکنش به شهادت آیت‌الله رئیسی نوشت:
«از دست دادن آقای رئیسی و همراهان ایشان در مسیر سفر کاری عمیقأ جای تسلیت دارد اما «شهادت» آقای رییسی و همراهان باز هم مثل شهادت و یاد همه شهدا برای همه مردمان روزی‌رسان و متذکر مرگ و «شهادت» است.
برای انسان، مرگ چه بخواهیم و چه هر کوششی کنیم که دیرتر رخ بدهد و نخواهیم سر خواهد رسید. این حرف بسیار بدیهی‌ست، کسی توان انکارش را ندارد اما موضوع انکار نیست، موضوع غفلت است؛ غفلتی که نتیجه گول خوردن از دنیا و نه زندگی‌ست.
زندگی احترام ویژه دارد اما فریب و حب دنیا حتی مجال زندگی را هم می‌گیرد. آنکه نگاهش واقع‌بین باشد مرگ را نه تنها از قلم نمی‌اندازد که به آن نگاه ویژه «پیدا» می‌کند، یعنی چیزی را که هست پیدا می‌کند، بالاترین نگاه ویژه به مرگ جز «شهادت» نیست که در آن نه تردید است، نه خوف و حزن و یأس، یعنی مرگ در راه حق و حقیقت. این شکل از دنیا رفتن فرق دارد با «مُردن».
شهید تا لحظه آخر نه برای خودش و منیت‌هایش و دنیا بلکه در راه حق به خلق و خلایق خدمت می‌کند، کوشش می‌کند.
شهید زنده بوده و کوشش و زندگی می‌کرده. زندگی می‌کرده چون به دنبال رسیدن به شهادت بوده. او در حال تلاش برای شهادت ناچار و مشتاق به زندگی بوده. شهید از همین رو مصداق زنده و شهادت عین زندگی بخشی‌ست. شهدایی که در تاریخ شناختیم و در طول عمر دیدیم همه تا لحظه آخر به حقیقت زندگی کردند در حین کار بودند. شهدا تا لحظه آخر باید زندگی را انباشته از تلاش و خدمت می‌کردند، وگرنه کجا به آنها شهادت داده می‌شد؟ کسوت هم فرقی نمی‌کند چه یک تک تیرانداز ساده، چه یک تخریب‌چی، چه پزشک، چه معلم، چه سردار، چه رییس‌جمهور. تن را در راه حق به خدمت دادند تا شهادت گرفتند.»
نظر شما