سیده عذرا موسوی در حاشیه نشست نقد و بررسی رمان «فصل توت‌های سفید» در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در قم، درباره ایده کتاب، گفت: من در «فصل توت‌های سفید» به وضعیت زنان در دورۀ پهلوی اول و دوم نظر داشته‌ام.
این نویسنده با اشاره به اینکه چند وقت برای نوشتن آن صرف کرده است، یادآور شد: نسخه اولیه اثر را در سال ۱۳۹۳ و در شش ماه نوشتم، ولی فراز نشیب زندگی و پرداختن به موضوعات و انتشار آثار دیگر باعث شد تا وقفه‌ای در کار ایجاد شود. در سال ۹۷ فراغتی حاصل شد تا دوباره روی کار متمرکز شوم و داستان را بسط بدهم. سرانجام اثر را در سال ۹۸ به ناشر سپردم و دست تقدیر این‌طور رقم زد که کار در بهمن ۱۴۰۱ منتشر شود.
نویسنده رمان «فصل توت‌های سفید» تصریح کرد: هر اثری فارغ از گونه و موضوع، نیاز به یک پیشینه مطالعاتی و پژوهشی دارد، ولی این پیشینه و بازه زمانی لازم برای اثری که به تاریخ پرداخته، گسترده‌تر است. یک اثر تاریخی به دو نوع پژوهش نیاز دارد؛ پژوهشی پیش از نگارش اثر و پژوهشی حین نگارش اثر. من برای نوشتن از موضوع و زمانه‌ای که خود آن را تجربه نکرده بودم، ناگزیر از مطالعه، مصاحبه و مشاهده بودم. امکان مشاهده در بخش‌هایی از دست رفته بود؛ چون جغرافیای تهران دست‌خوش تغییر شده است.
وی استفاده از بستر تاریخ را در راستای ارتقای ادبیات مهم ارزیابی کرد و افزود: زبان و ادبیات جلوه‌گاه اندیشه، آرمان، فرهنگ، تجارب و روحیات یک جامعه است. انسان‌ها از زبان برای انتقال پیام‌ها، عواطف و اندیشه‌های خود بهره می‌برند و از ادبیات که زبان برتر است، به عنوان ابزاری در انتقال بهتر و مؤثرتر اندیشه خود استفاده می‌کنند. ادبیات در ماندگار کردن ارزش‌ها و اندیشه‌ها سهمی بزرگ و عمده بر دوش دارد. به همین دلیل هر اندیشه‌ای که در قالب مناسب خویش ریخته شود، ماندگار خواهد شد. ضمن اینکه پس از کتاب‌های تاریخ، هیچ اثری به اندازه ادبیات نمی‌تواند ما را با سرگذشت ملت‌ها آشنا کند. متون ادبی می‌توانند بیانگر اوضاع زمان خود باشند.
موسوی ادامه داد: واداشتن عامه مردم به مطالعه تاریخ کار ساده‌ای نیست؛ درحالی‌که مطالعه داستان و رمان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. شاید برای اینکه داستان برشی از زندگی است و انسانِ امروز در خلال داستان‌ها خود را می‌یابد و آن‌چه را که بر شخصیت اصلی و قهرمان داستان رفته است، در خیال تجربه می‌کند. بنابراین رمان و داستان ابزار بسیار مهمی در بیان اندیشه، آرمان و فرهنگ است که نمی‌توان بی‌تفاوت از کنار آن گذشت.
نظر شما