سرویس هنر خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ داستان گویی از دیرباز یکی از بهترین راه‌ها برای جلب مخاطب تلویزیون بوده است و هرچقدر این داستان‌گویی جذاب‌تر و با رعایت درست اصول اساسی فیلمنامه‌نویسی و در عین حال متکی بر منابع ادبی وزین باشد یقیناً مخاطبان بیشتری خواهیم داشت.
به همین سبب فرخ نعمتی، بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون گفتگویی با خبرنگار ایبنا داشته که به شرح زیر است:
- معیارهای شما برای انتخاب یک فیلمنامه چیست؟
برای خودم یکی از اصلی‌ترین معیارها برای انتخاب فیلمنامه، وجهه داستانی اثر است و در سریال «رحیل» که به تازگی روی آنتن رفت نیز اسلوب داستان‌گویی را دوست داشتم و برای همین همکاری و ایفای نقش یک پدر دغدغه‌مند را پذیرفتم.
-نظر شما درباره ساخت آثار تاریخی از این قبیل چیست؟
کارهای تاریخی چون داستان هایی از تاریخ را روایت می‌کنند که می‌توانند فرازمانی باشند همواره برای مردم جذابیت دارند ولی باید با گره افکنی های به‌جا و تعلیق های درست و اصولی، کاری کرد که این روایات تاریخی در زبان تصویر، خوش بنشیند. داستان سریال رحیل، در دوره ای از تاریخ روایت شد که دوره گذار بود و انگاری حلقه مفقوده بین قاجار و پهلوی را در دستورکار روایت داشت و جنس کار طوری بود که هم برخی شخصیت های واقعی را وارد درام کرده بود و در عین حال یک سری شخصیت های داستانی را در کار داشتیم که بشود حول آنها ماجراهای جذاب ساخت.
-منابع ادبی این سریال چه کتاب‌هایی بوده‌اند؟
از آنجا که میدانم فرهاد نقدعلی نویسنده سریال، کتاب‌های حسین مکی درباره تاریخ آن زمان و همچنین کتبی مثل «تاریخ احزاب سیاسی ایران» ملک‌الشعرای بهار و رمان‌هایی همچون «تهران مخوف» مشفق کاظمی را به عنوان مراجعی برای آشنایی بیشتر با دوران وقوع حوادث، استفاده کرده بود و البته در این میان لحن روایی خاص خود را هم در سریال داشته.
- چه آثاری از شما خاطره‌ساز بوده و در ذهن تمامی مردم نقش بسته است؟
مردم و مخاطبان خیلی به نقش هانی بن عروه در سریال مختارنامه ساخته داوود میرباقری، لطف داشتند ولی کاراکترم در فیلم برف روی شیروانی داغ به کارگردانی محمدهادی کریمی از آن نقش‌هایی بود که چه در جشنواره فجر و چه حین اکران و چه در بازپخش های مختلف از شبکه خانگی و…، مورد توجه مردم بود و خودم هم پرداخت داستانی آن را بسیار دوست داشتم. نقش‌هایم در ماهی‌ها عاشق می‌شوند علی رفیعی، هتل کارتن سیروس الوند و علفزار کاظم دانشی نیز با اینکه کوتاه بودند، مورد اقبال قرار گرفتند.
- توجه به منابع ادبی در صنعت سینما چقدر حائز اهمیت است و باید به آن توجه کرد؟
یکی از امتیازات کارگردانان مولف سینمای ایران، تسلط ادبی بالایشان بوده است و مثلاً افرادی همچون داوود میرباقری و علی حاتمی بسیار زیاد کتابخوان و اهل مطالعه بوده اند و همین مطالعات نیز به آنها کمک کرده که بتوانند آثاری پر از داستان‌های جذاب و قابل باور خلق کند. در عین حال کارگردانانی نظیر علی رفیعی و محمدهادی کریمی را نیز همین قدر متمرکز بر ادبیات به عنوان زیربنای هنرهای نمایشی دیدم. در جوانترها نیز هرگاه با فیلمسازان جوان همکاری داشته‌ام سعی کرده‌ام آنها را دعوت کنم به مطالعه و توجه به ادبیات.
-اغلب بازی‌هایی که شما داشته‌اید، بعد پدرانگی خاصی داشته. در سریال رحیل نیز این اتفاق تکرار شده است، درباره آن توضیح دهید.
پدرانگی باید در درام باشد تا بتواند آن را در جلوی دوربین ایجاد کرد. خوشبختانه طراح اصلی سریال رحیل، رامین عباسی‌زاده شاید چون خودش پدری با احساس مسئولیت بالاست به خوبی این رابطه پدر-پسری را با همکاری فرهاد نقدعلی نویسنده در دیالوگ ها و موقعیت های سریال ایجاد کرده بود و همین هم باعث شد بتوانم به خوبی آن را ادا کنم.
-در سال‌های اخیر صنعت سریال‌سازی ایران دچار چه تغییر و تحولاتی شده است؟
تجربه های مان را اگر جدی بگیریم و مدام نخواهیم از صفر، شروع کنیم بلاشک به نتیجه های خوبی می‌رسیم. به هر حال سیمافیلم زمانی سریال‌های خوبی مثل ولایت عشق و در چشم باد داشت که خودم هم در این کارها حاضر بودم و حالا نیز با سریال رحیل، مشاهده می‌شود که مدیریت جدید این نهاد مهدی نقویان تلاش دارد با به خدمت گیری باتجربه ها، به سمت سوی نقطه اتکایی دیگر برای صنعت سریال سازی برود.
به هر حال امثال داوود میرباقری، مسعود جعفری جوزانی، مهدی فخیم زاده، رامین عباسی‌زاده، مسعود آب‌پرور و.... افرادی هستند که در تلویزیون صاحب تجربه شده اند و اگر باز هم از آنها استفاده شود قطعاً شاهد سریال‌هایی خواهیم بود که مخاطب را جلب می‌کند. هرچقدر که بتوانیم باید به سمت و سوی تولید محصولات سرگرم کننده کیفی برای مخاطب باشیم و نباید هم فکر کنیم که نمی توانیم بلکه باید از داشته های خود و انبوه هنرمندان پیشکسوت خود استفاده نماییم. مگر سریال سازی ما کم هنرمند پرورش داده که می‌شود از آنها استفاده کرد. کمی بینش و بصیرت می‌خواهد و کمی تامل بر این همه سال سریال سازی تا بتوانیم بی دغدغه سریال‌های استاندارد تولید کنیم.
- چگونه می‌توان تلویزیون را به عنوان رسانه ملی ایران ارتقا داد؟
باید هنرمندان واقعی را جلب و از آنها در تولیدات تلویزیون استفاده کرد. تلویزیون، رسانه فراگیر ماست و در نقاط دورافتاده مملکت مردم باز به تلویزیون دسترسی دارند و برای همین است که تولیدات تلویزیون نیز با انبوه نقدها و نظرات مواجه می‌شوند و پس این پتانسیل را نباید دست‌کم گرفت و باید به سمتی رفت که تمام اقوام و تمام نگره ها در داستان های سریال‌ها به کار گرفته شوند تا افزایش رضایت مخاطب را داشته باشیم.
-سینما و تلویزیون چه اندازه مدیون ادبیات و روایت است؟
هرچقدر بیشتر به ادبیات به عنوان ریشه هنرهای نمایشی رجوع کنیم بیشتر خواهیم توانست فیلم و سریال‌های جذاب تولید کنیم. حالا نه فقط تولید آثار اقتباسی باید در تولید هر اثری و به خصوص آثار تاریخی باید در همان مرحله نگارش فیلمنامه، تا می توانیم از کتب مرجع استفاده کرده و ریشه های داستان پردازی خود را محکم کنیم تا حین تولید اثر، از نظر کیفیت روایت، کم نیاوریم.
جمعه ۲۱ مهر ۱۴۰۲ - ۱۲:۱۹
نظر شما